Επιβαρύνσεις μόνο για τους... συνεπείς

Οι μεγάλες επιβαρύνσεις που έχουν επέλθει μέσα από την αύξηση των φόρων - έμμεσων και άμεσων - καθώς και των ασφαλιστικών εισφορών, αποτελούν ένα από τα μεγάλα εμπόδια για κάθε επιχειρηματική δραστηριότητα στη χώρα μας.



Αυτό το γνωρίζει κάθε συνεπής επαγγελματίας, αλλά, και όποιος ακόμη κάνει τους υπολογισμούς του , προκειμένου να δοκιμάσει την τύχη του σε οποιαδήποτε επαγγελματική δραστηριότητα αυτή την περίοδο.

Όταν, στην όποια προσπάθεια ή σκέψη ξεκινάς με το δεδομένο ότι το 50% τουλάχιστον, που μπορεί να φθάνει και το 75% του εισοδήματος , πρέπει να καταβληθεί στο κράτος , αυτό λειτουργεί αποτρεπτικά στην όποια πρωτοβουλία.

Κι όμως τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά, εάν είχε βελτιωθεί η κατάσταση στον τομέα του ελέγχου της φοροδιαφυγής και της εισφοροδιαφυγής.

Οι φορολογικές και ασφαλιστικές υποχρεώσεις θα ήταν πολύ μικρότερες για όσους πληρώνουν , εάν ήταν δυνατόν να μειωθεί ο αριθμός εκείνων που συστηματικά και όχι μόνο περιστασιακά, αποφεύγουν να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις αυτές.

Στα χρόνια της κρίσης είναι γεγονός ότι πέρα από την θέληση και τη βούληση , υπάρχει και η αδυναμία που είναι αντικειμενική σε πολλές περιπτώσεις.

Όμως το φαινόμενο δεν είναι σημερινό ούτε πρωτόγνωρο στη χώρα αυτή.

Η φοροδιαφυγή και η εισφοροδιαφυγή, όπως αντίστοιχα η φοροκλοπή και η εισφοροκλοπή , ακόμη και στις περιόδους της ανάπτυξης και της ευημερίας, ήταν σε πολύ υψηλά επίπεδα , πάνω από 25%.

Επομένως, τα συγκεκριμένα φαινόμενα και οι πρακτικές , δεν είναι μόνο αποτέλεσμα της κρίσης και της δραματικής κατάστασης στην οποία βρίσκεται η οικονομία τα τελευταία χρόνια.

Είναι πρακτικές και φαινόμενα διαχρονικά , με βαθιές τις ρίζες τους τόσο στην νοοτροπία μας , όσο και στις μεγάλες αδυναμίες του κρατικού μηχανισμού.

Γνωστά πράγματα βεβαίως και ακόμη πιο γνωστές οι επαναλαμβανόμενες πολιτικές εξαγγελίες και δεσμεύσεις περί πάταξης της φοροδιαφυγής και της εισφοροδιαφυγής , που έχουν καταντήσει ανέκδοτο.

Κανένας, πλέον, δεν μας πιστεύει ότι μπορούμε να έχουμε αποτελέσματα στον συγκεκριμένο τομέα.

Και όταν, κατά καιρούς, έχει τεθεί τέτοιο θέμα και στόχος στις διαπραγματεύσεις με τους ευρωπαίους εταίρους , έχουν πάψει να δίνουν έστω και την παραμικρή σημασία σε οποιαδήποτε τέτοια συζήτηση.

Σε πολλές βέβαια χώρες υπάρχουν τέτοια προβλήματα, αλλά, με δυο πολύ ουσιαστικές διαφορές.

Σε καμιά ευρωπαϊκή χώρα δεν είναι τόσο μεγάλα τα μεγέθη και οι απώλειες για τα κρατικά ταμεία και σε καμιά άλλη ευρωπαϊκή χώρα δεν υπάρχει τόσο μεγάλη επιβάρυνση για όσους είναι συνεπείς ή όσους δεν μπορούν να είναι ασυνεπείς.

Επιπλέον, όμως, σε καμιά άλλη χώρα με ανάλογα προβλήματα δεν θα είχαν διαλυθεί οι μηχανισμοί ελέγχου ειδικά σε μια τέτοια περίοδο.

Στην Ελλάδα υπάρχουν ουσιαστικά τρείς μηχανισμοί μέσα από τους οποίους διενεργούνται οι έλεγχοι οικονομικού περιεχομένου. Οι εφορίες, τα ασφαλιστικά ταμεία και το Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας (ΣΕΠΕ).

Σε αυτούς τους μηχανισμούς - σχηματισμούς στηρίζεται ή πρέπει να στηρίζεται η προσπάθεια για τον έλεγχο των φόρων , των εισφορών , της μαύρης εργασίας κ.λ.π.

Ποτέ, όμως, αυτές οι υπηρεσίες δεν ήταν τόσο διαλυμένες όσο τα τελευταία χρόνια.

Την περίοδο δηλαδή που χρειαζόταν μια μεγαλύτερη προσπάθεια για να βελτιωθούν τα δημόσια έσοδα , οδηγηθήκαμε μέσα από οριζόντια και απερίσκεπτα μέτρα, στην πλήρη αποσύνθεση στο χώρο των ελεγκτικών υπηρεσιών.

Και είναι άλλο πράγμα να αναμορφώσεις, να εξυγιάνεις και να καταστήσεις σύγχρονες και αποτελεσματικές αυτές τις υπηρεσίες και άλλο να τις καταργήσεις στην ουσία.

Είναι άλλο πράγμα να χρησιμοποιήσεις σύγχρονα μέσα οργάνωσης και λειτουργίας, όταν και εφόσον αξιοποιηθούν, που είναι απολύτως αναγκαία και εντελώς διαφορετικό να πιστεύεις ότι όλα αυτά μπορούν να αποδώσουν, χωρίς ένα αξιόμαχο και σωστά εκπαιδευμένο προσωπικό.

Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει ούτε το ένα ούτε το άλλο

Έτσι όμως η κατάσταση πάει από το κακό στο χειρότερο

Δεν μιλάμε βέβαια για στρατιές ελεγκτών και πολυδάπανους μηχανισμούς , αλλά, για τη στοιχειώδη δυνατότητα ελέγχου που πρέπει να έχει μια κρατική υπηρεσία.

Αυτή η δυνατότητα δεν υπάρχει σήμερα σε κανένα τομέα που αφορά τα δημόσια έσοδα, μέσα από διαλυμένες δημόσιες υπηρεσίες.

Από τον έλεγχο του λαθρεμπορίου στα καύσιμα και τις «τριγωνικές» συναλλαγές μέχρι την ανασφάλιστη εργασία, μερικώς ή ολικώς.

Γιατί μην μας πει κάποιος ότι όλοι αυτοί, οι νέοι κυρίως εργαζόμενοι, που δηλώνονται με μερική απασχόληση, δουλεύουν τετράωρα. Στην πραγματικότητα οι περισσότεροι δουλεύουν οκτάωρα και δεκάωρα και πληρώνονται για τις μισές ώρες και με τη μισή ασφάλιση.

Όλα αυτά που συμβαίνουν θα μπορούσαν να ερμηνευτούν και ως αποτέλεσμα έλλειψης πολιτικής βούλησης.

Μπορεί να είναι και έτσι.

Εάν όμως ακόμη και τώρα, που τα πράγματα έχουν φθάσει στο «μη παρέκει» δεν υπάρχει βούληση και σχέδιο, δεν πρόκειται να υπάρξει καμιά ελπίδα για την αποτροπή νέων επώδυνων μέτρων και νέων μνημονίων.