Το Ασφαλιστικό στις... Συμπληγάδες

Δεν είναι η πρώτη φορά που αντιμετωπίζουμε παρόμοιες καταστάσεις. Δεν είναι η πρώτη φορά που φαίνεται να βρισκόμαστε μπροστά στο ίδιο αδιέξοδο.



Εάν υπάρχει κάτι που είναι σήμερα διαφορετικό σε σχέση με το παρελθόν, είναι ότι δεν υπάρχουν πλέον περιθώρια. Σήμερα και μετά από όσα έχουν συμβεί τον τελευταίο χρόνο δεν έχουμε την πολυτέλεια της όποιας καθυστέρησης που είναι σε βάρος μας, γιατί περισσότερο από ποτέ ο «λογαριασμός» μεγαλώνει επικίνδυνα.

Για ακόμη μια φορά, όμως, συγκρούονται δύο πρακτικές και αντιλήψεις. Εκείνων που δεν θέλουν ουσιαστικές αλλαγές στη χώρα και πηγαίνουν από καθυστέρηση σε αναβολή και... βλέπουμε και, από την άλλη, οι δανειστές που θεωρούν ότι πρέπει να συνεχίσουμε μια πορεία που ξεκίνησε το 2010 με ακόμη σκληρότερα μέτρα.

Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του ασφαλιστικού.

Από τη μια πλευρά η κυβέρνηση που σχεδιάζει, όπως φαίνεται, επί χάρτου και προσπαθεί να αποφύγει το πολιτικό κόστος με κάθε τρόπο. Αιχμάλωτη των ιδεοληψιών της και των προεκλογικών της δεσμεύσεων, αρνείται να συμβιβαστεί με την ιδέα ότι είναι αυτή σήμερα που πρέπει να πάρει τις αποφάσεις. Είναι αυτή που θα πρέπει να συγκρουστεί με την ψευδαίσθηση που η ίδια δημιούργησε, ότι υπάρχουν εναλλακτικές επιλογές , ευκολότεροι δρόμοι μέσα από «παράλληλα» προγράμματα, μέσα από την «υπερήφανη» διαπραγμάτευση. Είναι αυτή που θα πρέπει να παρουσιάσει ένα σχέδιο για το ασφαλιστικό ολοκληρωμένο, μελετημένο και σαφές, για διάλογο με τους κοινωνικούς φορείς και τα πολιτικά κόμματα. Όχι βέβαια σαν αυτό που παρουσίασε και ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων, χωρίς ταυτόχρονα η εφαρμογή του να λύνει το πρόβλημα. Μεταρρύθμιση δεν μπορεί να είναι η επιδρομή στο εισόδημα όποιου παράγει και η «ταξική» γενναιοδωρία σε βάρος εκείνου που είναι συνεπής. Μεταρρύθμιση δεν μπορεί να είναι η δραματική μείωση των νέων συντάξεων, μόνο και μόνο για να υποστηριχτεί το δόγμα ότι δήθεν δεν μειώνονται οι κύριες συντάξεις. Μεταρρύθμιση σημαίνει ανάληψη των υποχρεώσεων με δίκαιη κατανομή των βαρών.

Από την άλλη πλευρά βρίσκονται οι δανειστές, με παράλογες απαιτήσεις, στις οποίες εμμένουν και προσπαθούν κάθε φορά να τις επιβάλουν. Γιατί προφανώς έχουν δίκιο μεν, όταν δυσανασχετούν με τις δικές μας καθυστερήσεις, την αμφιθυμία, την ασυνέπεια σε υποχρεώσεις που έχουμε αναλάβει. Όμως είναι άδικο να μην αναγνωρίζουν τις μεγάλες προσπάθειες και θυσίες που έχει κάνει ο ελληνικός λαός. Είναι άδικο ειδικά σε ένα τομέα, όπως το ασφαλιστικό, όπου έγιναν σημαντικές αλλαγές τα τελευταία χρόνια και μεγάλες περικοπές στις δαπάνες, να ζητούν και νέες μεγάλες μειώσεις στις συντάξεις. Υπήρχε «λίπος» πράγματι στις μεγάλες συντάξεις πριν από το 2010. Υπήρχαν στρεβλώσεις, αδιαφάνεια, σπατάλη, ανισότητες και αυτά αντιμετωπίστηκαν, σε ορισμένες περιπτώσεις με βίαιο τρόπο. Σήμερα όμως δεν υπάρχει ούτε «λίπος» ούτε «σάρκα» και με τα μέτρα που προτείνουν κτυπάνε στο «κόκαλο».

Δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια και αντοχές στο πεδίο αυτό και πρέπει όλοι να το καταλάβουν.

Ανάμεσα στις Συμπληγάδες, συνθλίβεται ο Ελληνας πολίτης, μια κοινωνία ολόκληρη που παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα.

Ο επαγγελματίας που αισθάνεται να περιορίζονται οι δυνατότητές του μέσα από την τεράστια οικονομική επιβάρυνση που υφίσταται.

Ο μισθωτός που βλέπει το εισόδημά του να συρρικνώνεται, εάν συνεχίζει να πληρώνεται και ορατό τον κίνδυνο να βρεθεί στην ανεργία.

Ο αγρότης που παλεύει να επιβιώσει και βρίσκεται στα «μπλόκα» για να ακουστεί η φωνή της απόγνωσής του.

Ο άνεργος που βλέπει να απομακρύνεται όλο και περισσότερο η πιθανότητα ανεύρεσης μιας εργασίας, έστω και χαμηλά αμειβόμενης.

Μια κοινωνία απογοητευμένη, αφού βλέπει να διαλύονται μέρα με την ημέρα οι όποιες ελπίδες για «φως στο τούνελ», ανήσυχη περισσότερο από ποτέ.

Σήμερα το ασφαλιστικό, αύριο το φορολογικό, μεθαύριο ξανά το εργασιακό και κάθε φορά αξιολόγηση, που σημαίνει νέα επώδυνα μέτρα.

Είναι παραπάνω από εμφανές ότι δεν βγαίνει έτσι η χώρα από την κρίση.

Και επειδή τώρα είναι η ώρα του ασφαλιστικού που θα αποτελέσει και ένα κρίσιμο τεστ για την επόμενη ημέρα, δεν είναι αργά ακόμη και σήμερα να γίνει μια νέα αρχή με υπευθυνότητα και συνεννόηση. Αυτή την πρωτοβουλία μόνο η κυβέρνηση μπορεί να την πάρει, αναλαμβάνοντας τις ιστορικές της ευθύνες.