Ολοταχώς προς ένα «βελούδινο διαζύγιο» Βρετανίας - Ε.Ε.

Η Βρετανία δεν δικαιούται να ζητά να γίνει δεκτή ως μέλος μιας ποδοσφαιρικής ομάδας και στη συνέχεια να απαιτεί να παίζει με τους κανόνες του ράγκμπι, είπε πρόσφατα ο Αλέν Ζιπέ, μια από τις πιο γνωστές προσωπικότητες της παραδοσιακής γαλλικής Δεξιάς και αντίπαλος του Νικολά Σαρκοζί για το χρίσμα του UMP ενόψει των προεδρικών εκλογών του 2017.





Όσο για τη χρονική συγκυρία της τοποθέτησης του Ζιπέ, δεν είναι τυχαία. Συμπίπτει με την επίσημη έναρξη των διαπραγματεύσεων του Λονδίνου με τις κυβερνήσεις των υπόλοιπων ευρωπαϊκών χωρών αναφορικά με το μέλλον της Βρετανίας στην ΕΕ, η οποία θα καταλήξει με ένα δημοψήφισμα για το οποίο έχει δεσμευτεί ο Ντέιβιντ Κάμερον.

Τυχαίο δεν είναι ούτε το γεγονός ότι ο άνθρωπος ο οποίος έχει επιφορτιστεί το μεγαλύτερο μέρος από το βάρος της διαπραγμάτευσης, ο υπουργός Οικονομικών της χώρας Τζορτζ Όζμπορν, ξεκίνησε τις επαφές του από το Παρίσι.

«Η Βρετανία θα όφειλε να μετατρέψει σε σύμμαχο τον προαιώνιο εχθρό της», ήταν η παραίνεση των Financial Times προς την κυβέρνηση Κάμερον -με την εφημερίδα να υπενθυμίζει στο κεντρικό της άρθρο, την περασμένη Τρίτη, ότι το 1974, όταν ο τότε Βρετανός πρωθυπουργός, Χάρολντ Γουίλσον, επιχείρησε να αναδιαπραγματευτεί τους όρους συμμετοχής της χώρας του στην ΕΟΚ, η πιο ισχυρή αντίδραση προήλθε από τη Γαλλία, όπως άλλωστε ανέμεναν οι περισσότεροι.

Είναι γεγονός ότι, όπως τουλάχιστον φάνηκε από τις επίσημες δηλώσεις και τις δημοσιογραφικές πληροφορίες, η πρώτη αυτή επαφή του Όζμπορν με τον Γάλλο ομόλογό του, Εμανουέλ Μακρόν, είχε κυρίως διερευνητικό χαρακτήρα. «Εφόσον δούμε την ευρωζώνη να προχωρά προς τη βαθύτερη ενοποίησή της, τότε θα πρέπει ταυτόχρονα να διασφαλίσουμε ότι τα συμφέροντα όσων χωρών δεν ανήκουν σε αυτήν θα προστατευθούν αποτελεσματικά», δήλωσε χαρακτηριστικά, αναφερόμενος στα γαλλογερμανικά σχέδια που έχουν δημοσιοποιηθεί εσχάτως και αφορούν την μελλοντική πορεία της ευρωζώνης. «Έχουμε ανάγκη μια δίκαιη μεταχείριση των χωρών που είναι εκτός», συμφώνησε επισήμως και ο Μακρόν, στην κοινή συνέντευξη Τύπου.

Είναι, όμως, κάτι τέτοιο δυνατό και πώς ακριβώς θα γίνει; Με ποιο τρόπο, δηλαδή, μια χώρα η οποία είναι... ερωτευμένη με τη στερλίνα της θα καταφέρει να παρεμείνει σε στενή διασύνδεση με μια ομάδα χωρών οι οποίες προτίθενται να μετατρέψουν το δικό τους νόμισμα (έστω κι αν δεν το αγαπούν εξίσου πολύ...) σε αιχμή του δόρατος στην πορεία προς την οικονομική και πολιτική τους ολοκλήρωση; Πώς μπορεί να συνυπάρξει η Τράπεζα της Αγγλίας με την ΕΚΤ, το πανίσχυρο και παγκόσμιας εμβέλειας City με τα χρηματιστήρια της Φρανκφούρτης και του Παρισιού, όπου το πλαίσιο λειτουργίας διαφέρει; Τι νόημα έχει η ενιαία εσωτερική αγορά όταν η Βρετανία έχει ξεκαθαρίσει πως θα τηρεί τους δικούς της κανόνες στη φορολογία, τις εργασιακές σχέσεις, τον ανταγωνισμό και μια σειρά άλλους τομείς;

Ας είμαστε καθαροί, λοιπόν. Το ζητούμενο της διαπραγμάτευσης που ξεκίνησε δεν είναι να παραμείνει η Βρετανία δεμένη στο άρμα μιας ΕΕ και -κυρίως- μιας ευρωζώνης που αλλάζουν, με ατμομηχανή τους Γερμανούς και τους Γάλλους. Είναι, αντιθέτως, να οδηγηθούν οι δύο πλευρές σε ένα όσο το δυνατόν πιο «βελούδινο» διαζύγιο, χωρίς περιττές και επικίνδυνες αναταράξεις, μιας και οι εποχές είναι ιδιαιτέρως «πονηρές» και το διακύβευμα τεράστιο. Στόχος του Κάμερον και των συνομιλητών του είναι η τύποις ισότιμη σχέση που υπάρχει σήμερα να αντικατασταθεί από ένα ουσιαστικό σύμφωνο (πολιτικής, κυρίως) συμβίωσης, κάτι που επιθυμούν και οι Ηνωμένες Πολιτείες, με βάση τις γεωπολιτικές τους επιδιώξεις.

Η ΕΕ που γνωρίσαμε πνέει, ήδη, τα λοίσθια...

ΤΟ ΕΤΕΡΟ ΜΕΤΩΠΟ
Η μάχη ηγεσίας των Εργατικών

Την ώρα που η κυβέρνηση Κάμερον ξεκινά τη διαπραγμάτευση για το μέλλον της Βρετανίας στην ΕΕ, στο κόμμα των Εργατικών κορυφώνεται η μάχη για τη νέα ηγεσία. Μια μάχη η οποία, ουσιαστικά, αποτυπώνει την εναγώνια προσοπάθεια του κόμματος να βρει τη χαμένη του πολιτική ταυτότητα και τον βηματισμό του, στον απόηχο του τρίτου χειρότερου εκλογικού αποτελέσματος από το 1918.

Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι από τους τέσσερις διεκδικητές της προεδρίας, επικρατέστερος εμφανίζεται για την ώρα ο 66χρονος και βετεράνος βουλευτής Τζέρεμι Κόρμπιν -ένας παραδοσιακός και σκληροπυρηνικός (για τα βρετανικά δεδομένα) σοσιαλιστής, ο οποίος δηλώνει θαυμαστής του ΣΥΡΙΖΑ και των Podemos, ενώ τάσσεται ανοιχτά υπέρ της υψηλότερης φορολόγησης των επιχειρήσεων και των πλουσίων. Όσον αφορά δε το μείζον θέμα των σχέσεων της Βρετανίας με την Ε.Ε., ο Κόρμπιν μπορεί να δηλώνει ότι «υπάρχουν ισχυρά επιχειρήματα υπέρ της παραμονής μας», ουσιαστικά όμως κρατά κλειστά τα χαρτιά του.