Το εθνικό συμφέρον και οι πολιτικοί

Οι διαπραγματεύσεις για την πρόωρη αποχώρηση του ΔΝΤ και την έξοδο της Ελλάδας από το καθεστώς των μνημονίων πέρασαν από την Ουάσιγκτον στην άλλη όχθη του Ατλαντικού και η πρώτη επίσημη συζήτηση έγινε στο Eurogroup.




Οπως είναι φυσικό η προσέγγιση του «βελούδινου διαζυγίου» είναι διαφορετική για τις δύο πλευρές. Το «κλειδί», όμως, σε οποιαδήποτε λύση είναι η βιωσιμότητα του ελληνικού δημοσίου χρέους και το «σημείο μηδέν», δηλαδή εάν η Ελλάδα θα μπορέσει να καλύψει τις χρηματοδοτικές της ανάγκες βγαίνοντας μόνιμα στις αγορές.

Επί της ουσίας οι πιστωτές -ΔΝΤ και Ευρωπαίοι, και ιδίως η Γερμανία- «προτιμούν», πιέζουν για συνέχιση του ελέγχου με έναν πιο «αφανή» τρόπο, πολιτικά ανώδυνο. Θέλουν να διασφαλίσουν ότι η Ελλάδα δεν θα κάνει βήματα προς το? παρελθόν και δεν θα μετατραπεί εκ νέου σε «κερκόπορτα» του ευρώ. Η στάση των πιστωτών δεν είναι ενιαία, γι' αυτό και οι συστάσεις, όπως της Κρ. Λαγκάρντ για προληπτική γραμμή πίστωσης.

Το επόμενο δίμηνο θα είναι καθοριστικό, όπως άλλωστε ξεκαθάρισε και ο απερχόμενος πρόεδρος του Eurogroup Γερούν Ντάισελμπλουμ: Πριν από το τέλος του 2014 θα γίνουν οι νέοι υπολογισμοί «για τη βιωσιμότητα του χρέους, θα δούμε ποιες είναι οι χρηματοδοτικές ανάγκες» της Ελλάδας και «μετά θα δούμε τι είναι απαραίτητο».

Ομως, για να έχουν οι διαπραγματεύσεις επιτυχή κατάληξη για την Ελλάδα, ανεξάρτητα από τις επιδιώξεις της τρόικας, πρέπει να είναι σε θέση να αποδείξει ότι μπορεί να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της επόμενης ημέρας. Το κυριότερο ότι αυτοδεσμεύεται στην εφαρμογή ενός προγράμματος μεταρρυθμίσεων, που θα δώσουν ώθηση στην ανταγωνιστικότητα και την αναπτυξιακή διαδικασία, ώστε να «στερεωθεί» η εμπιστοσύνη των αγορών και η Ελλάδα να χρηματοδοτεί τις ανάγκες της. Για την επιτυχία αυτού του ιδιότυπου εθνικού προγράμματος μεταρρυθμίσεων, όμως, απαιτείται εθνική, δηλαδή? πολιτική ομοψυχία. Και μια ανεξέλεγκτη όξυνση της πολιτικής αντιπαράθεσης την περίοδο αυτή δεν εξυπηρετεί το εθνικό συμφέρον.