Συνενοχή, ανοχή και σύγκρουση

Από ό,τι φαίνεται στην Εαρινή Σύνοδο του ΔΝΤ - Παγκόσμιας Τράπεζας θα κυριαρχήσει η προσπάθεια Σόιμπλε να διαμορφώσει το ευρύτερο δυνατό παγκόσμιο μέτωπο πολιτικών και τραπεζιτών κατά της πολιτικής των αρνητικών επιτοκίων.



Όχι τόσο για να εξαναγκάσει τον επικεφαλής της ΕΚΤ Μ. Ντράγκι σε άτακτη υποχώρηση, μια κίνηση αδιανόητη με απρόβλεπτες παρενέργειες στις αγορές, αλλά για να βραχυκυκλώσει προληπτικά και νέα ανορθόδοξα μέτρα ποσοτικής χαλάρωσης από τον κεντρικό τραπεζίτη του τύπου Λεφτά από το Ελικόπτερο».

Η ανοικτή επίθεση Σόιμπλε στον Ντράγκι δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία, καθώς το τελευταίο εξάμηνο το έδαφος το προετοίμασε προσεκτικά η υπό τον επικεφαλής της Μπούντεσμπανκ Βάιντμαν μειοψηφία του Δ.Σ. της ΕΚΤ. Σε κάθε περίπτωση όποια τροπή και να πάρουν οι εξελίξεις είναι φανερό ότι ένα νέο κεφάλαιο συγκρουσιακής συγκατοίκησης άνοιξε στις σχέσεις Βερολίνου - Φρανκφούρτης.

Στην αρχή ο Ντράγκι όταν επελέγη ως διάδοχος του Τρισέ, μετά την παραίτηση του τότε επικεφαλής της Μπούντεσμπανκ Βέμπερ, έχαιρε της πλήρους εμπιστοσύνης του Βερολίνου, ήταν ο Γερμανός με ιταλικό κοστούμι όπως τον περιέγραφαν τα γερμανικά ΜΜΕ.

Μπορεί την Πέμπτη 26 Ιουλίου του 2012 ο Ντράγκι να αιφνιδίασε τους πάντες από το βήμα συνεδρίου στο Λονδίνο με τη μαγική φράση «Θα κάνουμε ό,τι χρειάζεται» (whatever it takes) για τη σταθεροποίηση της Ευρωζώνης, αλλά δεν δυσαρέστησε το Βερολίνο με ανοικτό το ερώτημα αν είχε υπάρξει παρασκηνιακή συναίνεση των Μέρκελ - Σόιμπλε.

Το μήνυμα Ντράγκι ότι η ΕΚΤ θα χρησιμοποιήσει κάθε διαθέσιμο εργαλείο και όπλο σήμανε και το τέλος των επιθέσεων των αγορών στους αδύναμους κρίκους της Ευρωζώνης. Ακόμη καλύτερα για τους Μέρκελ - Σόιμπλε η σταθερότητα που τους εξασφάλιζε ο τολμηρός κεντρικός Τραπεζίτης για δυόμισι χρόνια -μέχρι την υλοποίηση της ποσοτικής χαλάρωσης τον Ιανουάριο του 2015 - απήλλαξε τη Γερμανία από τις πιέσεις του Νότου και της Γαλλίας για περισσότερες μη αντιστρέψιμες δεσμεύσεις και της επέτρεψε να σβήσει την υπογραφή της σε δύο σημαντικές παραχωρήσεις που είχε κάνει στη Σύνοδο Κορυφής του Ιουνίου του 2012 υπό την πίεση των Μόντι - Ραχόι: Την απευθείας χρηματοδότηση των τραπεζών ώστε να σπάσει ο φαύλος κύκλος δημόσιου και τραπεζικού χρέους και την τραπεζική άνωση ευρείας εμβέλειας.

Αυτή η ρητή η σιωπηρή συνενοχή Γερμανίας - Ντράγκι τερματίσθηκε τον Δεκέμβριο του 2014 όταν ο κεντρικός τραπεζίτης δεσμεύθηκε ότι τον Ιανουάριο θα εξαγγείλει την ποσοτική χαλάρωση, με το Βερολίνο να δίνει σκληρή μάχη για να πετύχει την αποφυγή αμοιβαιοποίησης του κινδύνου, καθώς το μεγαλύτερο ποσοστό των κρατικών ομολόγων δεν θα το αγόραζε η ΕΚΤ, αλλά οι κεντρικές τράπεζες του ευρωσυστήματος.

Από τη συνενοχή στην ανοχή, με τις δύο πλευρές το Βερολίνο και τον Ντράγκι να γνωρίζουν και να μη δημοσιοποιούν για διαφορετικούς λόγους το αυτονόητο ότι η δυναμική της ποσοτικής χαλάρωσης σταματά μόνον με την επίτευξη του στόχου, στη συγκεκριμένη περίπτωση την απομάκρυνση του κινδύνου εμπλοκής της Ευρωζώνης σε σπιράλ αποπληθωρισμού.

Μόνον ένας τρόπος υπήρχε να μην προχωρήσει σε διεύρυνση και εμβάθυνση της ποσοτικής χαλάρωσης ο Ντράγκι, να υπάρξει παράλληλα με τη νομισματική πολιτική και δημοσιονομική πολιτική προς την ίδια κατεύθυνση, δηλαδή για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους διασταλτική ερμηνεία και εφαρμογή του Συμφώνου Σταθερότητας, μια επιλογή που δεν θέλει και δεν μπορεί να κάνει το Βερολίνο.

Προχθές Δευτέρα το Reuters σε ανάλυσή του σχολίαζε ότι η ΕΚΤ προσπαθεί τώρα να μαλακώσει τη Γερμανία μετά τη σκληρή κριτική που εισέπραξε από το Βερολίνο.

Με τις αγορές ήδη να διερωτώνται τι άλλο παραπάνω μπορεί να κάνει ο Ντράγκι όποιοι κατευναστικοί ελιγμοί και αν γίνουν η συνέχεια και η κλιμάκωση της σύγκρουσης Σόιμπλε - Ντράγκι είναι δρομολογημένη ως μια μη αντιστρέψιμη δυναμική.

Προαναγγελθείσα επίθεση

Η ανοικτή επίθεση Σόιμπλε στον Ντράγκι δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία, καθώς το τελευταίο εξάμηνο το έδαφος το προετοίμασε προσεκτικά η υπό τον επικεφαλής της Μπούντεσμπανκ Βάιντμαν μειοψηφία του Δ.Σ. της ΕΚΤ. Σε κάθε περίπτωση, όποια τροπή και αν πάρουν οι εξελίξεις, είναι φανερό ότι ένα νέο κεφάλαιο συγκρουσιακής συγκατοίκησης άνοιξε στις σχέσεις Βερολίνου - Φρανκφούρτης.