Ο δρόμος προς το Grexit και μετά από αυτό...

Aς υποθέσουμε ότι (στο δημοψήφισμα) θα υπάρξει μια ευρεία επικράτηση του «ναι».



Ο κ. Τσίπρας θα παραιτηθεί. Θα ακολουθήσουν εκλογές. Ας υποθέσουμε, επίσης, ότι από αυτές προκύπτει ένας κυβερνητικός συνασπισμός υπέρ της λιτότητας. Το ερώτημα που προκύπτει είναι το εξής: θα προσφέρει τότε η Ευρωζώνη στην Ελλάδα μια νέα συμφωνία;

Ασφαλώς και όχι. Θα πρέπει να είναι ένα εντελώς νέο πρόγραμμα, καθώς το παλιό θα έχει εκπνεύσει. Μέχρι τότε, η Ελλάδα θα έχει χρεοκοπήσει έναντι τόσο του ΔΝΤ όσο και της ΕΚΤ. Υπενθυμίζεται ότι οι πιστωτές διαπραγματεύτηκαν με τον Αντώνη Σαμαρά, τον επικεφαλής της Νέας Δημοκρατίας, όταν ήταν πρωθυπουργός. Όσο βρισκόταν δε στην εξουσία, έδωσε υποσχέσεις τις οποίες δεν μπόρεσε να τηρήσει. Μέχρι να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη, η ελληνική οικονομία θα έχει πλήρως καταρρεύσει.

Το συμπέρασμά μου είναι ότι υπάρχουν δύο πιθανές εκδοχές. Η πρώτη συνίσταται σε ένα καθεστώς ελέγχου στην κίνηση κεφαλαίων που θα ισχύει επ' αόριστον, που ίσως συνοδευτεί αργότερα από μια αναδιάρθρωση του τραπεζικού τομέα, στο πλαίσιο ενός ευρύτερου πακέτου ελάφρυνσης του χρέους. Κάτι τέτοιο θα επέτρεπε στην Ελλάδα να παραμείνει στην Ευρωζώνη.

Το δεύτερο σενάριο είναι το Grexit. Προτιμότερο είναι το πρώτο. Όμως, το δεύτερο είναι προτιμότερο σε σύγκριση με τη συμφωνία που απέρριψε ο κ. Τσίπρας, αλλά και έναντι της επιστροφής σε ένα καθεστώς λιτότητας με συναίνεση.

Η μεγαλύτερη ανησυχία μου είναι πολιτικής φύσης. Τι θα συμβεί εάν οι ψηφοφόροι επιλέξουν το «ναι», αλλά παρ' όλα αυτά η Ελλάδα οδηγηθεί εκτός Ευρωζώνης, επειδή οι πιστωτές και η ΕΚΤ δεν τους αφήνουν άλλη επιλογή; Αυτό το σενάριο είναι το πλέον τοξικό. Θα αποδείξει ότι μια νομισματική ένωση χωρίς μια πολιτική ένωση μπορεί να υπάρξει μόνο παραβιάζοντας τις βασικές αρχές της δημοκρατίας. Θα ερμηνευθεί ως ένα ολοκληρωτικό καθεστώς.