Ο κρυμμένος θησαυρός

Ολοι ονειρεύονται το «χρυσάφι» που είναι κρυμμένο στα στρώματα των Ελλήνων, αλλά ελάχιστοι κάνουν κάτι για την επιστροφή του στις τράπεζες.



Οι περισσότεροι μάλιστα κάνουν τα πάντα ώστε να κρυφτεί ο πλούτος αυτός, εάν είναι δυνατόν, πιο βαθιά στους κήπους και στους τοίχους του σπιτιού.

Με αφορμή την έκθεση-μελέτη της Eurobank, η οποία υπολογίζει ότι το «χρυσάφι» που έχουν κρύψει οι Έλληνες ξεπερνά τα 20 δισ. ευρώ, είναι καιρός πια να ειπωθούν ορισμένες αλήθειες, παρ’ όλο που το θέμα είναι ευαίσθητο και απαιτεί λεπτούς χειρισμούς.

Και η πρώτη αλήθεια είναι πως οι καταθέσεις δεν πρόκειται να επιστρέψουν στις τράπεζες, εάν δεν εξαλειφθούν οι λόγοι που οδήγησαν τους καταθέτες στην απόσυρσή τους. Ο βασικότερος αυτών είναι βέβαια η επαναφορά και η εμπέδωση της εμπιστοσύνης στο τραπεζικό σύστημα.

Άλλωστε χωρίς εμπιστοσύνη κανένα πιστωτικό σύστημα, πουθενά σε καμία χώρα του κόσμου, δεν μπορεί να σταθεί και να λειτουργήσει. Ούτε κανένας καταθέτης θα μπορούσε να εναποθέσει τους κόπους μιας ζωής σ’ ένα θησαυροφύλακα που δεν θα ήταν ασφαλής.

Ο δεύτερος σημαντικός λόγος για την επιστροφή των καταθέσεων είναι να δοθεί η εντύπωση και κυρίως η δυνατότητα στον καταθέτη να χρησιμοποιήσει το ποσό, όποτε κι αν το χρειαστεί, χωρίς διατυπώσεις και προσκόμματα και χωρίς να είναι αναγκασμένος να δικαιολογήσει την όποια ενέργειά του.

Αλλά από τότε που ξέσπασε η κρίση και οι τράπεζες «μολύνθηκαν» από τα προβλήματα που δημιούργησε το τεράστιο δημόσιο χρέος, η εμπιστοσύνη των καταθετών κλονίσθηκε συθέμελα και μέχρι σήμερα δεν έχει αποκατασταθεί ακόμη.

Αντίθετα, υπήρχαν και υπάρχουν στα λόγια και στην πράξη ενέργειες που συντήρησαν και συντηρούν το κλίμα της ανασφάλειας.

Εδώ και δεκατρείς μήνες σ’ όλα αυτά προστέθηκαν και τα capital controls, που επέτειναν την αβεβαιότητα και ενίσχυσαν τις αμφιβολίες των καταθετών.

Αυτό, άλλωστε, αποδεικνύεται και από την καθοδική πορεία του συνόλου των καταθέσεων από 240 δισ. ευρώ το 2009, στα λίγο παραπάνω από 120 δισ. ευρώ σήμερα.

Έτσι βοηθούσης και της κρίσης και συνεπώς της μείωσης της ροπής προς αποταμίευση, χάθηκαν από το τραπεζικό σύστημα πάνω από 100 δισ. ευρώ, ποσό που αντιστοιχεί σε περισσότερο από το μισό ΑΕΠ. Και όλα τώρα δείχνουν ότι η μόνη λύση είναι η αποκατάσταση της εμπιστοσύνης που θα επιτρέψει και θα διευκολύνει την επιστροφή των καταθέσεων στο ελληνικό τραπεζικό σύστημα με πολλαπλά ευεργετικές επιπτώσεις.