Η Ευρωπαϊκή Εβδομάδα Κινητικότητας αποτελεί τα τελευταία 15
χρόνια, από τότε δηλαδή που καθιερώθηκε, μια αφορμή να έρθει στο προσκήνιο το
ζήτημα της βιώσιμης κινητικότητας, να γίνει θέμα συζήτησης και προϊόν
βιωματικής δράσης από τους πολίτες. Έχοντας μια θεματολογία που εξελίσσεται
κάθε χρόνο, φέτος εστιάζει στον ευφυή και περιβαλλοντικά καθαρό διαμοιρασμό της κινητικότητας (συνεργατική
κινητικότητα).
Η μείωση των οχημάτων στους δρόμους μέσω του διαμοιρασμού
κινητικότητας αποτελεί μονόδρομο στην αστική μετακίνηση στις ελληνικές και
ευρωπαϊκές πόλεις. Αν παλιότερα το
αυτοκίνητο κοινής χρήσης (car-sharing) αποτελούσε μια κατ’εξαίρεση επιλογή κινητικότητας,
σήμερα αποτελεί πλέον κατ’εξοχήν επιλογή για κάθε συνειδητά μετακινούμενο
κάτοικο πόλης, που λαμβάνει σοβαρά υπόψη οικονομικά, περιβαλλοντικά και
κοινωνικά κριτήρια, τα οποία έχουν άμεσο αντίκτυπο στη δική του ποιότητα ζωής.
Μια σειρά από δράσεις στο σύνολο της ελληνικής επικράτειας
αλλά και σε χιλιάδες Δήμους πανευρωπαϊκά σηματοδοτούν την Ευρωπαϊκή Εβδομάδα
κινητικότητας, με πιο γνωστή ίσως την Ημέρα Χωρίς Αυτοκίνητο. Παράλληλα,
δεκάδες δράσεις πλαισιώνουν το επικοινωνιακό πλέγμα που εξ’ορισμού αποτελεί ο
θεσμός, στοχεύοντας στην ευρεία
κινητοποίηση των πολιτών.
Ωστόσο, η Ευρωπαϊκή Εβδομάδα Κινητικότητας ενέχει έναν
κίνδυνο: να περιοριστεί η συνειδητοποίηση του προβλήματος σε ένα σύνολο δράσεων
και επιλογών με περιορισμένο χρονικό ορίζοντα, στα όρια μιας εβδομάδας. Μιας
εβδομάδας, κατά τη διάρκεια της οποίας η πληθώρα δράσεων ίσως τελικά καταλήγει
να αποκρύψει την απουσία πραγματικής, αποτελεσματικής και διαρκούς ενασχόλησης
με τη βιώσιμη κινητικότητα. Όσο λοιπόν
αυξάνεται ο αριθμός και ο βαθμός ενεργοποίησης
πόλεων, φορέων και πολιτών κατά τη διάρκεια της Ευρωπαϊκής Εβδομάδας
Κινητικότητας, απαιτείται και η οριζόντια, σε βάθος χρόνου ευαισθητοποίηση όλων
στο ζήτημα της βιώσιμης κινητικότητας και της εφαρμογής σχετικών δράσεων, όπως τα
κοινόχρηστα αυτοκίνητα (car-sharing), ο συνεπιβατισμός (car-pooling), τα κοινόχρηστα ποδήλατα (bike-sharing) πόλης και ο συγχρονισμός τους με τα
Δημόσια Μέσα Μεταφοράς, την ποδηλασία, το περπάτημα στο σύνολο αυτό, καταλήγοντας
στο νεολογισμό «Κινητικότητα ως Υπηρεσία» (Mobility as a Service-MaaS), σε αντιδιαστολή με την κτήση των
μέσω μεταφορών (κυρίως αυτοκινήτου).
Κι αυτό δεν πρέπει να είναι αποκλειστικά αντικείμενο έρευνας
από φορείς όπως το ΙΜΕΤ/ΕΚΕΤΑ (Ινστιτούτο Βιώσιμης Κινητικότητας και Δικτύων Μεταφορών),
αλλά να καταστεί καθημερινότητα στο σύνολο των πολιτών. Κάτι για το οποίο το
ΙΜΕΤ/ΕΚΕΤΑ πασχίζει καθημερινά, με μια σειρά από δράσεις εξωστρέφειας, ευελπιστώντας
να εξελίξει την κουλτούρα της βιώσιμης
κινητικότητας στη χώρα μας.
