Απούσα συναίνεση, παρούσα υποκρισία και ανευθυνότητα

Όταν ο πρόεδρος της Ένωσης Κεντρώων εμφανίζεται ως η φωνή λογικής στον χώρο της αντιπολίτευσης, λέγοντας το αυτονόητο, είναι φανερό ότι το παθογενές κομματικό σύστημα στραβά αρμενίζει.



Διότι βεβαίως ο Β. Λεβέντης έχει απόλυτο δίκιο, όταν θυμίζει στους υπόλοιπους αρχηγούς των αντιπολιτευόμενων φιλο-ευρωπαϊκών κομμάτων, ότι εκείνα που εφαρμόζει ο Αλ. Τσίπρας ως προαπαιτούμενα της συμφωνίας, στην ουσία τα προσυπέγραψαν άπαντες για να αποφευχθεί το Grexit. Και τώρα, στα δύσκολα, δηλαδή στις αναπόδραστες λεπτομέρειες των συμφωνηθέντων, απλώς λαϊκίζουν ασύστολα. Μιμούμενοι τον αντιπολιτευτικό λαϊκισμό του Αλέξη Τσίπρα τον οποίο υποτίθεται πως αποκηρύσσουν.

Φυσικά, την ίδια ώρα, τα περί συναίνεσης, που εμφανίζεται να αποζητά ο πρωθυπουργός, είναι υποκριτικά. Τούτο δεν σημαίνει ότι στη φάση αυτή, ο τόπος δεν είχε ζωτική ανάγκη από κάθε προσπάθεια μέγιστης συναίνεσης. Όμως, αν ο Αλέξης Τσίπρας ήθελε, όντως, μετεκλογικά να χαράξει μια συναινετική διαδρομή, που θα αποτελούσε κομμάτι της στρατηγικής του, δεν υπήρχε παρά μόνο ένας δρόμος: Να διαμορφώσει μια κυβέρνηση συνεργασίας με πραγματικό πολιτικό εύρος, απευθυνόμενος σε κεντροαριστερές και κεντρώες δυνάμεις, που να αποπνέουν «φυσιολογική» συγγένεια με τον ΣΥΡΙΖΑ. Με δεδομένο άλλωστε, ότι η ούτως ή άλλως στρεβλή μνημονιακή - αντιμνημονιακή εποχή έχει πλέον εκπνεύσει.

Παρά την καθαρότατη νίκη του (ελέω ακόμη λιγότερο αποδεκτών ανταγωνιστών), ο Αλέξης Τσίπρας δεν είχε ούτε το θάρρος, ούτε την ενόραση να ανοίξει τους ορίζοντές του συντελώντας έτσι στο να γίνει υγιής η πολιτική ζωή του τόπου. Λειτούργησε φοβικά και περίκλειστα. Το αποτέλεσμα είναι, πέρα από τον ένα δικό του βουλευτή που απώλεσε, να χάσει άλλον έναν ο οποίος καθρεπτίζει πεντακάθαρα τη συνεργασία - καρικατούρα με τους ΑΝΕΛ. Με αποτέλεσμα να βιώνει τώρα άλλη μια φάση άγχους, ότι μπορεί να χάσει τη δεδηλωμένη.

Είναι ακριβώς στη φάση αυτή λοιπόν, που επιχειρεί τακτικίστικα ανοίγματα στην αντιπολίτευση. Και φυσικά, ουδένα πείθει για την ειλικρίνεια των προθέσεών του. Είναι επίσης σαφές, ότι οι τακτικισμοί αυτοί εκφράζουν, δια της τεθλασμένης, μηνύματα αγωνίας κυρίως στους δικούς του βουλευτές, ότι η κυβέρνηση κινδυνεύει άμεσα, αν δεν ψηφισθούν νομοσχέδια που αποτελούν υποχρεώσεις της χώρας. Μέσα άλλωστε στο άρρωστο κλίμα που κυριαρχεί, μόνο οι οριακά πλειοψηφούντες κυβερνητικοί βουλευτές μπορούν να αποτελέσουν σανίδα σωτηρίας για τη χώρα, καθώς η φιλοευρωπαϊκή αντιπολίτευση είναι ταυτόχρονα υποκριτική και ανεύθυνη, όπως θύμισε ο αρχηγός της Ένωσης Κεντρώων.

Από την εποχή που ξέσπασε η οικονομική κρίση, ένας οικονομολόγος και διανοητής, μέλος τότε της ΕΚΤ, ο Λορέντζο Σμάγκι, είχε επισημάνει με απόγνωση μια ωμή πραγματικότητα: Ότι δηλαδή, όλες οι χώρες που αντιμετώπιζαν οικονομικές δυσκολίες στην Ευρωζώνη ξεπερνούσαν τα προβλήματά τους, διότι στο κομματικό τους σύστημα υπήρχε ένα μίνιμουμ συναίνεσης. Εκτός από τη χώρα μας. Γι’ αυτό αποτύχαμε εκεί που έκαναν βήματα ή άλματα προόδου η Ιρλανδία, η Πορτογαλία, η Ισπανία, η Ιταλία και προσφάτως η Κύπρος. Η Ελλάδα έμεινε στην άκρη ως το κατάμαυρο πρόβατο. Κλαυθμυρίζοντας σε μια γωνιά.

Το τι έγινε στη χώρα μας είναι γνωστό: Πόλωση, ανευθυνότητα, λαϊκισμοί. Πρώτος διδάξας, ο Σαμαράς. Ακολούθησε ο Τσίπρας. Σαμαράς?Βενιζέλος δεν ολοκλήρωσαν τη συμφωνία μήπως και κερδίσουν τις εκλογές. Αυτές, ανεύθυνα, προκάλεσε ο Τσίπρας. Μετά την καταστροφική διαδρομή Βαρουφάκη, τη δωδεκάτη ώρα ο Τσίπρας έκανε ένα βήμα πίσω μπροστά στην άβυσσο. Αυτή ήταν η καλύτερη στιγμή για μια αναλαμπή του κομματικού συστήματος. Η φιλοευρωπαϊκή αντιπολίτευση έβαλε πλάτη για να περάσει η συμφωνία και ο Τσίπρας τόλμησε να συγκρουστεί με το κόμμα του και να αναγνωρίσει κάποια λάθη του.

Όμως η αναλαμπή, όπως ήρθε στιγμιαία, εξανεμίστηκε εν ριπή οφθαλμού. Μετά την άνετη νίκη και κυριαρχία του, ο Τσίπρας, μίζερα, δεν άνοιξε τη βεντάλια των συνεργασιών του. Τα επ’ ολίγον υπεύθυνα κόμματα της φιλοευρωπαϊκής αντιπολίτευσης έγιναν ξανά ανεύθυνα. Πλήρως ανεύθυνα. Ειδικά η αξιωματική αντιπολίτευση, στη δίνη της παρακμιακής κατολίσθησής της, εκτροχιάστηκε στην πόλωση που προκαλούν ιδίως οι τρεις ασήμαντοι πολιτικοί οι οποίοι διεκδικούν την ηγεσία της εγκλωβίζοντας και τον Μεϊμαράκη, που είχε τολμήσει μια βραχύβια υπέρβαση. Με τη σειρά της, η κυβερνητική πλευρά φόρεσε το φωτοστέφανο μιας κούφιας συναίνεσης. Έτσι, το άρρωστο κομματικό σύστημα συνεχίζει την κατηφόρα του. Αναλλοίωτο και αδιόρθωτο.