Οποιος διαφωνεί, παραιτείται...

Οι προσωπικές απόψεις των πολιτικών αλλά και κάθε πολίτη, είναι αναφαίρετο δικαίωμα στη Δημοκρατία.



Στην περίπτωση, όμως, που κάποιος αποφασίζει να θέσει εαυτόν στην υπηρεσία μιας κυβέρνησης και να αναλάβει έναν υπουργικό θώκο, έχει περιορισμούς.

Οταν η προσωπική του άποψη έρχεται σε ευθεία σύγκρουση με την κυβερνητική γραμμή, μία είναι η επιλογή: Να παραιτηθεί και να διευκολύνει την πολιτική που αποφάσισε η πλειοψηφία.

Ετσι και στην περίπτωση του υπουργού Ενέργειας, Πάνου Σκουρλέτη, η μόνη ξεκάθαρη και έντιμη επιλογή είναι η οικειοθελής αποχώρησή του από ένα εξαιρετικά κρίσιμο υπουργείο.

Αν διαφωνεί με το Μαξίμου, αν βλέπει ότι κάποιες υποθέσεις που ανήκουν στο αντικείμενό του δεν μπορεί να τις υπηρετήσει, οφείλει να μιλήσει και να αποχωρήσει.

Επί μήνες, ωστόσο, ο κ. Σκουρλέτης έχει ανοίξει έναν ιδιότυπο πόλεμο με όποιους μιλούν για ιδιωτικοποιήσεις. Κυρίως δε με τον επικεφαλής του ΤΑΙΠΕΔ, Στ. Πιτσιόρλα. Μια διαμάχη που έχει γίνει ανεκτή από την κυβέρνηση, αλλά που σε καμιά περίπτωση δεν υπηρετεί την απόφαση του πρωθυπουργού και την πλειοψηφία του ΣΥΡΙΖΑ να υλοποιήσουν τη συμφωνία που υπέγραψαν. Αλλωστε, και ο κ. Σκουρλέτης είναι από τους υπουργούς που συναίνεσε στις μεγάλες ανατροπές στον χώρο της ενέργειας.

Ως εκ τούτου οι μάχες χαρακωμάτων δεν έχουν καμιά θέση σε μια χρονική στιγμή που τα πάντα κινούνται στην κόψη του ξυραφιού. Οι ιδιωτικοποιήσεις -πέραν του ότι είναι προαπαιτούμενο που έχει συμφωνηθεί με την τρόικα- αποτελούν για πολλούς και το «άνοιγμα» της Ελλάδας στο κόσμο, την άρση της απομόνωσης και την αποκατάσταση της τρωθείσας εμπιστοσύνης.

Η λογική του «υπογράφουμε, αλλά πονάμε» δεν μπορεί να συνεχίζεται. Η τακτική της άρνησης μελών της κυβέρνησης να κάνουν «ιδιοκτησία» το πρόγραμμα που συμφώνησαν πέρυσι το καλοκαίρι, ουσιαστικά καθυστερεί την έξοδο από την κρίση.

Ασφαλώς, όπως λέει και ο κ. Σκουρλέτης, η περιουσία της χώρας δεν μπορεί να πωληθεί για ψίχουλα. Ομως, δεν μπορεί να συνεχιστεί και η λογική της κρατικοδίαιτης οικονομίας.