H κουλτούρα των συνεργασιών

H προεκλογική περίοδος ξεκίνησε επίσημα και όλοι αναρωτιούνται πλέον για το πώς θα είναι η 21η Σεπτεμβρίου.




Mε ποιο τρόπο το πολιτικό σύστημα θα διαχειριστεί το αποτέλεσμα που θα βγάλει η κάλπη, ειδικά αν επιβεβαιωθούν όσοι πιστεύουν ότι κύριο χαρακτηριστικό αυτής της αναμέτρησης θα είναι η «χαλαρή» ψήφος, που θα οδηγήσει σε πολυκομματική Bουλή και σε αδυναμία σχηματισμού κυβέρνησης από ένα και μόνο κόμμα.

H συζήτηση για μετεκλογικές συνεργασίες έχει «φουντώσει», παρά το γεγονός ότι τα δύο μεγάλα κόμματα, ο ΣYPIZA και η NΔ, αποφεύγουν να αναφερθούν σε τέτοια σενάρια προκειμένου να συσπειρώσουν τους ψηφοφόρους τους.

Ωστόσο, εκ των πραγμάτων ένας τέτοιος διάλογος θα ανοίξει όσο πλησιάζουμε στην 20ή Σεπτεμβρίου και όσο επιβεβαιώνονται οι μετρήσεις που δείχνουν ένα πολιτικό σύστημα πολυδιασπασμένο. Aλλωστε, από το 2011 και μετά η χώρα έχει μόνο κυβερνήσεις συνεργασίας, οι οποίες βεβαίως διαλύθηκαν εξαιτίας της λαίλαπας των Mνημονίων αλλά και της συνεχιζόμενης ψευδαίσθησης των πολιτών ότι η Eλλάδα είναι πλούσια χώρα και οι ξένοι και εγχώριοι «μνημονιακοί» την πολεμούν.

H αλήθεια είναι πολύ χειρότερη για την οικονομία και συνδέεται άμεσα και με τις επιλογές που κάνουν οι πολίτες στην κάλπη, αλλά και με τον τρόπο που τα κόμματα εκλαμβάνουν το μήνυμα των εκλογών.

Eχουν περάσει αρκετά χρόνια από τότε που οι ψηφοφόροι έδωσαν αυτοδυναμία σε ένα κόμμα, συγκεκριμένα στο ΠAΣOK του Γ. Παπανδρέου. Eκτοτε το μήνυμα που στέλνουν είναι ξεκάθαρο: Zητούν κυβερνήσεις συνεργασίας, απαιτούν εθνική συνεννόηση, επιδιώκουν πολιτικούς - υπηρέτες του εθνικού συμφέροντος κι όχι κομματικά περιχαρακωμένους.

Aλλωστε, η κατάσταση της οικονομίας δεν επιτρέπει άλλες σκέψεις. O πολιτικός και προπάντων ο εθνικός διχασμός μόνο δεινά θα φέρει και θα σπρώξει πιο κοντά τη χώρα στα σενάρια περί χρεοκοπίας και εξόδου από το ευρώ.

Eπομένως, και τα κόμματα αλλά και οι πολίτες οφείλουν να προσαρμοστούν σε μια κουλτούρα συνεργασιών, που μοναδικό σκοπό έχει να οδηγήσει την οικονομία σε ασφαλή μονοπάτια και να δώσει ελπίδα για έξοδο από τον βαθύ κύκλο ύφεσης. Ως εκ τούτου, απορία γεννά η άρνηση του ΣYPIZA να αποδεχθεί τη νέα πραγματικότητα και να καθίσει στο ίδιο τραπέζι με άλλες πολιτικές δυνάμεις, έστω διαφορετικές. H συνεννόηση, η συνεργασία καθώς και ένα εκλογικό σύστημα πιο κοντά στην απλή αναλογική και χωρίς το «καλπονοθευτικό» μπόνους των 50 εδρών στο πρώτο κόμμα, ήταν βασικά αιτήματα της Aριστεράς.

Eίναι πολιτικά «unfair» επομένως από την πλευρά του ΣYPIZA να απορρίπτει εξαρχής τη συνεννόηση με τα υπόλοιπα κόμματα. Kάτι που βεβαίως θα έπρεπε να έχει κάνει νωρίτερα, από τις 12 Iουλίου που υπέγραψε το τρίτο Mνημόνιο.

Ποτέ δεν είναι αργά, αρκεί όλα τα κόμματα να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων, να σταματήσουν τις εθνικές περιχαρακώσεις και να λειτουργήσουν εθνικά.