Μπορεί η κυβέρνηση να ολοκληρώνει το σχέδιο ανάπτυξης (που θα συνιστά το ελληνικής ιδιοκτησίας "όχημα" για τη μετά - μνημονίου επιτήρηση και θα πρέπει να κατατεθεί τον Απρίλιο στο Eurogroup), αλλά οι θεσμοί, σύμφωνα με πληροφορίες, έχουν ήδη καθορίσει τις βασικές "αιρεσιμότητες".
Ο λόγος για 10 τουλάχιστον πεδία για τα οποία θεωρείται στις Βρυξέλλες ότι πρέπει να παρασχεθεί (σ.σ. από ελληνικής πλευράς) διασφάλιση πως οι πολιτικές που χαράχθηκαν τα χρόνια του μνημονίου θα συνεχισθούν.
Τα κρίσιμα αυτά πεδία χωρίζονται σε 3 άξονες, σε αυτά που συνιστούν το δημοσιονομικό πακέτο, σε όσα θα αποτελέσουν νέα διαρθρωτικά "προαπαιτούμενα" αλλά και στα μέτρα που ήδη έχουν εφαρμοσθεί αλλά δεν πρέπει να... ανατραπούν μετά μνημονίου.
1. Στην πρώτη κατηγορία, σε αυτή του δημοσιονομικού πακέτου περιλαμβάνονται τα πρωτογενή πλεονάσματα του 3,5% του ΑΕΠ έως και το 2021 (σ.σ. και περί το 2% του ΑΕΠ στη συνέχεια έως το 2060) που θα πρέπει να διασφαλίζονται με την εφαρμογή των μέτρων τα οποία θα "κλειδώσουν" μέσα από την υπεραξιολόγηση του ΔΝΤ (σ.σ. το οποίο ζητά να έρθει μπροστά η μείωση του αφορολογήτου χωρίς μάλιστα εφαρμογή αντίμετρων). Περιλαμβάνονται ωστόσο και οι στόχοι των ιδιωτικοποιήσεων που έχουν ειδική σημασία ειδικά για τη Γερμανία η οποία αναμένεται να εκφράσει την απαίτηση σύνδεσής τους με τις παρεμβάσεις στο χρέος.
2. Στο πεδίο των νέων προαπαιτούμενων περιλαμβάνονται τουλάχιστον 5 δράσεις: η συνεχής στήριξη της ΑΑΔΕ, η διαρκής μείωση των NPLs (μέσα και από τη διαχρονικά ομαλή διενέργεια των πλειστηριασμών και άλλων παρεμβάσεων), η ολοκλήρωση της ενοποίησης των συνταξιοδοτικών ταμείων, η διενέργεια όλων των παρεμβάσεων για να ολοκληρωθεί και στην πράξη η ταχύτερη και απλούστερη αδειοδότηση των επενδύσεων, αλλά και η ολοκλήρωση του κτηματολογίου και μεταρρύθμιση του δημόσιου τομέα. Μεγάλο μέρος τους είναι οι "κόκκινες" δεσμεύσεις της Ελλάδας για την 4η αξιολόγηση που βρίσκεται σε εξέλιξη και θεωρείται πολύ πιθανό να μην προλάβουν να γίνουν εγκαίρως.
3. Ο τρίτος άξονας, αυτός της μη ανατροπής των συμφωνηθέντων περιλαμβάνει δυο τουλάχιστον δράσεις. Η πρώτη είναι η διατήρηση των συμφωνιών στο πεδίο της μείωσης της συνταξιοδοτικής δαπάνης (σ.σ. πληροφορίες ανέφεραν στο παρελθόν την πρόθεση της κυβέρνησης αν έχει τη δυνατότητα να αλλάξει τον Νόμο του 2017 μετά το τέλος του μνημονίου) και η δεύτερη αφορά τη διατήρηση του καθεστώτος που έχει συμφωνηθεί στην αγορά εργασίας.
Οι μοχλοί και οι κίνδυνοι
Σύμφωνα με πληροφορίες από τις Βρυξέλλες, η Ελλάδα θα λάβει ως "μοχλούς στήριξης" πέρα από την ελληνική στρατηγική ανάπτυξης, τη συνεχή χρήση τεχνικής βοήθειας μέσω του SRSS (ομάδα δράσης) αλλά και τη χρηματοδότηση από το ΕΣΠΑ, το πακέτο Γιουνκέρ και άλλα εργαλεία.
Όπως εκτιμούν στις Βρυξέλλες, η επιτυχής έξοδος του προγράμματος είναι εφικτή, αλλά δεν είναι ακόμη εξασφαλισμένη η βιώσιμη ανάκαμψη. Για να γίνει αυτό θα πρέπει να παταχθούν αποτελεσματικά οι ανισορροπίες στο δημόσιο χρέος και στα μη εξυπηρετούμενα δάνεια, αλλά και να ολοκληρωθούν οι μεταρρυθμίσεις που είναι μεν νομοθετημένες αλλά παραμένουν μόνο εν μέρει εφαρμοσμένες.
Η ανησυχία των δανειστών συνδέεται με τη δυνατότητα κτήσης "ιδιοκτησίας" του προγράμματος, με τον κίνδυνο "οπισθοχώρησης", με τα κεκτημένα συμφέροντα τόσο στον δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα αλλά και με την πιθανότητα η ανάπτυξη να είναι αναιμική.
Η συμφωνία για το μεταμνημονιακό πλαίσιο θα αποτελέσει μέρος της συνολικής συμφωνίας που επιχειρείται στις 21 Ιουνίου με μεγάλο αντίπαλο το χρόνο και πρώτο βήμα τα 88 προαπαιτούμενα.
Ο λόγος για 10 τουλάχιστον πεδία για τα οποία θεωρείται στις Βρυξέλλες ότι πρέπει να παρασχεθεί (σ.σ. από ελληνικής πλευράς) διασφάλιση πως οι πολιτικές που χαράχθηκαν τα χρόνια του μνημονίου θα συνεχισθούν.
Τα κρίσιμα αυτά πεδία χωρίζονται σε 3 άξονες, σε αυτά που συνιστούν το δημοσιονομικό πακέτο, σε όσα θα αποτελέσουν νέα διαρθρωτικά "προαπαιτούμενα" αλλά και στα μέτρα που ήδη έχουν εφαρμοσθεί αλλά δεν πρέπει να... ανατραπούν μετά μνημονίου.
1. Στην πρώτη κατηγορία, σε αυτή του δημοσιονομικού πακέτου περιλαμβάνονται τα πρωτογενή πλεονάσματα του 3,5% του ΑΕΠ έως και το 2021 (σ.σ. και περί το 2% του ΑΕΠ στη συνέχεια έως το 2060) που θα πρέπει να διασφαλίζονται με την εφαρμογή των μέτρων τα οποία θα "κλειδώσουν" μέσα από την υπεραξιολόγηση του ΔΝΤ (σ.σ. το οποίο ζητά να έρθει μπροστά η μείωση του αφορολογήτου χωρίς μάλιστα εφαρμογή αντίμετρων). Περιλαμβάνονται ωστόσο και οι στόχοι των ιδιωτικοποιήσεων που έχουν ειδική σημασία ειδικά για τη Γερμανία η οποία αναμένεται να εκφράσει την απαίτηση σύνδεσής τους με τις παρεμβάσεις στο χρέος.
2. Στο πεδίο των νέων προαπαιτούμενων περιλαμβάνονται τουλάχιστον 5 δράσεις: η συνεχής στήριξη της ΑΑΔΕ, η διαρκής μείωση των NPLs (μέσα και από τη διαχρονικά ομαλή διενέργεια των πλειστηριασμών και άλλων παρεμβάσεων), η ολοκλήρωση της ενοποίησης των συνταξιοδοτικών ταμείων, η διενέργεια όλων των παρεμβάσεων για να ολοκληρωθεί και στην πράξη η ταχύτερη και απλούστερη αδειοδότηση των επενδύσεων, αλλά και η ολοκλήρωση του κτηματολογίου και μεταρρύθμιση του δημόσιου τομέα. Μεγάλο μέρος τους είναι οι "κόκκινες" δεσμεύσεις της Ελλάδας για την 4η αξιολόγηση που βρίσκεται σε εξέλιξη και θεωρείται πολύ πιθανό να μην προλάβουν να γίνουν εγκαίρως.
3. Ο τρίτος άξονας, αυτός της μη ανατροπής των συμφωνηθέντων περιλαμβάνει δυο τουλάχιστον δράσεις. Η πρώτη είναι η διατήρηση των συμφωνιών στο πεδίο της μείωσης της συνταξιοδοτικής δαπάνης (σ.σ. πληροφορίες ανέφεραν στο παρελθόν την πρόθεση της κυβέρνησης αν έχει τη δυνατότητα να αλλάξει τον Νόμο του 2017 μετά το τέλος του μνημονίου) και η δεύτερη αφορά τη διατήρηση του καθεστώτος που έχει συμφωνηθεί στην αγορά εργασίας.
Οι μοχλοί και οι κίνδυνοι
Σύμφωνα με πληροφορίες από τις Βρυξέλλες, η Ελλάδα θα λάβει ως "μοχλούς στήριξης" πέρα από την ελληνική στρατηγική ανάπτυξης, τη συνεχή χρήση τεχνικής βοήθειας μέσω του SRSS (ομάδα δράσης) αλλά και τη χρηματοδότηση από το ΕΣΠΑ, το πακέτο Γιουνκέρ και άλλα εργαλεία.
Όπως εκτιμούν στις Βρυξέλλες, η επιτυχής έξοδος του προγράμματος είναι εφικτή, αλλά δεν είναι ακόμη εξασφαλισμένη η βιώσιμη ανάκαμψη. Για να γίνει αυτό θα πρέπει να παταχθούν αποτελεσματικά οι ανισορροπίες στο δημόσιο χρέος και στα μη εξυπηρετούμενα δάνεια, αλλά και να ολοκληρωθούν οι μεταρρυθμίσεις που είναι μεν νομοθετημένες αλλά παραμένουν μόνο εν μέρει εφαρμοσμένες.
Η ανησυχία των δανειστών συνδέεται με τη δυνατότητα κτήσης "ιδιοκτησίας" του προγράμματος, με τον κίνδυνο "οπισθοχώρησης", με τα κεκτημένα συμφέροντα τόσο στον δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα αλλά και με την πιθανότητα η ανάπτυξη να είναι αναιμική.
Η συμφωνία για το μεταμνημονιακό πλαίσιο θα αποτελέσει μέρος της συνολικής συμφωνίας που επιχειρείται στις 21 Ιουνίου με μεγάλο αντίπαλο το χρόνο και πρώτο βήμα τα 88 προαπαιτούμενα.
