Τα λάθη του ΔΝΤ και τα «λάθη» της Ελλάδας

Ακόμη μία επίσημη παραδοχή των λαθών του έκανε το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Εστω κι εμμέσως, έστω και με διάφορους οικονομικούς όρους ακαταλαβίστικους για την κοινή γνώμη, το ΔΝΤ είπε mea culpa για το πρώτο μνημόνιο.



Κι όπως ήταν φυσικό, τα μέσα ενημέρωσης εστίασαν ακριβώς στα λάθη που έκαναν οι τεχνοκράτες και οι οποίοι ασφαλώς πρέπει να λογοδοτήσουν ή τουλάχιστον να πάρουν τα μαθήματά τους.

Ομως, μήπως τέτοιες εκθέσεις παραδοχής των λαθών αποπροσανατολίζουν, αντί να δίνουν καλύτερες λύσεις; Μήπως η πλευρά των δανειστών απλά δείχνει μεταμέλεια, αλλά συνεχίζει έναν ανελέητο και φαύλο κύκλο λιτότητας στις χώρες που έχουν πρόβλημα; Και μήπως οι χώρες, αλλά ειδικά η Ελλάδα, μένουν μόνο στο «έγκλημα» των τεχνοκρατών και αναζητούν δικαιολογίες, προκειμένου να κρύψουν για άλλη μια φορά τους σκελετούς τους στην ντουλάπα;

Το βασικό λάθος που αποδέχθηκαν οι «χαρτογιακάδες» είναι ότι «καλή είναι η δημοσιονομική προσαρμογή και η εσωτερική υποτίμηση, αλλά χωρίς μέτρα στήριξης της ανάπτυξης, το πρόγραμμα δεν βγαίνει».

Σπουδαίο συμπέρασμα. Επρεπε να καταστραφεί η ελληνική οικονομία για να αποφασίσουν οι τεχνοκράτες ότι δεν μπορεί να εφαρμόζεται η ίδια συνταγή σε όλες τις χώρες; Κι ότι υπάρχουν ιδιαιτερότητες σε κάθε οικονομία που πρέπει να λαμβάνονται υπόψη;

Ενα ακόμη λάθος που αποδέχθηκε το Ταμείο είναι ότι το χρέος θα έπρεπε να αναδιαρθρώνεται νωρίτερα. Μια ακόμη απόδειξη ότι οι τεχνοκράτες που λειτουργούν αυστηρά εισπρακτικά ή... μονεταριστικά, οδηγούν τις χώρες σε καταστροφή.

Ωστόσο, η αποδοχή των λαθών και η προσπάθεια διόρθωσής τους στο μέλλον δεν μπορεί να αποτελεί άλλοθι για την Ελλάδα και τις εκάστοτε κυβερνήσεις. Αν συνεχίσουμε να ασχολούμαστε με το παρελθόν και με τους λάθος πολλαπλασιαστές του ΔΝΤ, το μόνο που θα καταφέρουμε είναι να καθυστερήσουμε όσα έπρεπε να έχουν γίνει εδώ και δεκαετίες.

Ασφαλώς για το γεγονός ότι η φοροδιαφυγή είναι τεράστια δεν φταίει κανείς. Ούτε ότι είναι αδύνατη εδώ και δεκαετίες η αντιμετώπισή της. Ούτε φταίει η Λαγκάρντ γιατί η Ελλάδα έφτιαξε ένα υπερτροφικό δημόσιο τομέα. Ασφαλώς και δεν φταίει κανείς γιατί η ελληνική οικονομία δεν είναι ανταγωνιστική ή γιατί βασιλεύει η παραοικονομία, το φακελάκι, η μίζα.

Και τέλος, κανείς από τους δανειστές δεν φταίει γιατί στην Ελλάδα εδώ και δεκαετίες λειτουργούσε μια «σοβιετικού τύπου» οικονομία, όπου κυρίαρχος ήταν ο κρατισμός, οι πολιτικές διευθετήσεις, οι συμφωνίες κάτω από το τραπέζι.

Τα λάθη του ΔΝΤ δεν μπορούν σε καμιά περίπτωση να καθυστερήσουν τις μεταρρυθμίσεις που έπρεπε να έχουν γίνει εδώ και δεκαετίες. Αν η Ελλάδα δεν ζούσε χρόνια με δανεικά και πάνω από τις δυνάμεις της, δεν θα χρειαζόταν η παρουσία κανενός δανειστή. Και, κυρίως, αν τα ελλείμματα δεν είχαν ξεπεράσει το 15% όταν ξεκίνησε η κρίση, τα μνημόνια θα ήταν άγνωστη λέξη στη χώρα μας.

Χρειάζεται επομένως μεγάλη προσοχή και περισυλλογή ως προς τα συμπεράσματα της έκθεσης του ΔΝΤ. Αν το πολιτικό σύστημα κάνει το λάθος να «διαβάσει» διαφορετικά την ομολογία των λαθών του Ταμείου, θα έχει κάνει και το ίδιο ένα τεράστιο λάθος.

Οι μεταρρυθμίσεις πρέπει να γίνουν το ταχύτερο. Η οικονομία πρέπει να απαγκιστρωθεί από τις αγκυλώσεις που δεν την αφήνουν να προχωρήσει. Τα κίνητρα για να γίνουν επενδύσεις πρέπει δοθούν άμεσα και η απορρόφηση του νέου ΕΣΠΑ πρέπει να «τρέξει», ώστε να εισρεύσει χρήμα στην πραγματική οικονομία.

Αλλιώς... θα μείνει η Ελλάδα να αναλύει τα λάθη του ΔΝΤ, όμως, στην πορεία θα έχει χρεοκοπήσει.