Η συζήτηση που διεξάγεται για το ελληνικό χρέος θα κρατήσει πολλούς
μήνες. Δεν πρόκειται για αποφάσεις που θα ληφθούν άμεσα και ελαφρά τη
καρδία από τους δανειστές.
Υπάρχουν μια σειρά από τεχνικά προβλήματα αλλά κυρίως πολιτικά παιχνίδια και ισορροπίες που θα πρέπει να διατηρηθούν προκειμένου να υπάρξει μια συμφωνία όπου όλοι θα είναι (ή θα φαίνονται) κερδισμένοι. Μια λύση τύπου... win - win.
Ωστόσο, η ελληνική κυβέρνηση θα κάνει ένα τρομερό λάθος εάν αναλώσει όλη της την ενέργεια στην επίτευξη συμφωνίας για το χρέος.
Μέχρι να υπάρξει συμβιβασμός θα περάσει πολύς καιρός που όμως η Αθήνα δεν πρέπει να χάσει διότι απλά... θα χάσει. Η πραγματική οικονομία δεν μπορεί να περιμένει πότε θα ξεκινήσει η εφαρμογή ων μέτρων για το χρέος. Οι επιχειρηματίες ζητούν οριστική αλλαγή πορείας και νέο αναπτυξιακό μοντέλο που θα είναι ανεξάρτητο από τα παζάρια που λαμβάνουν χώρα στις Βρυξέλλες, το Βερολίνο ή την Ουάσιγκτον.
Καλοδεχούμενες οι όποιες αποφάσεις ληφθούν, άλλωστε, η επανάκτηση της εμπιστοσύνης των αγορών είναι μείζονος σημασίας.
Ομως, αυτό που χρειάζεται αυτή την ώρα η οικονομία είναι σκληρή δουλειά ώστε να μη χαθεί πολύτιμος χρόνος σχετικά με την ανάπτυξη. Η χώρα έχει ανάγκη από επενδύσεις, περισσότερες δουλειές, αύξηση των δημόσιων εσόδων όχι από νέες φορολογικές επιβαρύνσεις αλλά από τη δημιουργία νέων πηγών χρήματος. Νέο χρήμα χρειάζεται η Ελλάδα κι όχι ανακύκλωση της όποιας περιουσίας έμεινε και μετακινείται από τα νοικοκυριά και τις επιχειρήσεις στο κράτος και στη συνέχεια πίσω με τη μορφή μισθών, συντάξεων ή επιδότησης της φτώχειας με διάφορα επιδόματα ή αντίμετρα.
Οι επόμενοι μήνες είναι ιδιαίτερα κρίσιμοι ακριβώς γιατί θα φανεί προς ποια κατεύθυνση οδηγείται η χώρα. Θα ξαναζήσουμε το σκηνικό του 2012 με τις υποσχέσεις για το χρέος που ποτέ δεν υλοποιήθηκαν και ταυτόχρονα η οικονομία «σερνόταν»; Ή θα μπούμε σε έναν κύκλο ανάπτυξης και μεταρρυθμίσεων που θα είναι το επιστέγασμα των θυσιών τόσων ετών και η σφραγίδα που θα δείχνει ότι δεν πήγαν χαμένες;
Δύσκολος ο δρόμος προς τον παράδεισο, αλλά είναι και ο μοναδικός.
Υπάρχουν μια σειρά από τεχνικά προβλήματα αλλά κυρίως πολιτικά παιχνίδια και ισορροπίες που θα πρέπει να διατηρηθούν προκειμένου να υπάρξει μια συμφωνία όπου όλοι θα είναι (ή θα φαίνονται) κερδισμένοι. Μια λύση τύπου... win - win.
Ωστόσο, η ελληνική κυβέρνηση θα κάνει ένα τρομερό λάθος εάν αναλώσει όλη της την ενέργεια στην επίτευξη συμφωνίας για το χρέος.
Μέχρι να υπάρξει συμβιβασμός θα περάσει πολύς καιρός που όμως η Αθήνα δεν πρέπει να χάσει διότι απλά... θα χάσει. Η πραγματική οικονομία δεν μπορεί να περιμένει πότε θα ξεκινήσει η εφαρμογή ων μέτρων για το χρέος. Οι επιχειρηματίες ζητούν οριστική αλλαγή πορείας και νέο αναπτυξιακό μοντέλο που θα είναι ανεξάρτητο από τα παζάρια που λαμβάνουν χώρα στις Βρυξέλλες, το Βερολίνο ή την Ουάσιγκτον.
Καλοδεχούμενες οι όποιες αποφάσεις ληφθούν, άλλωστε, η επανάκτηση της εμπιστοσύνης των αγορών είναι μείζονος σημασίας.
Ομως, αυτό που χρειάζεται αυτή την ώρα η οικονομία είναι σκληρή δουλειά ώστε να μη χαθεί πολύτιμος χρόνος σχετικά με την ανάπτυξη. Η χώρα έχει ανάγκη από επενδύσεις, περισσότερες δουλειές, αύξηση των δημόσιων εσόδων όχι από νέες φορολογικές επιβαρύνσεις αλλά από τη δημιουργία νέων πηγών χρήματος. Νέο χρήμα χρειάζεται η Ελλάδα κι όχι ανακύκλωση της όποιας περιουσίας έμεινε και μετακινείται από τα νοικοκυριά και τις επιχειρήσεις στο κράτος και στη συνέχεια πίσω με τη μορφή μισθών, συντάξεων ή επιδότησης της φτώχειας με διάφορα επιδόματα ή αντίμετρα.
Οι επόμενοι μήνες είναι ιδιαίτερα κρίσιμοι ακριβώς γιατί θα φανεί προς ποια κατεύθυνση οδηγείται η χώρα. Θα ξαναζήσουμε το σκηνικό του 2012 με τις υποσχέσεις για το χρέος που ποτέ δεν υλοποιήθηκαν και ταυτόχρονα η οικονομία «σερνόταν»; Ή θα μπούμε σε έναν κύκλο ανάπτυξης και μεταρρυθμίσεων που θα είναι το επιστέγασμα των θυσιών τόσων ετών και η σφραγίδα που θα δείχνει ότι δεν πήγαν χαμένες;
Δύσκολος ο δρόμος προς τον παράδεισο, αλλά είναι και ο μοναδικός.
