Πέντε χρόνια και εκατόν πενήντα ημέρες

Εχουν περάσει πέντε χρόνια και εκατόν πενήντα ημέρες κι ακόμη δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε για το τι θέλουμε και τι πρέπει να κάνουμε για να βγούμε από τη βαθιά ύφεση και την παρακμή στην οποία έχουμε περιέλθει.



Θαρρούμε, εμείς κι άρχοντες μας, πως με καταγγελίες, ύβρεις, καταλήψεις ακόμη και με καταστροφές μπορούμε να επιστρέψουμε σε εποχές που είχαμε τη δυνατότητα να ξοδεύουμε περισσότερα και να παράγουμε λιγότερα, πολύ λιγότερα από τις ανάγκες μας.

Mε άκρατο λαϊκισμό και ανευθυνότητα διαμορφώσαμε την αντίληψη και ανεχθήκαμε ως άτομα, ως ομάδες αλλά και ως συντεταγμένη πολιτεία, ότι έχουμε μόνο δικαιώματα και καθόλου, έως σχεδόν καθόλου υποχρεώσεις.

Kι ακόμη χειρότερα, όταν έφθασε η στιγμή της αλήθειας την αγνοήσαμε και την καταγγείλαμε.

Πέντε χρόνια και εκατόν πενήντα ημέρες έχουν περάσει κι ακόμη αρνούμεθα να συμφωνήσουμε στο αυτονόητο, ότι ένα επιθυμητό επίπεδο διαβίωσης απαιτεί αντίστοιχο επίπεδο παραγωγής πλούτου κι ότι όταν το τελευταίο είναι χαμηλό, τότε και το πρώτο θα είναι χαμηλό.

Πέντε χρόνια και εκατόν πενήντα ημέρες βιώνουμε τη συνεχή εξαθλίωση μεγάλων πληθυσμιακών ομάδων μέσα σε ένα περιβάλλον παρακμής και προβολής ανυπόστατων, προκλητικά ανορθολογικών και προφανώς ψευδών επιχειρημάτων και ισχυρισμών από την πλευρά των πολύμορφων και πολυποίκιλων ηγεσιών μας.

Πέντε χρόνια και εκατόν πενήντα ημέρες στο όνομα των οικονομικά ασθενέστερων κοινωνικών ομάδων λαμβάνονται μέτρα υπέρ των οικονομικά ισχυρότερων.

Eκατομμυριούχοι με αποταμιεύσεις σε ασφαλή σημεία του εξωτερικού αναγορεύονται ανέξοδοι υπερασπιστές των φτωχών και απελπισμένων, και οι τελευταίοι τους ακολουθούν «μαγνητισμένοι» από τον αέρα του άρχοντα που καταδέχθηκε να εγκαταλείψει προσωρινά το lifestyle του για να τους «σώσει»!

Kαι ενώ αυτή η πραγματικότητα είναι γνωστή κι αδιαμφισβήτητη, αυτοί που υποφέρουν, έχοντας εγκαταλείψει κάθε επαφή με τον ορθό λόγο, τη λαϊκή σοφία ή τέλος πάντων την κοινή λογική, παθιάζονται κι ακολουθούν και εκλέγουν «ηγέτες» που γνωρίζουν ότι τους λένε ψέματα και κάθε είδους ανοησίες. «Hγέτες» που τους εκλέγουμε να μας διοικήσουν αντί να προνοήσουμε την αποστολή τους σε ψυχιατρικά ιδρύματα ή τουλάχιστον στα σπίτια τους.

Eχουν περάσει πέντε χρόνια και εκατόν πενήντα ημέρες κι ακόμη δεν μπορούμε να δεχθούμε ότι για όλα όσα μας συμβαίνουν είναι ενδεχόμενο να MH φταίνε MONON οι άλλοι, ότι μπορεί κι εμείς να έχουμε μερίδιο ευθύνης.

Mήπως δεν φταίει ο γιαλός αλλά εμείς που στραβά αρμενίζουμε; Mήπως;

Πέντε χρόνια και εκατόν πενήντα ημέρες μιλάμε για αλλαγές και μεταρρυθμίσεις, αλλά όταν έλθει η στιγμή κάτι να κάνουμε, εξηγούμε με περισσή σοβαρότητα ότι «αυτές» οι μεταρρυθμίσεις δεν μπορούν να αφορούν στα δικά μας δικαιώματα, στη συντεχνία μας, στο κόμμα μας, στη... χώρα μας.

Όχι δεν μπορούμε. Δεν πρέπει να αλλάξουμε εμείς. Aς αλλάξουν αυτοί, οι άλλοι, οι αντίπαλοι, οι Eυρωπαίοι, οι Δυτικοί. Tέλος πάντων οι άλλοι, γιατί βέβαια εμείς ως γνήσιοι Eλληνες, χριστιανοί, δημοκράτες και τέλος πάντων γνήσιοι αριστεροί και «για πρώτη φορά» στην πρωτοπορία του τίποτε και της υπεράσπισης των δικαιωμάτων του εαυτούλη μας, δεν πρέπει και δεν επιτρέπεται να αλλάξουμε!

Aτέλειωτες ώρες αντεγκλήσεων στη Bουλή και στις σύγχρονες τηλεοπτικές αγορές χωρίς ουσία και περιεχόμενο με «ανοήτως ευφυείς» συντονιστές, που προκαλούν και συντηρούν ατέρμονες αντεγκλήσεις των «ηγετών» μας, διαπαιδαγωγώντας τους τηλεθεατές στην έλλειψη σεβασμού προς τη διαφορετική άποψη και στον έλεγχο της βασιμότητας του εκφερόμενου επιχειρήματος.

Πέντε χρόνια και εκατόν πενήντα ημέρες, πώς οδηγήσαμε κι οδηγηθήκαμε σ’ αυτή την παρακμή, σ’ αυτό το αδιέξοδο;

Πέντε χρόνια και εκατόν πενήντα ημέρες, πόσο πιο χαμηλά να φθάσουμε για να σταματήσουμε να κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας;

Πέντε χρόνια και εκατόν πενήντα ημέρες πόσο άδικα, πόσο άστοχα, πόσο ανεύθυνα ξοδέψαμε τη ζωή τη δική μας και των παιδιών μας;

Πέντε χρόνια και εκατόν πενήντα ημέρες μήπως έφθασε η ώρα να δούμε την πραγματικότητα και να αναλάβουμε τις ευθύνες μας;

Eπιτέλους! Kάτι να κάνουμε, κάτι να αλλάξουμε στ’ αλήθεια.

Mπορούμε!