Το μακροοικονομικό κόστος της δημοσιονομικής προσαρμογής

Στην έκθεση παρουσιάζονται εκτιμήσεις για την επίπτωση, σε όρους ονομαστικού ΑΕΠ, των προγραμμάτων προσαρμογής που εφαρμόστηκαν στην Ελλάδα την τελευταία πενταετία.



Μεταξύ των κύριων επισημάνσεων και συμπερασμάτων της παρούσας μελέτης αναφέρονται τα ακόλουθα:

Από την υπογραφή του 1ου προγράμματος διάσωσης τον Μάιο του 2010, η Ελλάδα επιτέλεσε μια άνευ προηγουμένου μακροοικονομική προσαρμογή που οδήγησε στην εξάλειψη των προ-κρίσης δίδυμων ελλειμμάτων και στην αποκατάσταση της ανταγωνιστικότητας σε όρους μισθολογικού κόστους έναντι των κύριων εμπορικών της εταίρους.

Στο δημοσιονομικό μέτωπο, η σωρευτική βελτίωση στο πρωτογενές ισοζύγιο της Γενικής Κυβέρνησης έχει υπερβεί τις 10,5 ποσοστιαίες μονάδες του ΑΕΠ, ενώ σε κυκλικά διορθωμένους όρους έχει ήδη προσεγγίσει τις 20 ποσοστιαίες μονάδες. Αναμφισβήτητα, η προσαρμογή αυτή είναι η μεγαλύτερη που έχει επιτελεσθεί σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα από οποιαδήποτε άλλη ανεπτυγμένη οικονομία στη σύγχρονη οικονομική ιστορία, όπως άλλωστε έχει επανειλημμένα τονιστεί από το ΔΝΤ και άλλους διεθνείς οργανισμούς.

Όσον αφορά το ονομαστικό μέγεθος της συνολικής δέσμης δημοσιονομικών μέτρων που εφαρμόστηκε στο πλαίσιο των δύο διαδοχικών προγραμμάτων διάσωσης, εκτιμούμε ότι αυτό ήταν περίπου 30 μονάδες του ΑΕΠ, με το 45% των σχετικών μέτρων να εμπίπτουν στο σκέλος των εσόδων (αυξήσεις σε άμεσους και έμμεσους φόρους καθώς και στις εισφορές κοινωνικής ασφάλισης) και το υπόλοιπο στην πλευρά των δαπανών (κυρίως περικοπές σε μισθούς, συντάξεις και στο πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων).

Δυστυχώς, παρά την προαναφερθείσα βελτίωση, η ιδιαίτερα μεγάλη (και εμπροσθοβαρής) δημοσιονομική προσαρμογή των τελευταίων ετών συνοδεύτηκε από δραματική συρρίκνωση του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος (πλέον των 26 μονάδων) και μεγάλη άνοδο του ποσοστού ανεργίας.

Μάλιστα, η παρούσα μελέτη καταδεικνύει ότι οι πολιτικές λιτότητας που εφαρμόστηκαν τα τελευταία πέντε χρόνια μπορούν να ερμηνεύσουν πλήρως την επακόλουθη συρρίκνωση του ελληνικού ΑΕΠ σε σύγκριση με ένα θεωρητικό σενάριο το οποίο υποθέτει: α) μηδενική δημοσιονομική προσαρμογή την περίοδο 2010-2014, και β) συνέχιση της εξωτερικής χρηματοδότησης του ελληνικού δημοσίου την εν λόγω περίοδο για την αποτροπή χρεοκοπίας και μιας πιο βίαιης απομόχλευσης της εγχώριας οικονομίας.

Φυσικά, αυτό δεν σημαίνει ότι η Ελλάδα δεν θα έπρεπε να εφαρμόσει μέτρα δημοσιονομικής προσαρμογής τα τελευταία έτη, ιδιαίτερα λαμβάνοντας υπ΄ όψιν τις τεράστιες μακροοικονομικές ανισορροπίες που συσσωρεύτηκαν την περίοδο πριν από το ξέσπασμα της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης του 2007/2008.

Αντ' αυτού, το κεντρικό μήνυμα από την άσκηση προσομοίωσης που παρουσιάζεται στην παρούσα μελέτη είναι το ακόλουθο:

Η πιθανότητα ένα δρακόντειο πρόγραμμα λιτότητας να αποδειχθεί τελικά αντιπαραγωγικό («self-defeating»), δηλαδή να οδηγήσει σε υπέρμετρη απώλεια των εισοδημάτων και σε επιδείνωση (αντί για βελτίωση) της δυναμικής του δημοσίου χρέους αυξάνεται δραματικά όταν αυτό εφαρμόζεται σε συνθήκες βαθιά ύφεσης, όπως αυτές που επικράτησαν χώρα στην Ελλάδα τα τελευταία έτη.

Κατ' επέκτασιν, μια λιγότερο εμπροσθοβαρής (και περισσότερο αντικυκλική) δημοσιονομική προσαρμογή που θα εφαρμοζόταν όταν η οικονομία είχε ήδη αρχίσει να ανακάμπτει, θα μπορούσε τελικά να επιφέρει τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα (βελτίωση των δημοσιονομικών μεγεθών) χωρίς κατ' ανάγκην να προκαλέσει τόσο σοβαρές απώλειες στην εγχώρια οικονομία.

Το ανωτέρω αποτέλεσμα προκύπτει λόγω της τεκμηριωμένης αλληλεξάρτησης μεταξύ των δημοσιονομικών πολλαπλασιαστών και του οικονομικού κύκλου τόσο στην Ελλάδα όσο και σε πολλές άλλες οικονομίες (πολύ υψηλότεροι πολλαπλασιαστές σε περιόδους βαθειάς ύφεση από ότι σε περιόδους οικονομικής σταθερότητας και ανάπτυξης).

Η ισχύς του ανωτέρου επιχειρήματος αυξάνεται επίσης με την υιοθέτηση ενός αξιόπιστου πολυετούς προγράμματος δημοσιονομικής εξυγίανσης και, κυρίως, με την εφαρμογή γενναίων διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων, προγραμμάτων ενίσχυσης της ρευστότητας και άλλων στρατηγικών με στόχο την αντιμετώπιση των περιοριστικών επιδράσεων της δημοσιονομικής προσαρμογής και την ταχύτερη επάνοδο σε θετικούς (και βιώσιμους) ρυθμούς οικονομικής ανάπτυξης.