Αλλο... Δανία και άλλο... Ελλάδα

Όταν πρόκειται να συζητηθεί ένα σκληρό μέτρο με τους εκπροσώπους των δανειστών, εμφανίζονται συνήθως ντόπιοι και ξένοι υποστηρικτές παρουσιάζοντας μάλιστα και τα ανάλογα πρότυπα.




Η συζήτηση, τελευταία, αφορά το πολύ σοβαρό θέμα των εργασιακών σχέσεων. Οι Ευρωπαίοι εταίροι και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο πιέζουν στην κατεύθυνση της περαιτέρω ελαστικοποίησης, στις απολύσεις, στη διευθέτηση του χρόνου εργασίας, στον περιορισμό του δικαιώματος της απεργίας κ.λπ.

Το πρότυπο που παρουσιάστηκε αυτή τη φορά, για να πειστούμε ότι όλα αυτά που σχεδιάζονται είναι χρήσιμα και επιβεβλημένα, είναι εκείνο της Δανίας.

Σου λένε λοιπόν, ότι στη Δανία δεν υπάρχει κανένας περιορισμός στις απολύσεις, ότι οι περισσότεροι εργαζόμενοι έχουν ατομικές ή επιχειρησιακές συμβάσεις και πράγματι έτσι είναι. Άρα γιατί να μην εφαρμόσουμε ένα τέτοιο μοντέλο και στην Ελλάδα με πλήρη ευελιξία στις εργασιακές σχέσεις;

Η απάντηση όμως είναι απλή, ότι κάτι τέτοιο δεν μπορεί να εφαρμοστεί, γιατί η Ελλάδα δεν είναι Δανία.

Γιατί η Δανία έχει 4% ανεργία και η Ελλάδα τουλάχιστον 24%.

Γιατί η Δανία έχει ένα πανίσχυρο κοινωνικό κράτος ενώ στην Ελλάδα, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, βιώνουμε τριτοκοσμικές συνθήκες.

Γιατί στη Δανία ο άνεργος πέρα από την περίθαλψή του, έχει εισόδημα για όλο το διάστημα που βρίσκεται εκτός εργασίας και μάλιστα που φθάνει στο 80% του εισοδήματος που είχε ως εργαζόμενος και δεν παίρνει 360 ευρώ τον μήνα και μόλις για ένα χρόνο, όπως συμβαίνει στην Ελλάδα.

Γιατί λοιπόν θα πρέπει να υιοθετήσουμε ένα μοντέλο, που αναμφίβολα στο σύνολό του είναι εξαιρετικό, μόνο ως προς την ευελιξία στην αγορά εργασίας;

Και αφού δεν μπορεί να συνοδευτεί η ευελιξία με την ασφάλεια του πολίτη, του εργαζόμενου, του επαγγελματία, για πιο ακριβώς μοντέλο συζητάμε;

Ας σοβαρευτούμε.

Ένα από τα θέματα που δεν θα έπρεπε σήμερα να αποτελεί αντικείμενο συζήτησης, είναι αυτό που αναφέρεται στην ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων.

Και αν ακόμη ήταν στην ατζέντα του διαλόγου, θα είχε νόημα μόνο για να απαντηθεί το κρίσιμο ερώτημα πώς μπορεί σε αυτές τις συνθήκες, αλλά και για την επόμενη ημέρα, να υπάρξει μια επαναρύθμιση και όχι περαιτέρω απορύθμιση στην αγορά εργασίας στη χώρα μας.

Είναι αστείο να θεωρούν ορισμένοι, όσοι το θεωρούν, ότι το εμπόδιο για τις επενδύσεις είναι το δήθεν προστατευτικό εργασιακό πλαίσιο.

Ούτε μπορεί κανένας πλέον να επικαλείται το δήθεν υψηλό μισθολογικό κόστος, αφού είναι γνωστό ότι οι αποδοχές των εργαζομένων έχουν μειωθεί σημαντικά και ιδιαίτερα για τους νέους εργαζόμενους.

Τα προβλήματα τα οποία εμποδίζουν τις επενδύσεις είναι το υψηλό μη μισθολογικό κόστος , οι υψηλοί φόροι και ασφαλιστικές εισφορές, τα ακριβά τιμολόγια των πρώην ΔΕΚΟ, η έλλειψη ρευστότητας και χρηματοδότησης για τις επιχειρήσεις, η μεγάλη γραφειοκρατία που γίνεται όλο και ισχυρότερη.

Όλα αυτά τα σημαντικά προβλήματα δεν φαίνεται να απασχολούν κανένα και δυστυχώς η συζήτηση περιστρέφεται σε θέματα που έρχονται κάθε φορά σε κάθε «πρόγραμμα» και σε κάθε αξιολόγηση, με ιδεοληπτικό καθαρά χαρακτήρα.

Από την άλλη πλευρά, όταν είναι πλέον ορατές μέχρι και την τελευταία γωνιά αυτής της χώρας, οι δραματικές επιπτώσεις της κρίσης, όταν η φτώχεια διευρύνεται χρόνο με το χρόνο, μήνα με τον μήνα, πόσο μπορεί να δικαιολογηθεί η ενασχόλησή μας και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό με τις άδειες των καναλιών ή με το μάθημα των Θρησκευτικών;

Όλα βεβαίως έχουν τη σημασία τους και την αξία τους.

Και η τάξη στο τηλεοπτικό τοπίο και τι θα διδάσκονται τα παιδιά μας στο σχολείο και πολλά άλλα είναι σοβαρά ζητήματα, αλλά χρειάζεται να υπάρχει το μέτρο.

Έχει κάποιος την εντύπωση ότι αυτά είναι τα καυτά θέματα που απασχολούν τον πολίτη σήμερα;

Όποιος το πιστεύει, απλά, βρίσκεται εκτός πραγματικότητας.

Πιστεύει η κυβέρνηση και όσοι θέλουν να μετατοπίζουν την ατζέντα του δημόσιου διαλόγου, ότι μπορούν έτσι να αποσπάσουν την προσοχή του ανέργου από το πρόβλημά του, του συνταξιούχου που βλέπει να μειώνεται ακόμη περισσότερο το εισόδημά του, του επαγγελματία που δεν μπορεί να αποπληρώσει τις υποχρεώσεις του;

Είναι πλέον καιρός να γίνει αντιληπτό, ότι στην κατάσταση που βρισκόμαστε, οι προτεραιότητες τόσο από την πλευρά των δανειστών, όσο και από την πλευρά της κυβέρνησης πρέπει να είναι σε αντιστοιχία με τα πραγματικά προβλήματα της κοινωνίας και της χώρας συνολικά.

Έστω και τώρα ας... σοβαρευτούμε.