Γιατί χαίρεται ο υπουργός

Παρουσιάζεται σαν ένα οικονομικό θαύμα, αλλά η εξήγησή του οδηγεί στην αποκάλυψη μιας οικονομικής παραφροσύνης.



Ο λόγος για την εντυπωσιακή όντως αύξηση των εσόδων του Δημοσίου, η οποία ξεπερνά κάθε αισιόδοξη πρόβλεψη.

Σε μια εποχή που η κρίση διαπερνά όλες τις δραστηριότητες της οικονομικής ζωής του τόπου, το Δημόσιο Ταμείο ζει παραδόξως μέρες ευτυχίας και χαράς.

Τα έσοδα αβγατίζουν μήνα με τον μήνα, η κυβέρνηση πανηγυρίζει και ο υπουργός Οικονομικών συμπεριφέρεται σαν να κέρδισε το πρώτο λαχείο και καταρτίζει τον κατάλογο των φτωχών συγγενών που θα ευεργετήσει.

Είναι πράγματι εκ πρώτης όψεως ένα οικονομικό θαύμα.

Οι μισθοί περικόπτονται, οι συντάξεις ψαλιδίζονται, αλλά ο φόρος εισοδήματος φυσικών προσώπων που εισρέει στο Δημόσιο Ταμείο είναι κοντά στα 200 εκατ. ευρώ υψηλότερος από τον προβλεπόμενο.

Οι επιχειρήσεις καταστρέφονται και τα λουκέτα πήραν «φωτιά» από την άπνοια στην αγορά, αλλά οι φόροι κατανάλωσης υπεραποδίδουν.

Ακόμη και ο απεχθής ΕΝΦΙΑ και συνολικά οι φόροι στην περιουσία θα φέρουν στο Δημόσιο Ταμείο 600 εκατ. ευρώ περισσότερα έσοδα.

Και εκεί που η κυβέρνηση υπολόγιζε ότι φέτος θα εισπράξει συνολικά 48,4 δισ. ευρώ, τώρα ανεβάζει τον στόχο κατά 2 δισ. ευρώ, στα 50,4 δισ. ευρώ.

Το παράδοξο αγγίζει τα όρια του θαύματος διαπιστώνοντας ότι όλη αυτή η υπερβολική και εκτός κάθε πρόβλεψης αύξηση των εσόδων γίνεται όχι μόνο σε μια γενικευμένη οικονομική δυσπραγία, αλλά και με διαπιστωμένη την αποχή του 50% των φορολογουμένων, από την πληρωμή των οφειλών στην εφορία.

Την ίδια εποχή που τα έσοδα διαμορφώνονται σε επίπεδα υψηλότερα κατά 2 δισ. ευρώ, καταγράφονται νέα ληξιπρόθεσμα χρέη 10,3 δισ. ευρώ που δημιουργήθηκαν στο δεκάμηνο του 2016 και αναμένεται να ξεπεράσουν τα 12 δισ. ευρώ έως το τέλος του έτους.

Αλλά έτσι το «θαύμα» αυτό αρχίζει να εξηγείται και να αποκαλύπτει την τραγική εικόνα μιας τρελής φορολογικής πολιτικής, που ταυτίζεται με τη λεηλασία ή τη ληστεία.

Γιατί με 12 δισ. ευρώ απλήρωτους φόρους και παρ' όλα αυτά τα έσοδα να αυξάνονται κατά 2 δισ. ευρώ πάνω από τις προβλέψεις, το θέμα δεν προσφέρεται για πανηγυρισμούς.

Αποδεικνύεται ότι η κυβέρνηση συμπεριφέρεται σαν τον καπετάνιο αλιευτικού που σαρώνει τον βυθό αλιεύοντας ό,τι βρει και χαίρεται για τη μεγάλη? ψαριά που έβγαλε, γνωρίζοντας ότι είναι η τελευταία.

Η «υπεραλίευση» του μισού πληθυσμού των φορολογουμένων που δύναται ακόμη να πληρώνει, αποδίδει προς το παρόν, αλλά εξαντλείται κι αυτό όπου να ’ναι.

Όπως τα τέσσερα από τα περίπου οκτώ εκατομμύρια των φορολογουμένων πέρασαν αντικειμενικά στο κίνημα «Δεν πληρώνω» με τα ληξιπρόθεσμα χρέη τους και τα άλλα τέσσερα εκατ. δίνουν τώρα τα τελευταία που τους έχουν απομείνει.

Η κυβέρνηση αποδεικνύεται από τα στοιχεία ότι έχει επίγνωση των δεδομένων.

Θεσπίζει όλο και περισσότερους φόρους, προκειμένου να εισπράξει τα ίδια και περισσότερα έσοδα μόνο από τους μισούς φορολογούμενους, γνωρίζοντας ότι οι άλλοι μισοί έχουν εξαντληθεί φοροδοτικά.

«Στραγγίζοντας» έτσι και όσους έχουν απομείνει ακόμη όρθιοι από τη φορολογική λαίλαπα.

Αλλά με την τακτική αυτή ξύνει τον πάτο του βαρελιού και σκοτώνει την ιερή «αγελάδα». Το αύριο διαγράφεται ακόμη πιο μαύρο. Σε λίγο κανείς δεν θα μπορεί να πληρώνει φόρους.

Το δημόσιο Ταμείο αντί να μετρά έσοδα, θα καταγράφει στο μέλλον ληξιπρόθεσμα χρέη...