Κάθε χρόνο η Διεθνής Διαφάνεια ανακοινώνει τα αποτελέσματα για τη διαφθορά ανά την υφήλιο, και κάθε φορά η συζήτηση για την κατάσταση στην Ελλάδα είναι έντονη.
Σύμφωνα με τα στοιχεία, η χώρα μας κατατάσσεται στην 58η θέση, στην ίδια περιοχή με την Κούβα, την Ιταλία, την Τουρκία ή τη Νότια Αφρική.
Είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι από το 2010, από τότε που ξεκίνησε η κρίση δηλαδή, η χώρα ανέβηκε 36 θέσεις στη σχετική κατάταξη, στοιχείο ιδιαίτερα ενθαρρυντικό. Οπως λένε οι αναλυτές, βασικοί λόγοι της εντυπωσιακής αυτής προόδου είναι η λειτουργία της Διαύγειας, του Εθνικού Συντονιστή, αλλά και η τοποθέτηση υπουργού αρμόδιου για θέματα διαφθοράς. Επίσης, η οικονομική κρίση περιόρισε τα «φακελάκια» και γενικά οι περιπτώσεις δωροδοκίας έχουν μειωθεί και λόγω των capital controls που «έκοψε» το ξέπλυμα χρήματος.
Αυτό σημαίνει ότι μια χώρα που βρίσκεται σε βαθιά οικονομική κρίση οδηγείται εξ ανάγκης και στη μείωση της διαφθοράς.
Αλλά είναι αυτό το ζητούμενο σε μια ευνομούμενη πολιτεία; Είναι δυνατόν να περιμένει κανείς δηλαδή να χρεοκοπήσει η οικονομία για να εξαφανιστούν και τα φαινόμενα αδιαφάνειας;
«Η κρίση είναι πρωτίστως κρίση αξιών... Πρέπει να αποκατασταθεί η αξιοπιστία των θεσμών ώστε να δημιουργηθούν πρότυπα ακεραιότητας και να αλλάξει η νοοτροπία των πολιτών απέναντι στη διαφθορά», λένε οι συντάκτες της μελέτης.
Ακριβώς από αυτό πάσχει η Ελλάδα. Από την έλλειψη υγιών προτύπων και από μια λανθασμένη νοοτροπία που «αποθεώνει» την απάτη, το «μαύρο» χρήμα, το «φακελάκι», τη δωροδοκία. Θεωρείται περίπου σαν... έθιμο να «λαδώσει» τον γιατρό, τον συμβολαιογράφο, τον πολεοδόμο. Ενώ και η μεγάλη διαφθορά με τις κρατικές προμήθειες έχει εξελιχθεί σε ένα σχεδόν «επιβεβλημένο» παιχνίδι, όπου όλοι μοιράζονται πολλά και το κράτος είναι μόνιμα χαμένο.
Τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει σημαντικά βήματα στην αντιμετώπιση της διαφθοράς, όμως, μόνο με τη συμμετοχή των πολιτών θα τελειώσει το «πάρτι» που προσβάλλει μια σύγχρονη ευρωπαϊκή χώρα. Είναι άδικο να μας συγκρίνουν με την Κούβα ή τη Νότια Αφρική και είναι κρίμα να μην μπορεί να αντιμετωπιστεί η διαφθορά όταν δεν περισσεύει ούτε ένα ευρώ από το ελληνικό κράτος και από τους πολίτες.