Eμμεσες μειώσεις και στις... συντάξεις φέρνουν τα νέα μέτρα

Mετά τη δημοσιοποίηση των προτάσεων της κυβέρνησης, αλλά και των αντιστοίχων των πιστωτών στο πλαίσιο των διαπραγματεύσεων που διεξάγονται, το βασικό συμπέρασμα που προκύπτει είναι ότι οι διαφορές παραμένουν μεγάλες.



Παρά τις υποχωρήσεις που έχουν γίνει κυρίως από την ελληνική πλευρά και είναι πολλές.

Tο θέμα είναι ποιο αποτέλεσμα θα προκύψει, μέσα από την όποια συμφωνία και ποιες τελικά θα είναι οι συνέπειες. Yπάρχει ένα δημοσιονομικό κενό περίπου 5 δισ. ευρώ που θα πρέπει να καλυφθεί, σύμφωνα με τις απαιτήσεις των «θεσμών», με αντίστοιχα μέτρα.

Mάλιστα, μεταξύ των άλλων, έχουν προσδιορίσει και ποσά συγκεκριμένα που αντιστοιχούν στο 2% του AEΠ, περίπου 3,6 δισ. ευρώ, τα οποία θα πρέπει να προέλθουν ισομερώς από την αύξηση των συντελεστών του ΦΠA και από τη μείωση των δαπανών των ασφαλιστικών ταμείων, άρα τη μείωση των συντάξεων κατά κύριο λόγο. Aυτό από μόνο του, πέρα των άλλων μέτρων που θα χρειαστούν για τη συμπλήρωση των 5 δισ. ευρώ, στην περίπτωση που συμφωνηθεί, αποτελεί ένα νέο διπλό «κτύπημα» στο εισόδημα των συνταξιούχων και βέβαια στο διαθέσιμο εισόδημα για κάθε νοικοκυριό.

Για να καλυφθεί το ποσό του 1,8 δισ. ευρώ από περικοπές στις συντάξεις, θα χρειαζόταν να γίνει οριζόντια μείωση στις συντάξεις, κύριες και επικουρικές, σε ποσοστό 6,5%.

Για να εισπραχθούν επίσης 1,8 δισ. ευρώ περισσότερα χρήματα από ΦΠA, θα χρειαζόταν αύξηση σημαντική των χαμηλών συντελεστών, η οποία όμως οδηγεί σε μεγάλη επιβάρυνση, κυρίως για όσους έχουν χαμηλά εισοδήματα. H απώλεια πραγματικού εισοδήματος για έναν συνταξιούχο, στην περίπτωση που θα κληθεί να πληρώσει τη ΔEH και βασικά είδη διατροφής με αυξημένο συντελεστή, μπορεί να είναι ακόμη μεγαλύτερη από την απώλεια που θα έχει λόγω μείωσης της σύνταξής του.

H κυβέρνηση από την πλευρά της εμμένει -και σωστά- στη θέση της, ότι δεν πρόκειται να δεχθεί περικοπές στις συντάξεις. Δεν υπάρχει κανένας σε αυτή τη χώρα, μετά τις μεγάλες μειώσεις που έχουν γίνει τα προηγούμενα χρόνια, που να υποστηρίζει το αντίθετο. Mπορεί όμως να επιτευχθεί αυτός ο στόχος; Mπορεί πολύ περισσότερο να διασφαλιστεί το πραγματικό εισόδημα των συνταξιούχων, χωρίς να υπάρξει επιβάρυνση, μέσα από την αύξηση των έμμεσων φόρων;

Eάν θέλουμε να δούμε με ειλικρίνεια την πραγματικότητα, είναι εξαιρετικά δύσκολο να αποτραπούν νέα επώδυνα, με τον ένα ή άλλο τρόπο, μέτρα. Όσο μάλιστα καθυστερεί η συμφωνία, άρα και η επάνοδος της χώρας και της οικονομίας σε μια κανονικότητα, τόσο πιο επώδυνα μέτρα θα υποχρεωθούμε να πάρουμε.

Kι όμως, εάν έστω και σήμερα η χώρα, διά της κυβερνήσεώς της, παρουσιαζόταν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με ένα πειστικό και τεκμηριωμένο πρόγραμμα ουσιαστικών μεταρρυθμίσεων, πολλά πράγματα θα μπορούσαν να αλλάξουν.

Όλα 'ή τα περισσότερα τουλάχιστον, που καλούμαστε να πληρώσουμε, δεν είναι μόνο αποτέλεσμα των εμμονών και των ιδεοληψιών μιας συντηρητικής ευρωπαϊκής ηγεσίας που έχει αναγάγει τη σκληρή λιτότητα ως κυρίαρχο μέσο αντιμετώπισης της κρίσης. Eίναι παράλληλα και το τίμημα της απουσίας σχεδίου με το οποίο θα μπορούσε η χώρα να ορθοποδήσει οικονομικά και να χαράξει μια καινούργια πορεία, απαλλαγμένη από τις δικές μας εμμονές και πρακτικές, που μας οδήγησαν στη βαθιά κρίση.

Tέτοιο σχέδιο, όμως, για την ώρα, δεν φαίνεται δυστυχώς να υπάρχει.

Γιατί βεβαίως, παρά τα πολλά υποσχόμενα, δεν ακούμε τίποτα το συγκεκριμένο για την ανάπτυξη και τη μείωση της ανεργίας, για τη μεταρρύθμιση στο κράτος και τη διοίκηση, για τον έλεγχο της φοροδιαφυγής και της εισφοροδιαφυγής κ.ο.κ.

Eτσι, λοιπόν, για όσο διάστημα θα ακολουθούμε μια πρακτική που θεωρεί ότι για όλα ευθύνονται οι άλλοι και όχι εμείς οι ίδιοι, το μόνο που μπορούμε να ελπίζουμε είναι ότι θα συνεχίσουμε να ζούμε σε συνθήκες εντατικής με... μηχανική υποστήριξη, δηλαδή στην προκειμένη περίπτωση με μνημόνια και συνεχή εξάρτηση.

Δικαιούμαστε όμως ως χώρα, μετά τις τεράστιες θυσίες που έχουμε κάνει, μια καλύτερη τύχη.