Τίποτε δεν είναι δεδομένο

Αν γύριζε ο χρόνος πίσω και άρχιζε πάλι να μετρά από το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, θα μπορούσε η Ευρώπη να δει και να εξηγήσει καλύτερα τα γεγονότα και να διαπιστώσει ξανά πού και πότε έκανε τα μεγάλα λάθη.



Εκεί πάνω στα ερείπια που άφησε ο καταστροφικός πόλεμος, τότε που κατέρρεε η αγγλική αυτοκρατορία και το Λονδίνο παρέδιδε τα σκήπτρα του στην Ουάσιγκτον, δημιουργήθηκε όχι μόνο η ιδέα, αλλά πρωτίστως η ανάγκη για την Ενωμένη Ευρώπη.

Οι «πατέρες» της Ενωμένης Ευρώπης που είχαν δει τα διαμελισμένα σώματα στρατιωτών στα πεδία των μαχών των δύο Παγκοσμίων Πολέμων, την πείνα και τη φτώχεια των λαών τους, άρχισαν να «βλέπουν» καθαρά το τραγικό αδιέξοδο της μοναχικής πορείας των κρατών.

Η ήπειρος που γνώρισε εκατοντάδες πολέμους, που καταστράφηκε ολοσχερώς από διαφορετικούς κάθε φορά αυτοκρατορικούς στρατούς, πότε του Ναπολέοντα και πότε του Κάιζερ, άλλοτε της Αυστροουγγαρίας και Πρωσίας και πότε της Αγγλίας ή της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, ένιωσε ότι η συνεννόηση είναι η μόνη λύση και «αντίδοτο» στην τρέλα των όπλων.

Έτσι σαν ώριμο φρούτο γεννήθηκε η ιδέα της ΕΟΚ και αργότερα της Ενωμένης Ευρώπης.

Για να γνωρίσουν οι 28 χώρες τη μεγαλύτερη στην ιστορία τους περίοδο ειρήνης και τη μεγαλύτερη στα χρονικά ευημερία των λαών τους.

Από την 1η Ιανουαρίου του 1958 της ΕΟΚ των έξι, έως τη Συνθήκη του Μάαστριχτ της Ευρωπαϊκής Ένωσης το 1993 και την Ευρώπη των «28» στη συνέχεια όλα άλλαξαν προς το καλύτερο.

Οι λαοί γνώρισαν «καλύτερες ημέρες» χωρίς εντάσεις, διενέξεις και κυρίως με περισσή αλληλεγγύη και αλληλοκατανόηση.

Τα σύνορα γκρεμίστηκαν, οι νέοι ταξίδευσαν, το εμπόριο γνώρισε πρωτόγνωρη άνθηση, η οικονομία αναπτύχθηκε.

Κι ενώ όλα αυτά τα θετικά είναι αυταπόδεικτα, ο ιός του ευρωσκεπτικισμού έγινε σημαία στα χέρια του λαϊκισμού και ακραίων ιδεολογικά ηγετών.

Άφρονες δημεγέρτες, στενόμυαλοι και ξενοφοβικοί οπαδοί ακραίων καθεστώτων που αιματοκύλησαν την Ευρώπη ή και νοσταλγοί μιας αποικιοκρατικής μεγαλοπρέπειας βρίσκουν έδαφος για να διχάσουν πάλι την ήπειρο.

Μια ήπειρο που έχει το 6% του παγκόσμιου πληθυσμού, αλλά κατέχει το 25% του παγκόσμιου ΑΕΠ και διαθέτει το 50% του συνόλου των κοινωνικών δαπανών επί της γης.

Μια ήπειρο όπου δυστυχώς γίνονται δεκτές οι ιδέες είτε της Λεπέν, είτε της Χρυσής Αυγής, είτε του Ν. Φάρατζ και του Μπ. Τζόνσον.

Ίσως γιατί η λήξη του τελευταίου πολέμου στην Ευρώπη είναι μακρινή και η σημερινή ευημερία θεωρείται λανθασμένα περίπου ως δεδομένη.

Αν γύριζε ξανά ο χρόνος πίσω, σίγουρα πάλι μια Ενωμένη Ευρώπη θα προέκυπτε.

Ακόμη και οι σημερινοί ευρωσκεπτικιστές ίσως τότε θα άλλαζαν γνώμη.

Όπως θα άλλαζαν και οι... Αγγλοι εάν ξαναστήνονταν οι κάλπες.