Το τετράδιο των θλιβερών πολιτικών αναμνήσεων και η σκληρή πραγματικότητα των αριθμών

Η προσφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία θα έπρεπε να είναι γιορτή της Δημοκρατίας, όπως εξάλλου συμβαίνει σε άλλα ανεπτυγμένα κράτη, αν βεβαίως τα πολιτικά κόμματα στη χώρα μας ασχολούνταν με σοβαρή παραγωγή πολιτικής.





Αντίθετα, όλα τα μεταπολιτευτικά χρόνια τόσο η Νέα Δημοκρατία όσο και το ΠΑΣΟΚ ασχολήθηκαν, αντί της παραγωγής πολιτικής, με μαζική παραγωγή προσλήψεων, με το «χτίσιμο» του πελατειακού τους κράτους, που εξασφάλιζε ικανοποιητική αναπαραγωγή ψήφων, και κυρίως με την πολιτική αποχαύνωσης των ψηφοφόρων «πουλώντας» διαρκώς ελπίδα, που άρεσε και αρέσει στο εκλογικό σώμα γι' αυτό και ανταποκρίνονταν θετικά, ενώ από την άλλη καλλιέργησαν μια νοοτροπία, από το σύστημα εκπαίδευσης μέχρι την ένταξη στην κοινωνία, να μην σκέπτεται ο πολίτης... γιατί ακριβώς αν σκεπτόταν θα αντιδρούσε... και βεβαίως το πέτυχαν.

Τα τελευταία επτά χρόνια της κρίσης η παραγωγή αυτή πολιτικής εξαντλήθηκε ευτελώς στη διαχείριση μνημονιακών προγραμμάτων κυρίως εμπροσθοβαρούς και άδικης δημοσιονομικής προσαρμογής, αλλά δίχως ψήγμα πολιτικής που να συνδέεται με την αναπτυξιακή προοπτική της χώρας.

Και από τις 25 Ιανουαρίου του 2015 ζούμε τις παλινωδίες της Ανανεωτικής Αριστεράς της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, παγιδευμένης στον διχαστικό λόγο ανάμεσα σε φαντασιώσεις και ρεαλισμό, που κάθε φορά που τίθεται ζήτημα παραμικρής αμφισβήτησης και αμφιβολίας από τον κυρίαρχο λαό, να επιστρατεύεται από την κυβέρνηση η εργαλειοθήκη με τα μεγάλα ψέματα:

13 Ιουνίου 2015 «ξεχάστε κάθε σκέψη για εκλογές και δημοψήφισμα...», όμως μέσα σε περίπου 15 μέρες προκηρύχθηκε δημοψήφισμα συμπαρασύροντας τον λαό σε ένα θολό, ανυπάρκτου περιεχομένου και ουσίας δημοψήφισμα!
Προ των εκλογών της 25ης/1/2015 «σε λίγες μέρες το μνημόνιο της λιτότητας θα είναι παρελθόν», αντί αυτού, τον Αύγουστο του 2015 υπεγράφη το σκληρότερο τρίτο μνημόνιο των 86 δισ. ευρώ. Μην ξεχνάμε βέβαια ότι ενώ τον Δεκέμβριο του 2014, με υπολογισμούς της τρόικας το χρηματοδοτικό κενό άγγιζε τα 20 δισ., ενώ με υπολογισμούς του ΔΝΤ τα 28 δισ., ο λογαριασμός, όπως συνάγεται, έκλεισε με καπέλο 60 δισ. ευρώ, δηλαδή περίπου το 1/3 του ΑΕΠ μέσα σε λίγους μήνες!
Μάιος 2015: «Δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος για μισθούς και συντάξεις» (εννοείται του Δημοσίου), αντίθετα επήλθε μείωση των κύριων συντάξεων και κατά 6% των επικουρικών κατά τις απαιτήσεις του μνημονίου, ενώ, από την άλλη, επαίσχυντη μείωση και της κατώτατης σύνταξης από τα 500 στα 396 ευρώ!
Ιούνιος 2015: «Δεν υπάρχει περίπτωση για capital controls», με τα γνωστά αποτελέσματα και τις συνέπειες για την πραγματική οικονομία και απώλειες 2,8 δισ. ευρώ εβδομαδιαίως από το ΑΕΠ!

Η ρήση του Οτο φον Μπισμαρκ «ποτέ δεν λέγονται τόσα ψέματα όσα στον πόλεμο, μετά το κυνήγι και πριν από τις εκλογές» ωχριά, καθώς η ψευδολογία είναι η πεμπτουσία της πολιτικής σήμερα, αφού ψέματα λέγονται συνέχεια πριν αλλά και μετά από εκλογικές διαδικασίες.

Βεβαίως ο θυμόσοφος λαός απαντά ότι μπορείς να λες πολλά ψέματα για λίγο καιρό ή λίγα ψέματα για πολύ καιρό, αλλά σίγουρα όχι πολλά ψέματα για πολύ καιρό!

Αναρωτιούνται οι Έλληνες πολίτες παλεύοντας κάποιοι με την οδύνη των ιδεών τους ή κάποιοι άλλοι εξαπατημένοι από την επιλογή της διαφορετικής αριστερής πρότασης, και έχουν αρκετά αναπάντητα «γιατί» στις παρακάτω, μεταξύ άλλων, βασικές αριστερές προγραμματικές διακηρύξεις:

Τη θέσπιση του αφορολογήτου των 12.000 ευρώ για όλους τους φορολογούμενους.
Στην κατάργηση του ΕΝΦΙΑ που πλήττει κυρίως τους μικρομεσαίους με επαναφορά του φόρου μεγάλης ακίνητης περιουσίας με αφορολόγητο έως 300.000 ευρώ.
Στη μείωση του ανώτατου συντελεστή ΦΠΑ.
Στη δημιουργία Περιουσιολογίου με καταγραφή κινητής και ακίνητης περιουσίας των φορολογουμένων.
Στην επαναφορά της 13ης σύνταξης για όσους λαμβάνουν σύνταξη έως 700 ευρώ.
Στην επαναφορά του κατώτερου μισθού στα 750 ευρώ μεικτά μηνιαίως σε συνεργασία με τους εργοδοτικούς φορείς...

Με αυτά και με εκείνα φθάσαμε στην προκήρυξη νέων εκλογών της 20ής/9/2015, με την κυβέρνηση σε περιβάλλον βαθιάς εσωτερικής αριστερής αυτο-αμφισβήτησης και την αντιπολίτευση στον διαχρονικό ξύλινο λόγο του εθνικού σχεδίου δράσης και όλα αυτά τα «κουραφέξαλα» που ακούμε τα τελευταία τριάντα χρόνια από ανθρώπους που δεν έχουν σχέση με την παραγωγή, δεν έχουν δουλέψει, δεν έχουν δει επιταγή και δεν ξέρουν τι σημαίνει μεροκάματο.

Αλλά και η πραγματικότητα των αριθμών στα βασικά οικονομικά μεγέθη είναι σκληρή και αμείλικτη, αν συγκρίνουμε τις δύο περιόδους προ των εκλογών της 25ης Ιανουαρίου 2015 και προ των εκλογών της 20ής Σεπτεμβρίου 2015.

Παρά τις δυσκολίες και τη μεταρρυθμιστική οκνηρία της συγκυβέρνησης Σαμαρά - Βενιζέλου, το 2014 έκλεισε με ρυθμό ανάπτυξης 0,8%, που πρέπει να σημειώσουμε η συμμετοχή της κατανάλωσης άγγιξε το 80%, ενώ με το ίδιο ποσοστό ρυθμού ανάπτυξης έκλεισε και το β' τρίμηνο του 2015, που σε μεγάλο βαθμό μέχρι τώρα τουλάχιστον οφείλεται στη διάθεση από πλευράς καταναλωτικού κοινού, εξαιτίας και των capital controls, μέρους των αποταμιευτικών κεφαλαίων που διέθετε για αγορές-εμπορικές συναλλαγές, εξ ου και το ίδιο ακριβώς χρονικό διάστημα η άνοδος του τζίρου λιανικής πώλησης σε τρέχουσες τιμές ανήλθε στο 3,2%. Σημειωτέον, ωστόσο, ότι η πρόβλεψη για τα τέλη του 2015 είναι αρνητικός ρυθμός ανάπτυξης γύρω στο -2,5% με -3%.

Στη θέση των μικρών πρωτογενών πλεονεκτημάτων έχουν αρχίσει και δημιουργούνται πρωτογενή ελλείμματα, αν και μικρή σημασία έχει το μικρό ή μεγάλο πρωτογενές πλεόνασμα όταν μια οικονομία βιώνει την ύφεση, καθώς πολλές φορές χρειάζεται να καλύψεις μεγαλύτερη δημοσιονομική απόσταση, δηλαδή περισσότερα μέτρα, για να καταφέρεις ένα μικρότερο πρωτογενές πλεόνασμα από το αντίθετο.

Μέσα σε ένα περίπου επτάμηνο οι τραπεζικές καταθέσεις διολίσθησαν από τα 160 δισ. ευρώ στα 130,5 δισ., ενώ οι επισφάλειες τραπεζών από τα 85 δισ. ανήλθαν στα 105 δισ. ευρώ, η δε κεφαλαιοποίησή τους απομειώθηκε από τα 20 δισ. στα 4,3 δισ. ευρώ. Είναι ενδεικτικό επίσης της κακής κατάστασης της οικονομίας, με τον τραπεζικό δείκτη να πέφτει από τις 960 μονάδες στις 225 μονάδες (μείωση -76%). Την κακή αυτή κατάσταση αποτυπώνει και ο Γενικός Δείκτης Χρηματιστηρίου, που από τις 840 μονάδες έπεσε στις 640, η δε κεφαλαιοποίηση του Χρηματιστηρίου από τα 53 δισ. στα 37 δισ. ευρώ.

Η κατάρρευση των ταμειακών διαθεσίμων που φαίνεται να υποχωρούν από τα 2,5 δισ. ευρώ στα 77 εκατ., ενώ οι οφειλές του Δημοσίου προς τρίτους επεκτάθηκαν από τα 3 δισ. ευρώ στα 5,5 δισ., με ότι αυτό συνεπάγεται για τη λειτουργία της αγοράς, της πραγματικής οικονομίας.

Πολιτικό αλαλούμ και οικονομικό αδιέξοδο με ψηφοφόρους να είναι «μπουκωμένοι » στη ψευδολογία, δίχως να ξέρουν τι να πράξουν!

Η αδυναμία ξεκάθαρης επιλογής μεταξύ του ενός ή του άλλου κόμματος μέχρι την τελευταία στιγμή, με ξεκαθαρισμένη τη δυσκολία αυτοδυναμίας για το πρώτο κόμμα θα ενισχύσει την τακτική ψήφο, με βάση τα συμφέροντα του ψηφοφόρου. Εάν ισχύσει, η συμπεριφορά αυτή του ψηφοφόρου θα οδηγήσει σε ενίσχυση επίσης των μικρών κομμάτων και σε επόμενη πολυκομματική Βουλή.

Ολα αυτά, ωστόσο, μας προβληματίζουν και μας κάνουν να πιστεύουμε ότι δύσκολα υπάρχει σωτηρία για τη χώρα, για τη διαφύλαξη της δημοκρατικής λειτουργίας, που διαπομπεύεται καθημερινά από τη γελοιότητα εκπροσώπησης των θεσμών με γραφικούς τύπους, ανάξιους της ιστορίας, αλλά άξια κομματικά στελέχη, που έχουν μάθει να υπηρετούν το κόμμα αλλά όχι την κοινωνία, το προσωπικό αλλά όχι το συλλογικό συμφέρον, που βλέπουν την πατρίδα ως «μαγαζί» δικό τους και τα ταμεία του κράτους ως λάφυρο για να κάνουν δουλειές και όχι να βοηθήσουν τη πατρίδα να πάει μπροστά, να διακριθεί, να ξεχωρίσει, να γίνει υπολογίσιμη δύναμη, βασισμένη στα συγκριτικά εθνικά της πλεονεκτήματα.