Πολιτικό βέρτιγκο στην Ευρώπη

Από όπου κι αν πιάσει κανείς το πολιτικό σκηνικό της Ευρώπης, θα νιώσει έντονη την αίσθηση του βέρτιγκο.



Πάρτε παράδειγμα τη Γερμανία, την ισχυρότερη χώρα που μέχρι πρόσφατα αποτελούσε υπόδειγμα σταθερότητας: Η Μέρκελ έχει πάρει την κάτω βόλτα επειδή αντιστέκεται ακόμη στις κραυγές που θέλουν να κλείσει τα σύνορά της στους πρόσφυγες. Στη δε Γαλλία, τη νούμερο δύο δύναμη και αναπόσπαστο μέρος του «άξονα», ο πολέμαρχος Ολάντ είδε τα ποσοστά του να ανεβαίνουν προσωρινά μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις και την κατάσταση έκτακτης ανάγκης, τώρα όμως κατρακυλούν πάλι.

Ακόμη βορειότερα, η κατάσταση προκαλεί θλίψη, στην καλύτερη περίπτωση. Στις τρεις από τις τέσσερις σκανδιναβικές χώρες, η Ακροδεξιά συγκυβερνά, ενώ στην τέταρτη, τη Σουηδία, η κυβέρνηση υιοθετεί την πολιτική της ατζέντα, για να μη χρειαστεί να την κάνει δεκτή ως εταίρο. Όσο για τη Βρετανία, ο Κάμερον προσπαθεί να «πουλήσει» αγωνιωδώς στους συμπατριώτες του τη συμφωνία με τις Βρυξέλλες και να κάνει δημοψήφισμα-εξπρές που θα του διασφαλίσει την παραμονή στην Ε.Ε. με μια «ειδική σχέση», χωρίς το οικοδόμημα να ζοριστεί περισσότερο.

Στις χώρες του πρώην «υπαρκτού», επίσης, αρχίζουν να παίρνουν απόφαση ότι Ε.Ε. και ευρώ όχι απλώς δεν σημαίνουν «παράδεισος», αλλά συχνά τις μεταβάλλουν σε θύματα του ανταγωνισμού των ισχυρών. Στον Νότο, τέλος, οι «αριστερές παρεκκλίσεις» σε Ελλάδα, Πορτογαλία και ενδεχομένως Ισπανία προκαλούν επιπλέον πονοκεφάλους στα κέντρα εξουσίας -ειδικά εάν συνυπολογιστεί το «αντάρτικο» του Ρέντσι, ο οποίος προσπαθεί να σώσει το πολιτικό του τομάρι, σε μια Ιταλία που αναδεικνύεται στο μεγαλύτερο πρόβλημα της Ευρώπης.