Περισσότερες μεταρρυθμίσεις... τώρα!

Όπως ήταν αναμενόμενο, αμέσως μόλις οι «εκβιαστές εταίροι» μας βοήθησαν να αποφύγουμε την ολική και άμεση οικονομική καταστροφή, που με αφάνταστη αμετροέπεια και αφέλεια προκαλέσαμε, η συζήτηση για τις «επαχθείς» μεταρρυθμίσεις που υποσχεθήκαμε επέστρεψε στα γνώριμα μονοπάτια του λαϊκισμού και του εκβιασμού που ασκήθηκε στη ελληνική κυβέρνηση από την άρνηση παροχής ρευστότητας στην οικονομία της.




Ως να μη φταίμε εμείς που αυτό-οδηγηθήκαμε στο κλείσιμο των τραπεζών, αφού και το γνωρίζαμε και το προκαλέσαμε. Προσπαθήσαμε να εκβιάσουμε, έτσι δεν είναι; Ποιους; Μα όλους τους άλλους. Τους απειλήσαμε με καταστροφή της παγκόσμιας οικονομίας, της Ευρωζώνης, με μεταβολή γεωπολιτικών ισορροπιών στην περιοχή, με έξοδο από την Ε.Ε. κι όλα αυτά με ανόητα και παιδαριώδη επιχειρήματα. Και τι δεν ακούσαμε και τι δεν είδαμε αυτό το διάστημα από αφελείς και «εν πολλοίς» ψυχικά διαταραγμένους και «ψεκασμένους ηγέτες». Κι ύστερα όταν αποτύχαμε να τους εκβιάσουμε, ζητήσαμε τη βοήθεια και αλληλεγγύη τους!

Δεχθήκαμε τη συμφωνία, όχι γιατί μας εκβίασαν αλλά γιατί τους παρακαλέσαμε στη διάρκεια ολονύκτιων διαπραγματεύσεων. Διαπραγματευθήκαμε μέσα σε ένα δυσμενές περιβάλλον, που εμείς ανοήτως και αφελώς δημιουργήσαμε. Διαπραγματευθήκαμε και συμφωνήσαμε. Εμείς, εξ αιτίας εγκληματικών, ποινικά κολάσιμων και ενδεχομένως δολίων πράξεων και παραλείψεων, μία στιγμή πριν από την ολική καταστροφή, οδηγηθήκαμε σε αυτή την επαχθή συμφωνία, που ίσως και να επιδιώξαμε. Αν η χώρα υποχρεώθηκε να αντιμετωπίσει εκβιαστικά διλήμματα, αυτά δεν της τα έθεσαν οι «εταίροι» αλλά δυστυχώς οι εκπρόσωποί της.

Όταν ψηφίζαμε «όχι» και κλείναμε τις τράπεζες οφείλαμε να γνωρίζουμε ότι το κόστος της «υπερήφανης» απόφασης σήμαινε φόρους και δυστυχία. Τώρα γιατί διαμαρτυρόμαστε; Και τι νόημα έχουν όλοι αυτοί οι συμπαθείς συμπολίτες που εξηγούν μπροστά στις τηλεοπτικές μηχανές ότι δεν μπορούν να απορροφήσουν το κόστος των αυξήσεων και των επικείμενων απολύσεων; Γιατί δεν το σκέφθηκαν όταν έπρεπε; Γιατί δεν αναλαμβάνουν το μερίδιο ευθύνης που τους αναλογεί; Αλλά είπαμε, ως κυρίαρχος λαός μάθαμε πως εμείς έχουμε πάντα δίκιο και οι άλλοι έχουν πάντα άδικο.

Δεν θα ήταν ανάγκη τώρα να γραφούν αυτά, αν πάλι αυτός ο ίδιος ο ανεύθυνος λόγος δεν επανεμφανιζόταν μέσα στο Κοινοβούλιο και μάλιστα από τη γνωστή κυβερνητική φράξια.

Με την οικονομία κυριολεκτικώς κατεστραμμένη, με την ανάγκη για τις στοιχειώδεις μεταρρυθμίσεις προφανή σε κάθε λογικό πολίτη, επανακάμπτουν πλησίστια τα επιχειρήματα του «πολιτικού κόστους» έναντι των διαφόρων συντεχνιών και των μεταρρυθμίσεων... όταν δεν μας αφορούν!

Πρέπει να το καταλάβουμε. Η χώρα έχει ανάγκη από ένα σχέδιο στοχευμένων και δομικών μεταρρυθμίσεων πολύ μεγαλύτερης κλίμακας και ποιότητας από αυτή που μας υποδεικνύουν οι «εκβιαστές» μας.

Πρέπει να κατανοήσουμε και να εκμεταλλευθούμε τη θέση μας μέσα σε μία δυναμικά εξελισσόμενη παγκόσμια και ευρωπαϊκή πραγματικότητα.

Ως Έλληνες υπήρξαμε πάντοτε εξωστρεφείς. Στο εμπόριο, στη ναυτιλία στα γράμματα και στις επιχειρήσεις ποτέ δεν διστάσαμε να επιχειρήσουμε έξω από τα σύνορά μας. Σε πόλεις και λιμάνια σε όλο τον πλανήτη υπάρχουν ορατά τα ίχνη εποχών που ακμάσαμε. Αυτό που πρώτα απ’ όλα χρειαζόμαστε είναι να αποκτήσουμε και πάλι εμπιστοσύνη στις δυνάμεις, στην ιστορία, στο πολιτισμό και στην επιχειρηματικότητά μας και να σχεδιάσουμε το μέλλον χωρίς τις παθογένειες και τις αγκυλώσεις του πρόσφατου παρελθόντος.

Να ξαναθυμηθούμε ότι όνειρο της νέας γενιάς δεν μπορεί να είναι μία θέση στο Δημόσιο, ότι μπορούμε να μορφωνόμαστε, να καινοτομούμε, να αναλαμβάνουμε επιχειρηματικούς κινδύνους, να ταξιδεύουμε και να επιστρέφουμε, να μην απογοητευόμαστε από τις αποτυχίες και να επενδύουμε στις επιτυχίες.

Χρειαζόμαστε μία Νέα Ελλάδα, με πολλές και διαφορετικές δημιουργικές απόψεις και προτάσεις.

Η ελεημοσύνη και τα συσσίτια στα υποκείμενα της ανθρωπιστικής κρίσης, όπως επικράτησε ο όρος, δεν είναι ούτε αριστερή ούτε δεξιά πολιτική. Είναι το αδιέξοδο του λαϊκισμού και της δικής μας σωρευμένης ανευθυνότητας.

Η εσωστρέφεια, η άγνοια και η ανευθυνότητα που οδηγούν σε ανερμάτιστες και ανέφικτες προτάσεις, «τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα», δεν είναι ούτε αριστερή ούτε δεξιά πολιτική. Είναι αδιέξοδος και καταστροφικός λαϊκισμός.

Ας συμφωνήσουμε κι ας αναλάβουμε το κόστος και την ευθύνη πραγματοποίησης ενός σχεδίου μεταρρύθμισης της κοινωνίας μας με σκοπό να αυξήσουμε την παραγωγή του εθνικού πλούτου κι ύστερα ας συζητήσουμε για τη διανομή του.

Τι είδους αριστερή ή δεξιά κοινωνική πολιτική να εφαρμόσουμε αν δεν εγκαταλείψουμε παλιές και αδιέξοδες, δεξιές και αριστερές πελατειακές και συντεχνιακές πρακτικές που μας οδήγησαν στη χρεοκοπία;

Τίποτε δεν θα αλλάξει, αν δεν αλλάξουμε εμείς.

Οι μεταρρυθμίσεις που ζητούν οι δανειστές θα κρατήσουν την οικονομία ζωντανή, αλλά με τρόπο οδυνηρό. Εμείς πρέπει να θέλουμε κάτι πολύ περισσότερο. Χρειαζόμαστε μία οικονομία ακμάζουσα και το μπορούμε.

Είμαστε μία χώρα με φυσικό πλούτο, υποδομές, ανθρώπινο δυναμικό, πολιτισμό και αυτό που μας λείπει είναι το όραμα, το αίσθημα ευθύνης και οι μεταρρυθμίσεις.

Τώρα είναι η ευκαιρία να προσπαθήσουμε. Στα αδιέξοδα και στη καταστροφή που η παραίτηση, ο λαϊκισμός, ο τυχοδιωκτισμός, η παρακμή και η οικονομική ύφεση μας σπρώχνουν, έχουμε τις δυνάμεις για ένα καινούργιο όραμα και μια μεγάλη αλλαγή.

Ας προσπαθήσουμε όσοι μπορούμε, ο κάθε ένας από διαφορετικές αφετηρίες, αφήνοντας στο περιθώριο της ιστορίας τους εκφραστές και υποστηρικτές της παρακμής.