Καλή η συμπάθεια, χρειάζονται και έργα

Ενας ακόμη «φίλος», ο Τζακ Λιού, ήρθε στην Αθήνα και έσταζε μέλι για την Ελλάδα και τις μεταρρυθμίσεις που υλοποιεί.



Πάνω - κάτω το ίδιο έκανε πριν από μερικές ημέρες και ο Π. Μοσκοβισί, το ίδιο θα κάνει και ο «σκληρός» Γ. Ντάισελμπλουμ όταν μας επισκεφτεί.

Ολοι αναγνωρίζουν τις προσπάθειες που κάνει η Ελλάδα, και πώς άλλωστε. Μια οικονομία σε διαρκή λιτότητα εδώ και μια εξαετία και ένας λαός που θυσιάζεται καθημερινά και υπομένει αβάσταχτα μέτρα, το λιγότερο είναι να δεχθεί καλά λόγια από τους δανειστές.

Υπάρχουν δείκτες και αριθμοί αλλά κι εκτιμήσεις σοβαρών οικονομικών και τραπεζικών παραγόντων που βλέπουν έξοδο από το τούνελ.

Από την άλλη, η αύξηση των ληξιπρόθεσμων οφειλών σε εφορία και ταμεία και η αδυναμία μείωσης των «κόκκινων» δανείων, αποτελούν ανησυχητικά στοιχεία για την περαιτέρω πορεία της αγοράς. Το πιο ανησυχητικό, όμως, είναι το γεγονός ότι οι πολίτες εμφανίζονται απαισιόδοξοι για το μέλλον τους. Η ψυχολογία είναι στο ναδίρ, γεγονός που δεν βοηθά στην επιστροφή της οικονομίας στην ανάπτυξη.

Οι δανειστές, λοιπόν, που μιλούν για την Ελλάδα οφείλουν να αναγνωρίσουν τις τιτάνιες προσπάθειες που έχει κάνει ο ελληνικός λαός, αλλά πρέπει να αποδείξουν κι έμπρακτα ότι πιστεύουν στις προοπτικές της χώρας. Αν ζητούν επιτακτικά μέτρα που θα επιτείνουν την ύφεση, αν προκαλούν με τις απαιτήσεις τους την κοινωνία κι ενισχύουν το κλίμα ανασφάλειας κι αν αναβάλουν συνεχώς τις δικές τους δεσμεύσεις, τότε απλά παίζουν επικοινωνιακά παιχνίδια κι όχι ουσίας.

Καλές, λοιπόν, οι επισκέψεις, η εκδήλωση συμπάθειας ή η... έκπληξη που αισθάνονται για την εφαρμογή του προγράμματος από την Ελλάδα. Καλές και οι συστάσεις ότι πρέπει να προχωρήσει το μνημόνιο ως μοναδική λύση.

Πρέπει, ωστόσο, να υπάρξουν και ουσιαστικές κινήσεις καλής θέλησης από τους Θεσμούς. Δεν φτάνουν τα λόγια, απαιτούνται και έργα. Οι υποσχέσεις των δανειστών δεν αλλάζουν το κλίμα, αν δεν συνοδεύονται από καθαρές κουβέντες για την ελάφρυνση του χρέους και για τη χαλάρωση των ασφυκτικών δημοσιονομικών στόχων, όπως η υπερβολική απαίτηση για πλεόνασμα 3,5%.