Οι αδικίες στο μοίρασμα των 617 εκατ. ευρώ

Πολύπλευρη ήταν η κριτική που ασκήθηκε με αφορμή την εξαγγελία αρχικά του Πρωθυπουργού κ. Αλέξη Τσίπρα και, στη συνέχεια, τη ψήφιση από τη βουλή του μέτρου της έκτακτης οικονομικής ενίσχυσης των συνταξιούχων.



Πολλοί αναφέρθηκαν στις επιπτώσεις που μπορεί να έχει αυτή η πρωτοβουλία της Κυβέρνησης στην πορεία των διαπραγματεύσεων και στο τελικό αποτέλεσμα , αφού οι εκπρόσωποι των δανειστών κάθε άλλο παρά ενθουσιασμένοι έδειξαν με το μέτρο.

Πολλοί επίσης άσκησαν κριτική για το γεγονός ότι οι απώλειες των συνταξιούχων τον τελευταίο 1,5 χρόνο ήταν 1,8 δις ευρώ και με το συγκεκριμένο εφάπαξ βοήθημα επιστρέφεται το 1/3 από αυτά.

Άλλοι μίλησαν για την υπερφορολόγηση ή και για την επόμενη ημέρα, όταν πιθανά θα κληθούν οι σημερινοί δικαιούχοι του βοηθήματος ή και το σύνολο των φορολογουμένων να επιστρέψουν, εμμέσως, τα χρήματα μέσα από νεότερα επώδυνα μέτρα. Πολλοί επίσης χαρακτήρισαν την όλη υπόθεση ως μια καθαρά προεκλογικού χαρακτήρα επιλογή .

Όλα αυτά έχουν, οπωσδήποτε, βάση. Έχουν βάση γιατί είτε το θέλουμε είτε όχι δεν αποφασίζουμε μόνοι μας τα τελευταία χρόνια . Έχουμε αναλάβει, δυστυχώς, υποχρεώσεις και δεσμεύσεις που κάθε ρύθμιση οικονομικού χαρακτήρα, προϋποθέτει την συμφωνία των πιστωτών.

Είναι, επίσης, αλήθεια ότι τα χρήματα που διατίθενται για το βοήθημα έχουν προέλθει από αιματηρές θυσίες της συντριπτικής πλειοψηφίας των πολιτών και των ίδιων των δικαιούχων. Όπως επίσης είναι γνωστό ότι κάτω και από τις χειρότερες συνθήκες υπήρχαν ανάλογες πρακτικές κατά την προεκλογική περίοδο και τα προηγούμενα χρόνια.

Όλα αυτά είναι γνωστά σε μεγάλο βαθμό. Ας δούμε όμως το θέμα μέσα από μια άλλη διάσταση και οπτική. Έχεις, λοιπόν, τη δυνατότητα, παραμερίζοντας όλα τα άλλα, να μοιράσεις 617 εκατ. ευρώ.

Το πρώτο το οποίο θα πρέπει να σε απασχολήσει στην διαδικασία ενός σωστού σχεδιασμού είναι να προσδιορίσεις τους ωφελούμενους, με τρόπο δίκαιο.

Δίκαιος τρόπος είναι να πάνε τα χρήματα σε αυτούς που έχουν συγκριτικά τις μεγαλύτερες ανάγκες, αφού είναι δεδομένο ότι είναι αδύνατο να καλυφθούν όλων και όλες οι ανάγκες με ένα ποσό 617 εκατ. ευρώ.
Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι οι συνταξιούχοι είναι από εκείνους τους συμπολίτες μας που έχουν πραγματικά ανάγκη και αξίζουν της προσοχής και της στήριξης της πολιτείας.

Επειδή όμως δεν είναι δυνατόν να «καλυφθούν» όλοι οι συνταξιούχοι , η επιλογή δεν μπορεί να είναι άλλη από το να ενισχυθούν οι φτωχότεροι από αυτούς.

Η Κυβέρνηση επέλεξε να δοθεί το βοήθημα σε όσους συνταξιούχους έχουν εισόδημα από συντάξεις μέχρι 850 ευρώ.

Ανάμεσα σε αυτούς είναι άνθρωποι με 400 -500 ευρώ το μήνα εισόδημα που ζουν μόνοι τους ή ακόμη και ζευγάρια με μια μόνο σύνταξη ενός τέτοιου επιπέδου. Αυτοί όντως θα πρέπει να ενισχυθούν , αφού ο στόχος είναι ή πρέπει να είναι , να ανακουφιστούν οι φτωχότεροι με όση ανακούφιση μπορεί να προσφέρει ένα ποσό 300-400 ευρώ.

Πολύ περισσότερο όταν πολλοί από αυτούς έχασαν το ΕΚΑΣ των 230 ευρώ το μήνα.

Ανάμεσα σε αυτούς, όμως, είναι και νοικοκυριά με δύο συνταξιούχους και εισόδημα από συντάξεις 1.500 ευρώ το μήνα.

Πόσο δίκαιο σε ένα τέτοιο νοικοκυριό να καταβληθεί ένα ποσό από 300 μέχρι 600 ευρώ , ενώ ο συνταξιούχος με 851 ευρώ σύνταξη να μην παίρνει ούτε ένα ευρώ;

Πόσο δίκαιο μπορεί να είναι το μέτρο όταν ακόμη και στις περιπτώσεις που υπάρχουν και άλλα εισοδήματα πέρα από τη σύνταξη δεν λαμβάνονται υπόψη και επομένως καθίσταται δικαιούχος του βοηθήματος ένας συνταξιούχος που αντικειμενικά έχει μικρότερη ανάγκη από έναν άλλο που ζει μόνο με τη σύνταξη ή οποία μπορεί να φθάνει και τα 900 ευρώ;

Τώρα εάν φύγουμε από την ομάδα των συνταξιούχων και δούμε τι προβλήματα αντιμετωπίζει ένας μακροχρόνια άνεργος, ένα νοικοκυριό στο οποίο δεν υπάρχει εισόδημα ή αγωνίζεται να τα βγάλει πέρα με μια υποαπασχόληση των 300 ευρώ το μήνα, καθίσταται περισσότερο εμφανής η αδικία στην κατανομή των 617 εκατ. ευρώ.

Μπορούσε η κυβέρνηση να αναλύσει περισσότερο την υπάρχουσα κατάσταση , να σχεδιάσει και να εφαρμόσει ένα δικαιότερο κοινωνικά μέτρο.

Όμως αυτό, δυστυχώς, δεν έγινε και αυτό οφείλεται κυρίως στην εμμονή να παρουσιαστεί το βοήθημα ως η...13η σύνταξη που δεν δόθηκε ποτέ και βεβαίως δεν δίνεται και σήμερα. Είναι από αυτές τις εμμονές που οδηγούν πολλές φορές σε λάθος επιλογές, τις οποίες πληρώνουμε όλοι ακριβά.
Έτσι «άνοιξε» το ασφαλιστικό από μηδενική βάση με νέες περικοπές 1,8 δισ. ευρώ και σήμερα οι δανειστές ζητούν επιπλέον μέτρα, αφού η εμμονή οδήγησε στη μη εφαρμογή των μέτρων που είχαν ψηφιστεί μέχρι το τέλος του 2014.