Υποθηκεύεται το μέλλον των επόμενων γενεών

Τα στοιχεία για την κατάσταση στα ασφαλιστικά ταμεία είναι δραματικά. Οι συνολικές οφειλές ξεπερνούν τα 30 δισ. ευρώ, ενώ περισσότερα από τα μισά χρέη έχουν περάσει στο ΚΕΑΟ, το οποίο πρέπει να προχωρήσει σε ενέργειες αναγκαστικής είσπραξης.




Ο ΟΑΕΕ, το ταμείο των ελεύθερων επαγγελματιών, έχει ήδη απορροφήσει το 100% της κρατικής επιχορήγησης και σπάει τους «κουμπαράδες» για να πληρώσει συντάξεις. Το ΙΚΑ είναι σε επίσης δραματική κατάσταση, ενώ το Ενιαίο Ταμείο που ξεκινά από τις αρχές του 2017 θα λειτουργήσει άμεσα με ένα τεράστιο έλλειμμα. Κι όλα αυτά, ενώ από το 2010 έχουν γίνει τουλάχιστον τρεις επώδυνες παρεμβάσεις στο ασφαλιστικό σύστημα. Με περικοπές στις συντάξεις και αυξήσεις στις εισφορές των εργαζομένων. Κάτι που σημαίνει ότι το μοντέλο της μείωσης των εισοδημάτων για να πληρωθούν οι μελλοντικές συντάξεις, απέτυχε και σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να σώσει το σύστημα στο οποίο στηρίζονται οι παρούσες και οι επόμενες γενεές.

Ασφαλιστικά ταμεία σημαίνει εργαζόμενοι οι οποίοι έχουν μόνιμες δουλειές, αμείβονται γι’ αυτές και μαζί με τους εργοδότες πληρώνουν εισφορές, προκειμένου να έχουν ιατροφαρμακευτικές καλύψεις και σύνταξη στα γηρατειά τους. Τα τελευταία 40 χρόνια στην Ελλάδα δημιουργήθηκε μια απίστευτη στρέβλωση με συνταξιούχους 35 και 40 ετών, με συντάξεις των 5 ή 7 χιλιάδων ευρώ και με εισφορές που σε καμιά περίπτωση δεν μπορούσαν να καλύψουν τις μελλοντικές ανάγκες. Ουσιαστικά υποθηκεύτηκε το μέλλον των επόμενων γενεών σε ένα απίστευτο «πάρτι» από το οποίο κάποιοι βγήκαν ευτυχισμένοι, αλλά σίγουρα οι περισσότεροι με? πονοκέφαλο.

Εδώ και μια πενταετία η χώρα βρίσκεται αντιμέτωπη με μια πρωτοφανή κρίση, με υπέρογκο εξωτερικό χρέος αλλά και με το ιδιωτικό χρέος να ξεπερνά τα 200 δισ. ευρώ. Αν, όμως, γι’ αυτά μπορεί κάποια στιγμή να υπάρξουν ευνοϊκές ρυθμίσεις, κουρέματα ή αποπληρωμές στο διηνεκές, για το ασφαλιστικό σύστημα δεν υπάρχουν μαγικές συνταγές.

Μία είναι η λύση και είναι απορίας άξιον πώς οι κυβερνήσεις βάζουν το κεφάλι στην άμμο και δεν προχωρούν σε κινήσεις που θα σώσουν, έστω την τελευταία στιγμή την παρτίδα.

Συντάξεις και κάλυψη των ασφαλισμένων δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς ανάπτυξη. Χωρίς τη δημιουργία χιλιάδων νέων θέσεων εργασίας, καλά αμειβόμενων κι όχι στη λογική των «υποκατώτατων» ή «υπερκατώτατων» μισθών. Όμως, η ανάπτυξη για να έρθει πρέπει να δημιουργηθούν και οι προϋποθέσεις. Είναι αδιανόητο η Ελλάδα να ικετεύει συνεχώς για δανεικά και να βρίσκεται στις τελευταίες θέσεις ως προς την προσέλκυση επενδυτών.

Είναι επίσης αδιανόητο να μην προχωρούν μεταρρυθμίσεις οι οποίες θα αλλάξουν το παραγωγικό μοντέλο της χώρας και θα οδηγήσουν ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού σε διαφορετική προσέγγιση του επιχειρείν. Με στροφή στον πρωτογενή τομέα, με καινοτόμες ιδέες, ενίσχυση των startups, νέους ορίζοντες στον τουρισμό και απομάκρυνση από το χρεοκοπημένο μοντέλο των μόνιμων δημοσίων υπαλλήλων ή των «γκαρσονιών» των ξένων επισκεπτών.

Αν δεν υπάρξουν τάχιστα κινήσεις ενίσχυσης του ασφαλιστικού συστήματος μέσω της αύξησης εσόδων από την εργασία κι όχι από περικοπές, τότε η κατάρρευση θα είναι πιο κοντά απ’ ό,τι νομίζουμε. Θα αγγίξει εμάς και τα παιδιά μας.