Περικοπές και επιβαρύνσεις χωρίς ελπίδα

Οσο περισσότερο αναλύονται τα προβλήματα του Aσφαλιστικού , τόσο ενισχύεται η άποψη ότι δεν υπάρχουν λύσεις χωρίς τον αναπτυξιακό προσανατολισμό της χώρας.



Η Ελλάδα σήμερα δαπανά για συντάξεις ποσό 28,6 δισ. ευρώ το οποίο ως ποσοστό του ΑΕΠ ανέρχεται στο περίπου 16,3%, από τα υψηλότερα μεταξύ των ευρωπαϊκών χωρών. Για την πληρωμή αυτών των συντάξεων για 2.661.000 συνταξιούχους ο κρατικός προϋπολογισμός χρειάζεται να καταβάλει το ποσό των 6,3 δισ. ευρώ για τις συντάξεις του δημοσίου και επιπλέον 10,5 δισ. ευρώ για τη χρηματοδότηση των ταμείων και την καταβολή του ΕΚΑΣ. Επομένως εάν αφαιρέσουμε τις εισφορές που αντιστοιχούν στους εργαζόμενους στο Δημόσιο οι οποίες ανέρχονται στο 1,4 δισ. ευρώ ετησίως, ο κρατικός προϋπολογισμός θα πρέπει για το 2016 να εισφέρει το ποσό των 15,4 δισ. ευρώ (8,8% του ΑΕΠ) έτσι ώστε μαζί με τα 13,2 δισ. ευρώ έσοδα από τις ασφαλιστικές εισφορές να καλυφθεί η δαπάνη των 28,6 δισ. ευρώ. Αυτή είναι η πραγματικότητα η οποία έχει διαμορφωθεί και την οποία καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε.

Πώς, όμως, συνέβη να παρουσιάζεται και πάλι το πρόβλημα τόσο έντονο μπροστά μας, παρά τις μεγάλες περικοπές περίπου 30% που έγιναν, αθροιστικά τα προηγούμενα χρόνια και μέχρι και το τέλος του 2015 οι τελευταίες;

Το 2010 και πριν αρχίσουν οι μεγάλες περικοπές, οι δαπάνες για τις συντάξεις διαμορφώθηκαν στα 30,7 δισ. ευρώ ή στο 13,6% ως ποσοστού του ΑΕΠ του ίδιου έτους. Η σημαντική μείωση του ΑΕΠ μέσα από τη διαρκή και βαθιά ύφεση και η δραματική αύξηση της ανεργίας, έφεραν ξανά το πρόβλημα μπροστά μας. Μάλιστα η απόκλιση που υπήρξε τον τελευταίο χρόνο σε σχέση με τις προβλέψεις του 2014, η επιστροφή στην ύφεση και η διατήρηση της ανεργίας σε υψηλά επίπεδα, είναι οι βασικές αιτίες που ανέβασαν σημαντικά το λογαριασμό για τη μείωση των δαπανών από τα 360 περίπου εκατ. ευρώ το 2014 στα 2,25 δισ. το 2016.

Σήμερα, λοιπόν, γίνεται η συζήτηση για τις νέες περικοπές στις συντάξεις. Γιατί νέες περικοπές θα υπάρξουν, ανεξάρτητα ποια θα είναι η μορφή τους και πώς θα τις «βαφτίσουμε». Το εάν θα είναι μεγαλύτερες οι περικοπές για τους νέους συνταξιούχους ή θα μετατοπιστεί μεγαλύτερο βάρος στις επικουρικές, στα εφάπαξ, στο ΕΚΑΣ έχει μια σχετική αξία. Η πραγματικότητα είναι ότι οι συνταξιούχοι θα έχουν μια ακόμη μείωση στο εισόδημά τους.

Την ίδια στιγμή όμως και ενώ οι νέες περικοπές είναι προ των πυλών, καμιά συζήτηση δεν γίνεται για το πώς θα αποτραπεί τα επόμενα χρόνια η επανάληψη ίδιων πρακτικών.

Καμιά συζήτηση για το πώς θα ενισχυθεί η επιχειρηματικότητα, πώς θα δημιουργηθούν ανταγωνιστικές επιχειρήσεις, πώς θα δημιουργηθούν βιώσιμες θέσεις εργασίας, πώς θα αυξηθεί ο παραγόμενος πλούτος, πώς εν ολίγοις θα υπάρξει βιώσιμη ανάπτυξη στη χώρα.

Όμως δεν είναι μόνο αυτό. Ενώ οι περικοπές στη συνταξιοδοτική δαπάνη γίνονται υποτίθεται, προκειμένου να διευκολύνουν την ανάπτυξη, έρχονται τέτοιες επιβαρύνσεις που οδηγούν στο ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα.

Μετά και τις αυξήσεις των ασφαλιστικών εισφορών για ελεύθερους επαγγελματίες και αγρότες που σχεδιάζει η κυβέρνηση και θα έλθουν να προστεθούν στην υψηλή φορολογία, στην προκαταβολή φόρου κ.λπ., δημιουργούνται συνθήκες αποεπένδυσης με παραπέρα αρνητικές συνέπειες στην απασχόληση.

Οι Έλληνες της τρίτης ηλικίας, περιμένουν και με το δίκιο τους, να έχουν μια αξιοπρεπή σύνταξη για τα γεράματά τους, όμως αυτό είναι ιδιαίτερα δύσκολο έως αδύνατο, όσο θα συνεχίζεται η μαζική μετανάστευση των νέων για αναζήτηση εργασίας σε άλλες χώρες.

Δεν είναι εύκολο να δημιουργηθεί ένα νέο παραγωγικό μοντέλο σε μια κατεστραμμένη οικονομία, σε μια χρεοκοπημένη χώρα. Όμως, εκείνο που ανησυχεί δεν είναι τόσο η δυσκολία που είναι προφανής, όσο η απουσία ενός στοιχειώδους σχεδιασμού για την επόμενη ημέρα. Ενός σχεδιασμού που να δημιουργεί ελπίδα ότι δεν θα συνεχίσουμε να «σερνόμαστε» για μια άγνωστη ακόμη και απροσδιόριστη χρονική περίοδο.

Αυτό είναι, κυρίως, που ενισχύει την ανησυχία αλλά και την απόγνωση, πολύ περισσότερο μάλιστα όταν πολλά κυβερνητικά στελέχη εμφανίζονται ακόμη και σήμερα να αγνοούν την πραγματικότητα. Όταν ακόμη και σήμερα συνεχίζουν να καλλιεργούν ψευδαισθήσεις, ωσάν να λήγει η θητεία τους σε λίγες ημέρες και δεν θα υποχρεωθούν να αντιμετωπίσουν κατάματα τα προβλήματα.