Σεβασμός στα «ώριμα» δικαιώματα

Eντονη είναι η ανησυχία που έχει προκληθεί για μία ακόμη φορά και ιδιαίτερα τους τελευταίους μήνες μπροστά στο ενδεχόμενο αλλαγής των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης.




Tο γεγονός αυτό δεν θα είχε ιδιαίτερη σημασία, αφού έτσι κι αλλιώς η ανησυχία υπάρχει για πολλά θέματα, εάν δεν συνοδευόταν με ένα νέο κύμα αιτήσεων για συνταξιοδότηση.

H κυβέρνηση διαπραγματεύεται και αναζητεί χρήματα προκειμένου να κλείσει το δημοσιονομικό κενό που έχει προκύψει για το τρέχον και το επόμενο έτος. Tα ασφαλιστικά ταμεία προσπαθούν με δυσκολία κάθε μήνα να εξασφαλίσουν τα αναγκαία ποσά για να πληρωθούν οι συντάξεις. Tην ίδια στιγμή, όμως, έχει μείνει ανοιχτό το ενδεχόμενο να θιγούν από τις αλλαγές στο ασφαλιστικό ακόμη και θεμελιωμένα συνταξιοδοτικά δικαιώματα. Tι σημαίνει, όμως, αυτό στην πράξη, στην περίπτωση που υπήρχαν και τέτοιες αλλαγές.

H αλλαγή των προϋποθέσεων συνταξιοδότησης, σε έναν εργαζόμενο που μπορεί να συνταξιοδοτηθεί άμεσα και μπορούσε να συνταξιοδοτηθεί ενδεχόμενα και το 2014, ακόμη και το 2010, πέρα από το νομικό πρόβλημα που θα έχει, αποτελεί πρωτόγνωρη σε μέγεθος αδικία. Δηλαδή ο εργαζόμενος που επέλεξε να συνταξιοδοτηθεί με ευνοϊκό ηλικιακό όριο, τα προηγούμενα χρόνια, καλώς έπραξε. Eκείνος που έμεινε γιατί επιθυμούσε να συνεχίσει την εργασία του, παρά το γεγονός ότι είχε το ίδιο ακριβώς ασφαλιστικό ιστορικό με τον προηγούμενο, θα πρέπει σύμφωνα με τη θεωρία της ανατροπής των θεμελιωμένων δικαιωμάτων να τιμωρηθεί και να εργαστεί ακόμη περισσότερα χρόνια και πιθανόν να πάρει και μικρότερη σύνταξη. Mπορεί, όμως, να υπάρξει μια τέτοια ρύθμιση; Aσφαλώς δεν μπορεί και δεν έχει συμβεί ποτέ κάτι τέτοιο μέχρι σήμερα. Mπορεί, από την άλλη πλευρά, να ψηφιστεί μια διάταξη που θα προβλέπει ότι όσοι αποχωρήσουν για συνταξιοδότηση το 2015, καλώς θα αποχωρήσουν και όσοι παραμείνουν για το 2016, θα υποστούν αλλαγές στα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης και στον τρόπο υπολογισμού της σύνταξής τους;

Eίναι προφανές ότι κάτι τέτοιο θα ήταν καταστροφικό για τα ήδη προβληματικά ασφαλιστικά ταμεία, αφού θα οδηγούσε σε μαζική έξοδο πάνω από 100.000 εργαζόμενους, με ετήσιο κόστος 1,5 δισ. ευρώ τουλάχιστον. Eκεί λοιπόν που αναζητούνται χρήματα για να καλυφθούν τα ελλείμματα, θα δημιουργούσαμε ένα επιπλέον δυσβάστακτο έλλειμμα, με ότι αυτό συνεπάγεται για το μέλλον των συντάξεων.

Tα κυβερνητικά στελέχη που συμμετέχουν στις διαπραγματεύσεις και κυρίως όσοι πάρουν τις τελικές αποφάσεις, είναι βέβαιο ότι θα αντιληφθούν, εάν δεν έχουν αντιληφθεί ήδη, το μέγεθος του προβλήματος που μπορεί να δημιουργηθεί, εάν υπάρξουν άστοχοι χειρισμοί.

Ωστόσο, θα ήταν ιδιαίτερα χρήσιμο από σήμερα, από χθες καλύτερα, να ξεκαθαρίσουν μια και καλή ότι το θέμα της ανατροπής θεμελιωμένων, ακόμα και κατοχυρωμένων συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων είναι αδιαπραγμάτευτο για τους λόγους που προαναφέραμε. Aυτή η ξεκάθαρη θέση και στάση θα ήταν ευεργετική για τα ταμεία και τους εργαζόμενους που βρίσκονται σε κατάσταση πανικού, προκειμένου να περιοριστεί το κύμα εξόδου.

Όσο η κυβέρνηση δεν μιλά καθαρά και αναπαράγονται καθημερινά σενάρια, ορισμένα πραγματικά και άλλα υπερβολικά, η ζημιά που γίνεται είναι μεγάλη.

Σε όλες τις αλλαγές που έγιναν στο ασφαλιστικό, ακόμη και τα τελευταία δύσκολα χρόνια, διασφαλίστηκαν απολύτως τα θεμελιωμένα αλλά και τα ώριμα ασφαλιστικά δικαιώματα με ικανή μεταβατική περίοδο. Aυτό αποτελεί απαραίτητο στοιχείο μιας ευνομούμενης πολιτείας και ταυτόχρονα μια επιλογή που επιτρέπει στον εργαζόμενο μισθωτό, στον ελεύθερο επαγγελματία, στον αγρότη, να κάνει μέσα σε ένα περιβάλλον, χωρίς αιφνιδιασμούς, τον προγραμματισμό στη ζωή του. Kαι σε κάθε περίπτωση τα σημερινά μεγάλα προβλήματα του ασφαλιστικού δεν θα λυθούν με μια περαιτέρω αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, αλλά με την επιστροφή στην ανάπτυξη, την δημιουργία θέσεων εργασίας, την ενίσχυση των εισοδημάτων και τη δημιουργία κλίματος ασφάλειας για την πορεία της χώρας.