Ταπεινωμένοι, αλλά... με ψηλά το κεφάλι

Η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια ζει μέσα σε αντιφάσεις.



Είναι χρεοκοπημένη, αλλά παρουσιάζει πλεονάσματα. Είναι πάμφτωχη αλλά ζει σαν πλούσια, πλην ξεπεσμένη κυρία.

Δεν έχουν χρήματα οι οικογένειες, αλλά οι φόροι υπεραποδίδουν σε τέτοιο βαθμό που το πλεόνασμα είναι πάνω από 7 δισ. ευρώ.

Διαπραγματεύεται και ηττάται σε όλα τα επίπεδα από το 2009 μέχρι σήμερα αλλά εμφανίζεται να έχει κερδίσει κατά κράτος τους Γερμανούς, τους Γάλλους, τους Φινλανδούς ή και τους? Τούρκους.

Εχουν υπογραφεί από όλες τις κυβερνήσεις, αριστερές, κεντρώες, δεξιές, απίστευτης σκληρότητας και αδικίας μέτρα, αλλά όλα δικαιολογούνται ή «βαφτίζονται»? μεταρρυθμίσεις.

Και τέλος, το πολιτικό σύστημα, ανεξαρτήτου κόμματος, έχει κάνει τραγικά λάθη, πολλές φορές κλαίει γι’ αυτά, όμως, ποτέ δεν κάνει την αυτοκριτική του. Για όλα φταίνε οι άλλοι. Ο Σόιμπλε, η Μέρκελ, ο νεοφιλελευθερισμός, η αριστερή αφασία, ο Ερντογάν.

Τόσες πολλές αντιφάσεις για μια χώρα κι έναν λαό που ακόμη και σήμερα δεν έχει αντιληφθεί το μέγεθος της κοινωνικής και αξιακής κρίσης, αλλά έχει «κολλήσει» μόνο στην οικονομία.

Τα κόμματα καλλιεργούν αυτές τις αντιφάσεις. Πουλάνε την ήττα ως νίκη, έρχονται από τις Βρυξέλλες ταπεινωμένοι, αλλά έχουν ψηλά το κεφάλι και αισθάνονται υπερήφανοι. Κλαίνε όταν ψηφίζουν αντισυνταγματικά μέτρα, αλλά ποτέ δεν καταγγέλλουν την αντίφαση αυτή, τουλάχιστον όσο είναι στην κυβέρνηση.

Και το κυριότερο: Ολες οι κυβερνήσεις ξέρουν ότι κάνουν μεγάλο κακό, όμως, δεν έχουν ποτέ αισθανθεί την ανάγκη να το διορθώσουν. Πάρτε, για παράδειγμα, τη φορολόγηση των εισοδημάτων.

Ενώ όλοι γνωρίζουν τι συμβαίνει με τους ελεύθερους επαγγελματίες και τα εισοδήματα που κρύβουν, κανείς δεν τολμά να τους αγγίξει. Την ίδια ώρα, μισθωτοί, συνταξιούχοι και επιχειρήσεις στραγγαλίζονται φορολογικά, με αποτέλεσμα οι μισοί Ελληνες να πληρώνουν και για τους άλλους μισούς. Αλλά μέχρι πότε τα γνωστά υποζύγια θα πληρώνουν; Όταν τα ληξιπρόθεσμα χρέη στην εφορία έχουν ξεπεράσει τα 93 δισ. ευρώ, αντιλαμβάνεται κανείς ότι οι φοροδοτικές ικανότητες έχουν τελειώσει.

Κι όμως, το στρεβλό φορολογικό σύστημα καμιά κυβέρνηση δεν τόλμησε να το αγγίξει. Το ίδιο γίνεται και με το άναρχο, χαώδες δημόσιο. Στα υπουργεία και άλλους κρατικούς φορείς δεν υπάρχουν γραφεία για να καθίσουν οι εργαζόμενοι, ενώ στα νοσοκομεία πεθαίνουν οι ασθενείς λόγω έλλειψης προσωπικού. Κανένα κόμμα δεν κατάφερε να φτιάξει ένα μικρό, ευέλικτο και όχι τόσο δαπανηρό Δημόσιο που θα εξυπηρετεί τους πολίτες και δεν θα τους προκαλεί. Κανείς δεν τόλμησε να τα βάλει με τα ισχυρά συνδικάτα και την κομματική «πελατεία» που εμποδίζει πραγματικές αλλαγές που χρειάζεται το κράτος.

Οι αντιφάσεις δεν έχουν εξαλειφθεί ούτε στα χρόνια της κρίσης. Το πιο βασικό λάθος είναι ότι όλοι μας, πολίτες και πολιτικό σύστημα, αρνούμαστε να δούμε την πραγματικότητα ή την διαστρεβλώνουμε. Το αποτέλεσμα είναι να μη λαμβάνονται γενναίες αποφάσεις που θα αλλάξουν τον ρου της ιστορίας της Ελλάδας και θα την απομακρύνουν από μια επώδυνη διαδρομή προς την καταστροφή.