Αναλογική χωρίς... λογική

Αυτή η χώρα με τα εκλογικά συστήματα που ίσχυσαν κατά καιρούς τα έχει δει όλα.



Είδε με το περίφημο τριφασικό να υπερπλειοψηφεί σε βουλευτικές έδρες το δεύτερο σε ψήφους κόμμα και να αποκλείεται το πρώτο.

Διαπίστωσε και στην πράξη ότι με το πλειοψηφικό συγκεντρώνεται υπερβολική κοινοβουλευτική δύναμη στο πρώτο κόμμα.

Γνώρισε νομότυπες μεν, αλλά «δικτατορικές» πλειοψηφίες δε, εφαρμόζοντας διάφορα περίεργα και πολύπλοκα εκλογικά συστήματα.

Επιβεβαίωσε ότι υπάρχουν συστήματα που αποκλείουν τον σχηματισμό κυβέρνησης ακόμη και με ποσοστά πάνω από 45%.

Και τώρα η χώρα κινδυνεύει να καταδικασθεί σε χρόνια ακυβερνησία, με ένα σύστημα που όλοι όμως το θεωρούν «σωστό», «δίκαιο» και αρκούντως δημοκρατικό έως και σοσιαλιστικό.

Είναι όντως παραλογισμός. Ένα σύστημα που φαίνεται κατ’ αρχήν δίκαιο, οδηγεί τελικά στο πουθενά και στο μοιραίο. Σαν εκείνες τις επιτυχημένες εγχειρήσεις που οδηγούν στον θάνατο τον ασθενή.

Γιατί το εκλογικό σύστημα που κυοφορείται στερείται κάθε λογικής. Εξυπηρετεί κομματικά και όχι εθνικά συμφέροντα και δεν στοχεύει στην εκλογή κυβέρνησης, που έπρεπε να είναι ο στόχος.

Άλλωστε είναι βέβαιο ότι με το προωθούμενο σύστημα της απλής και άδολης αναλογικής θα χρειαστούν αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις, χωρίς τελικά να είναι και πάλι πιθανός ο σχηματισμός κυβέρνησης.

Μιας κυβέρνησης που να προέλθει έστω από τη σύγκλιση ομόκεντρων ιδεολογικά κομμάτων, που θα είναι σε θέση να χαράξουν στοιχειωδώς ένα πρόγραμμα.

Το βέβαιο είναι ότι στην καλύτερη περίπτωση θα επαναληφθεί το φαινόμενο του '89 και '90 με τις συνεχείς εκλογικές αναμετρήσεις ή ακολουθώντας διαφορετικό δρόμο να βρεθεί η χώρα πίσω στο '58 και να κυβερνηθεί όμως με ισχνή πλειοψηφία και με κορμό πάλι το δεύτερο σε ψήφους κόμμα, έχοντας αυτή τη φορά δύο, τρία ή και τέσσερα ακόμη κόμματα «συνεταίρους».

Και αυτό γιατί είναι δεδομένο ότι με την απλή-απλή αναλογική τον Μάιο του 2012 το πρώτο κόμμα, η ΝΔ, θα χρειαζόταν όχι μόνο το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ, αλλά και τους ΑΝΕΛ για να σχηματίσει κυβέρνηση.

Ο ΣΥΡΙΖΑ τον Ιανουάριο του 2015 μαζί με τους ΑΝΕΛ, αλλά ακόμη και το ΠΑΣΟΚ θα συγκέντρωνε μόλις 150 έδρες και θα χρειαζόταν και το Ποτάμι ή το ΚΚΕ για να κυβερνήσει.

Και στην τελευταία αναμέτρηση του Σεπτεμβρίου, ο ΣΥΡΙΖΑ με 114 έδρες θα έπρεπε να συμπράξει με τους ΑΝΕΛ που θα έπαιρνε 12 έδρες, το ΠΑΣΟΚ (20) και η Ένωση Κεντρώων (11), για να σχηματίσει κυβερνητική πλειοψηφία μόλις 157 εδρών.

Αν ήταν δεύτερο κόμμα στη θέση της ΝΔ θα έπαιρνε 90 έδρες και για να σχηματίσει κυβέρνηση θα έπρεπε να βρει κοινή γραμμή πλεύσης με όλα τα κόμματα εκτός Χρυσής Αυγής, για να εξασφαλίσει κυβερνητική πλειοψηφία 164 εδρών.

Η ακυβερνησία προβάλλει έτσι ως η πιο βέβαιη εκδοχή.

Και μπορεί οι ψήφοι της Χρυσής Αυγής να μη... μυρίζουν (όπως και το χρήμα), αλλά η οικονομία απεχθάνεται την αβεβαιότητα και τα κενά.

Η χώρα κινδυνεύει να ζει στον ρυθμό των συνεχών εκλογικών αναμετρήσεων και η οικονομία να πάλλεται στις ουρές έξω από τα εκλογικά κέντρα.