Η ώρα των μεγάλων ηγετών και αποφάσεων

Στην είσοδο του λιμανιού της Νέας Υόρκης υπάρχει ένα μικρό νησάκι, η λεγόμενη «νήσος Ελις».



Από το 1892 μέχρι το 1954, κατά τη διάρκεια των τεράστιων κυμάτων μετανάστευσης που δέχθηκε η Αμερική, η «Ελις» αποτέλεσε ένα... hot spot της εποχής. Περισσότεροι από 20 εκατομμύρια μετανάστες πέρασαν από εκεί προτού φτάσουν στη «Γη της Επαγγελίας», τη Νέα Υόρκη.

Στο Ellis Island γινόταν η καταγραφή των ξένων, οι ιατρικές εξετάσεις και δινόταν οι άδειες για την είσοδο στην ενδοχώρα των ΗΠΑ. Μοιάζει πολύ εκείνο το σκηνικό με το σημερινό στην Ελλάδα. Σχεδόν ένα εκατομμύριο πρόσφυγες και μετανάστες πέρασαν από τα ελληνικά σύνορα το 2015 και πιθανότατα το ίδιο να συμβεί και φέτος. Οι περισσότεροι καταγράφηκαν, ταυτοποιήθηκαν, έκαναν ιατρικές εξετάσεις, πήραν άδειες και έφυγαν για να βρουν το δικό τους όνειρο στην Ευρώπη.

Εχουν περάσει περί τα 100 χρόνια από τότε που οι ΗΠΑ βίωσαν αυτό το τεράστιο μεταναστευτικό κύμα και σειρά πήρε η μικρή Ελλάδα με τα μύρια προβλήματα να γίνει η... νήσος Ελις της Ευρώπης; Ελπίδα όλων είναι να μη συμβεί κάτι τέτοιο, γιατί οι διαφορές με τους Αμερικανούς είναι τεράστιες.

Το ελληνικό κράτος δεν μπορεί να αντέξει αυτό το απίστευτο «τσουνάμι» ανθρώπων. Ούτε η οικονομία, αλλά ούτε και η κοινωνία έχουν τις δυνάμεις να αντεπεξέλθουν σε ένα παγκόσμιο πρόβλημα. Η Ελλάδα δεν είναι ΗΠΑ, έχει περίσσευμα ψυχής, αλλά δεν έχει αντοχές.

Την ίδια στιγμή η ευρωπαϊκή «οικογένεια», ή μέρος αυτής, πιέζει για αποβολή της χώρας από τη Συνθήκη Σένγκεν. Μια κατάκτηση στην πορεία προς την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση τείνει να γίνει μέσο εκβιασμού, σε μια χώρα που βρίσκεται υπό διαρκή οικονομική δοκιμασία. Και που έχει μείνει αβοήθητη να αντιμετωπίσει το προσφυγικό κύμα.

Η Ελλάδα είναι αντιμέτωπη με μια σοβαρή, διπλή απειλή. Ενα Grexit σε δύο επίπεδα πλανάται πάνω από τη χώρα θέτοντας σε δοκιμασία όλο το πολιτικό σύστημα. Από τη μια το τρίμηνο τελεσίγραφο για το Προσφυγικό. Από την άλλη, εντός αυτής της χρονικής περιόδου, πρέπει να κλείσει η αξιολόγηση και να ανοίξει η συζήτηση για αναδιάρθρωση του χρέους. Ασφαλώς ένας εξαιρετικά δύσκολο εγχείρημα που συνδέεται και από τις εξελίξεις γύρω από το Ασφαλιστικό. Θα μπορέσει η κυβέρνηση να περάσει τα μέτρα που πρότεινε; Θα διογκωθεί η λαϊκή οργή στα αγροτικά μπλόκα και στους δρόμους της Αθήνας; Θα μπορέσει το Μέγαρο Μαξίμου να περάσει τους δύσκολους κάβους και να οδηγήσει την οικονομία σε πιο ήρεμα νερά; Και το κυριότερο: Θα αντέξει το πολιτικό σύστημα ή θα οδηγηθούμε σε νέα κρίση με απρόβλεπτες συνέπειες;

Κατά κοινή ομολογία η χώρα περνά την πιο δύσκολη στιγμή στην ιστορία της, πιο δύσκολη κι από τις περιόδους που κινδύνευσε να χρεοκοπήσει και να αποβληθεί από τη ζώνη του ευρώ. Σ’ αυτή, λοιπόν, τη «ρωγμή του χρόνου» οι πολιτικές δυνάμεις οφείλουν να σταθούν στο ύψος των ιστορικών περιστάσεων. Να συνθέσουν αντί να διχάσουν, να βρουν λύσεις εκεί που φαίνονται αδιέξοδα, να παραμερίσουν τις διαφορές, να αποδειχθούν ισχυροί και να μη θέσουν ως πρώτη προτεραιότητα το προσωπικό και κομματικό συμφέρον από το εθνικό.

Οπως έγραψε κάποτε και ο Μίμης Ανδρουλάκης: «Ηγέτης γίνεσαι όταν το εσωτερικό σου ρολόι συγχρονίζεται με το ρολόι της ιστορίας».