Πότε θα κάνει ξαστεριά;

Ζούμε μια απίστευτη ιστορία τα τελευταία πεντέμισι χρόνια. Και φοβάμαι ότι ακόμα δεν έχουμε φτάσει, ως πολιτικό σύστημα και ως λαός, στο επίπεδο ωριμότητας το οποίο θα μας επιτρέψει να πάμε παρακάτω ως κράτος.




Αναλύσεις επί αναλύσεων, τηλεοπτικές διαμάχες, κείμενα σε έντυπα μέσα και το διαδίκτυο ωσάν να μη συμβαίνουν σε εμάς όλα αυτά, ωσάν να είμαστε απλώς παρατηρητές μιας κατάστασης κάπου αλλού.

Μα το κυριότερο πρόβλημα από όλα είναι η έλλειψη στοιχειώδους συνεννόησης τόσο μεταξύ του πολιτικού κόσμου όσο και μεταξύ των πολιτών. Βιώνουμε μια περίοδο έντονης εγωκεντρικής στοχοθεσίας, όπου το κοινό καλό δεν εμφανίζεται στην ημερήσια διάταξη. Κι όμως τελικά βλάπτουμε τον ίδιο τον εαυτό μας. Γιατί δεν αντιλαμβανόμαστε ότι όταν δεν υπάρχει κοινό καλό, σύντομα δεν υπάρχει και ατομικό, η μυωπική μας προοπτική δεν μας επιτρέπει να διακρίνουμε μακρύτερα στον ορίζοντα. Και έτσι φτάνουμε και πάλι σε νέες περικοπές μισθών και συντάξεων όταν ταυτόχρονα ο ιδιωτικός τομέας στενάζει και ασφυκτιά.

Και χωρίς πολλή σκέψη, επειδή ίσως έτσι μας συμφέρει ή επειδή μας το είπαν κάποιοι, προσπαθούσε να ενοχοποιήσουμε για όλα τα δεινά μας κάποιους άλλους, κάτι άλλο. Μας φταίει λοιπόν η κακή Ευρώπη, μας φταίει το καταραμένο ευρώ, μας φταίνε οι Γερμανοί με την αλαζονική τους στάση, μας φταίνε οι απατεώνες που έφαγαν τα λεφτά.

Είναι πολύ βολικό να φταίει πάντα κάποιος άλλος, αλλά δυστυχώς φταίμε πρωτίστως εμείς, όλοι μαζί και ο καθένας ξεχωριστά. Φταίμε γιατί δεν θωρακίσαμε το σπίτι μας απέναντι στους ανέμους της παγκοσμιοποίησης, γιατί δεν φροντίσαμε να εξοπλιστούμε με προμήθειες για τις δύσκολες μέρες του χειμώνα της Ευρώπης και της παγκόσμιας οικονομίας.

Μιλάμε διαρκώς για την πάταξη της φοροδιαφυγής. Πιστεύει κανείς ότι είμαστε τόσο ανίκανοι να σκεφτούμε τρόπους να την πατάξουμε; Δεν νομίζω, οι Έλληνες είμαστε πολυμήχανοι, διακρινόμαστε απανταχού στον κόσμο. Άρα τι φταίει; Ο απατεώνας πολιτικός; Και εμείς τι είμαστε; Άβουλα πλάσματα, έρμαια του κάθε τυχάρπαστου; Μήπως βολεύει όλη αυτή η κατάσταση;

Ήρθε η ώρα της συνειδητοποίησης. Της βαθιάς ενσυναίσθησης, της ενηλικίωσής μας ως πολιτικό σύστημα και ως λαός. Δεν μπορεί ακόμα και σήμερα να θριαμβεύει ο απύθμενος λαϊκισμός και η δημαγωγία. Είτε θέλουμε ένα σύγχρονο ευνομούμενο κράτος είτε όχι. Δεν υπάρχουν πολλοί τρόποι για να γίνει αυτό. Υπάρχουν συγκεκριμένες δράσεις που πρέπει να αναληφθούν. Αυτές αποτελούν το ελάχιστο της συνεννόησης που πρέπει να απαιτήσουμε, εμείς ως λαός, από τους πολιτικούς μας, αλλά και που πρέπει να αποδεχτούμε, πάλι εμείς ως λαός, είτε μας θίγουν αυτές οι δράσεις είτε όχι - αν θέλουμε να αποφύγουμε μεγαλύτερα δεινά στο μέλλον (μελέτη περίπτωσης το ασφαλιστικό επί κ. Γιαννίτση).

Επιτέλους στην Ελλάδα του πιο όμορφου ουρανού, πρέπει να δούμε ξαστεριά!