Υπό τον φόβο αντιδράσεων κυρίως κρατών-μελών (όπως αυτές φέρεται να εκφράστηκαν και στο EuroWorking Group της προηγούμενης εβδομάδος) οι θεσμοί διαμορφώνουν εναλλακτικά σενάρια για την πολιτική συμφωνία αναφορικά με το δημοσιονομικό πακέτο του 2019. Στόχος είναι να καλυφθεί ένα "κενό", το οποίο - σύμφωνα με τις μέχρι στιγμής μετρήσεις - μπορεί να φτάσει περί τα 400 εκατ. ευρώ.
Ο λόγος για την "διαφορά" ανάμεσα στη θέση της κυβέρνησης και των θεσμών για το πρωτογενές πλεόνασμα του 2019 και για την "απόδοση" των φόρων και των άλλων παρεμβάσεων. Αυτή η διαφορά αποτυπώνεται στα εναλλακτικά σενάρια εσόδων/ΑΕΠ που έχουν διαμορφώσει.
Μάλιστα, υπάρχει και ο παράγοντας του περιθωρίου ασφαλείας που μπορεί να ζητηθεί, μεγαλώνοντας το ποσό που θα πρέπει να "αφαιρεθεί" από το πακέτο του επόμενου χρόνου (σ.σ. ή και το… αντίστροφο, δηλαδή η κυβέρνηση να αποδείξει ότι μπορεί να πάει καλύτερα η οικονομία και οι εισπράξεις των φόρων και των εσόδων).
Το επικρατέστερο σενάριο αυτή την περίοδο ρίχνει το "βάρος" κυρίως σε ένα "κούρεμα" των φοροελαφρύνσεων και των άλλων κοινωνικών παροχών που "αιτείται" η κυβέρνηση από τους θεσμούς για τον επόμενο χρόνο και όχι τόσο σε ένα σενάριο μικρότερης περικοπής των συντάξεων ή εμπροσθοβαρούς εφαρμογής του αφορολογήτου (σ.σ. που έχει θεσπιστεί για το 2020). Και τούτο λόγω των πολιτικών αντιδράσεων που θα προκαλούσε στην Ελλάδα μία τέτοια κίνηση, αλλά και της θέσης της Κομισιόν.
Ωστόσο, καθώς το θέμα είναι πρωτίστως πολιτικό, με τις αποφάσεις να πρέπει να ληφθούν σε επίπεδο Eurogroup αλλά και να επικυρωθούν από κράτη-μέλη (σ.σ. όπως η Γερμανία που εισέρχεται σε πολιτικές αναταράξεις) όλα τα σενάρια παραμένουν στο τραπέζι με λιγότερες ή περισσότερες πιθανότητες.
Επίσης συζητούνται εδώ και καιρό και οι ρήτρες/κόφτες που προτείνεται να συνοδεύουν την όποια απόφαση. Αυτό που προτείνεται είναι η κυβέρνηση να δεσμευθεί ότι αν στο μέλλον δεν διασφαλίζονται οι δημοσιονομικοί στόχοι θα πρέπει να αναλάβει δράση θεσπίζοντας μέτρα.
Το ζήτημα σε αυτή τη "ρήτρα" είναι όχι μόνο αν θα εφαρμοσθεί, αλλά και αν θα ορίζει ισοδύναμα στο πεδίο των συντάξεων ή σε ένα ευρύτερο πλαίσιο (κοινωνικό προϋπολογισμό ή γενικότερα πακέτο εσόδων/δαπανών). Δηλαδή αν θα είναι ένας νέος "κόφτης" ή απλά αν θα επαναλαμβάνεται η συμφωνία που ήδη υπάρχει για ισοδύναμα μέτρα.
Οι επιδιωκόμενες αποφάσεις συνδέονται άρρηκτα με την τεκμηρίωση την οποία θα καταφέρει να παρουσιάσει η ελληνική πλευρά αναφορικά με την επίτευξη ή όχι των στόχων, αλλά και με τη διασφάλιση μιας πιο στέρεας ανάπτυξης μέσα από το νέο μείγμα πολιτικής το οποίο ζητά να αποφασιστεί.
Έχει γίνει σαφές από το Eurogroup ότι οι δύο "παράγοντες" που ζητούνται είναι η διασφάλιση των πλεονασμάτων αλλά και μίας ταχύτερης ανάπτυξης. Ζητείται επίσης πρόοδος στο πεδίο των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων της πρώτης μεταμνημονιακής αξιολόγησης. Και τούτο διότι πεδία όπως το εργασιακό, οι ιδιωτικοποιήσεις και η αγορά ενέργειας θεωρούνται "μπαλαντέρ" για τις αποφάσεις, αφού θα δείξουν (ή όχι) την πρόθεση της κυβέρνησης να τηρήσει την συμφωνία του Eurogroup.
Ο λόγος για την "διαφορά" ανάμεσα στη θέση της κυβέρνησης και των θεσμών για το πρωτογενές πλεόνασμα του 2019 και για την "απόδοση" των φόρων και των άλλων παρεμβάσεων. Αυτή η διαφορά αποτυπώνεται στα εναλλακτικά σενάρια εσόδων/ΑΕΠ που έχουν διαμορφώσει.
Μάλιστα, υπάρχει και ο παράγοντας του περιθωρίου ασφαλείας που μπορεί να ζητηθεί, μεγαλώνοντας το ποσό που θα πρέπει να "αφαιρεθεί" από το πακέτο του επόμενου χρόνου (σ.σ. ή και το… αντίστροφο, δηλαδή η κυβέρνηση να αποδείξει ότι μπορεί να πάει καλύτερα η οικονομία και οι εισπράξεις των φόρων και των εσόδων).
Το επικρατέστερο σενάριο αυτή την περίοδο ρίχνει το "βάρος" κυρίως σε ένα "κούρεμα" των φοροελαφρύνσεων και των άλλων κοινωνικών παροχών που "αιτείται" η κυβέρνηση από τους θεσμούς για τον επόμενο χρόνο και όχι τόσο σε ένα σενάριο μικρότερης περικοπής των συντάξεων ή εμπροσθοβαρούς εφαρμογής του αφορολογήτου (σ.σ. που έχει θεσπιστεί για το 2020). Και τούτο λόγω των πολιτικών αντιδράσεων που θα προκαλούσε στην Ελλάδα μία τέτοια κίνηση, αλλά και της θέσης της Κομισιόν.
Ωστόσο, καθώς το θέμα είναι πρωτίστως πολιτικό, με τις αποφάσεις να πρέπει να ληφθούν σε επίπεδο Eurogroup αλλά και να επικυρωθούν από κράτη-μέλη (σ.σ. όπως η Γερμανία που εισέρχεται σε πολιτικές αναταράξεις) όλα τα σενάρια παραμένουν στο τραπέζι με λιγότερες ή περισσότερες πιθανότητες.
Επίσης συζητούνται εδώ και καιρό και οι ρήτρες/κόφτες που προτείνεται να συνοδεύουν την όποια απόφαση. Αυτό που προτείνεται είναι η κυβέρνηση να δεσμευθεί ότι αν στο μέλλον δεν διασφαλίζονται οι δημοσιονομικοί στόχοι θα πρέπει να αναλάβει δράση θεσπίζοντας μέτρα.
Το ζήτημα σε αυτή τη "ρήτρα" είναι όχι μόνο αν θα εφαρμοσθεί, αλλά και αν θα ορίζει ισοδύναμα στο πεδίο των συντάξεων ή σε ένα ευρύτερο πλαίσιο (κοινωνικό προϋπολογισμό ή γενικότερα πακέτο εσόδων/δαπανών). Δηλαδή αν θα είναι ένας νέος "κόφτης" ή απλά αν θα επαναλαμβάνεται η συμφωνία που ήδη υπάρχει για ισοδύναμα μέτρα.
Οι επιδιωκόμενες αποφάσεις συνδέονται άρρηκτα με την τεκμηρίωση την οποία θα καταφέρει να παρουσιάσει η ελληνική πλευρά αναφορικά με την επίτευξη ή όχι των στόχων, αλλά και με τη διασφάλιση μιας πιο στέρεας ανάπτυξης μέσα από το νέο μείγμα πολιτικής το οποίο ζητά να αποφασιστεί.
Έχει γίνει σαφές από το Eurogroup ότι οι δύο "παράγοντες" που ζητούνται είναι η διασφάλιση των πλεονασμάτων αλλά και μίας ταχύτερης ανάπτυξης. Ζητείται επίσης πρόοδος στο πεδίο των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων της πρώτης μεταμνημονιακής αξιολόγησης. Και τούτο διότι πεδία όπως το εργασιακό, οι ιδιωτικοποιήσεις και η αγορά ενέργειας θεωρούνται "μπαλαντέρ" για τις αποφάσεις, αφού θα δείξουν (ή όχι) την πρόθεση της κυβέρνησης να τηρήσει την συμφωνία του Eurogroup.
