Στα δύο κριτήρια που χρησιμοποιεί το ΔΝΤ για να καθορίσει τα όρια της βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους, η τελική ένδειξη δείχνει ότι η εκτίμηση βιωσιμότητας αγγίζει τα 16 – 18 χρόνια, υπερβαίνοντας τον μεσοπρόθεσμο ορίζοντα που ορίζεται (από το ΔΝΤ) στη δεκαετία.
Τα στοιχεία αυτά αποτυπώνονται στα διαγράμματα των σελίδων 45 και 47 της Έκθεσης στα οποία "εφαρμόζονται” τα δύο κριτήρια του ΔΝΤ και εμφανίζονται τα μεσομακροπρόθεσμα αποτελέσματα ήτοι:
• η σχέση όγκου χρέους προς ΑΕΠ και
• η πορεία της ετήσιας δαπάνης εξυπηρέτησης του χρέους ως προς το ΑΕΠ.
Αποτυπώνεται όμως και ένα τρίτο στοιχείο το οποίο αποτελεί έμμεσα τη βασική αιτία ανησυχίας και επιφύλαξης των αγορών για το ελληνικό χρέος.
Αυτό δεν είναι άλλο από τον κίνδυνο ενός νέου PSI (κουρέματος) στο ιδιωτικό χρέος στις αρχές της δεκαετίας του 2030, όπως έγινε το 2012.
Σύμφωνα με τα στοιχεία που παρουσιάζει το ΔΝΤ η εικόνα έχει ως εξής:
* Οσον αφορά τη σχέση του χρέους προς το ΑΕΠ και με δυσμενείς προβλέψεις (το "βασικό” σενάριο του ΔΝΤ ισοδυναμεί περίπου με το "κακό” σενάριο του ESM) η σχέση αυτή παραμένει πτωτική μέχρι και το 2038, δηλαδή μειώνεται το χρέος έναντι του ΑΕΠ και στη συνέχεια αρχίζει να αυξάνεται και πάλι (κόκκινη γραμμή στο διάγραμμα). Αντίθετα στο βασικό σενάριο του ESM (μπλε γραμμή) το χρέος συνεχίζει να μειώνεται ως ποσοστό του ΑΕΠ, ενώ στο "συμβιβαστικό” μεταξύ ΔΝΤ και ESM σενάριο (κίτρινη γραμμή) το χρέος εξακολουθεί να μειώνεται αλλά με μικρότερη ταχύτητα. Στο σενάριο αυτό που θεωρείται και το πλέον ρεαλιστικό οι προϋποθέσεις είναι ότι θα υπάρχουν υψηλότερα (από τα προβλεπόμενα από το ΔΝΤ) πρωτογενή πλεονάσματα, αλλά οι προβλέψεις για το ΑΕΠ είναι αυτές που προβλέπονται από το ΔΝΤ.
* Όσον αφορά την εξέλιξη των ετήσιων δαπανών εξυπηρέτησης του χρέους στο διάγραμμα του ΔΝΤ αποτυπώνεται η πρόβλεψη ότι μόνο το 2038 αυτές οι δαπάνες θα ξεπεράσουν ελαφρά το 20% του ΑΕΠ που αποτελεί όριο βιωσιμότητας του χρέους ενώ στη συνέχεια υποχωρούν και πάλι κάτω του 20% μέχρι και το 2041 – 2042. Για το σενάριο του ESM οι δαπάνες αυτές μέχρι και το 2060 παραμένουν κάτω από το 20% του ΑΕΠ, ενώ για το "συμβιβαστικό” σενάριο (κίτρινη γραμμή) μεταξύ των προβλέψεων ΔΝΤ και ESM οι δαπάνες αυτές παραμένουν κάτω από το όριο του 20% μέχρι και το 2048.
* Το πλέον σημαντικό όμως στοιχείο, πέραν των δύο κριτηρίων που χρησιμοποιεί το ΔΝΤ όσον αφορά τη βιωσιμότητα του χρέους, αποτυπώνεται στο διάγραμμα της σελ. 47 όπου καταγράφεται η σύνθεση του χρέους.
Στο διάγραμμα αυτό είναι σαφές ότι σύμφωνα με το ΔΝΤ μέχρι σχεδόν και στα μέσα της δεκαετίας του 2030 και ειδικά το 2032 που είναι έτος επανεξέτασης του χρέους σύμφωνα με την απόφαση του Eurogroup, η σύνθεσή του παραμένει κατά τα 2/3 οφειλόμενα στους επίσημους θεσμούς (κράτη μέλη και ESM).
Πράγμα που σημαίνει ότι κανένα μέτρο "διόρθωσης” όπως το PSI το 2012, ήτοι επιζήμιο για τους ιδιώτες επενδυτές, δεν μπορεί να περιλαμβάνεται, πέραν τυχόν επιμηκύνσεων κ.λ.π.
Με άλλα λόγια πέραν των κριτηρίων βιωσιμότητας από πλευράς ετήσιων δαπανών εξυπηρέτησης, οι αγορές - σύμφωνα με τις εκτιμήσεις που αποτυπώνονται στο διάγραμμα της σύνθεσης του χρέους - παραμένουν "ασφαλείς” και έναντι ενός ενδεχόμενου επιστροφής σε ξαφνικές τακτικές PSI από πλευράς των ευρωπαϊκών Θεσμών.
Τα στοιχεία αυτά αποτυπώνονται στα διαγράμματα των σελίδων 45 και 47 της Έκθεσης στα οποία "εφαρμόζονται” τα δύο κριτήρια του ΔΝΤ και εμφανίζονται τα μεσομακροπρόθεσμα αποτελέσματα ήτοι:
• η σχέση όγκου χρέους προς ΑΕΠ και
• η πορεία της ετήσιας δαπάνης εξυπηρέτησης του χρέους ως προς το ΑΕΠ.
Αποτυπώνεται όμως και ένα τρίτο στοιχείο το οποίο αποτελεί έμμεσα τη βασική αιτία ανησυχίας και επιφύλαξης των αγορών για το ελληνικό χρέος.
Αυτό δεν είναι άλλο από τον κίνδυνο ενός νέου PSI (κουρέματος) στο ιδιωτικό χρέος στις αρχές της δεκαετίας του 2030, όπως έγινε το 2012.
Σύμφωνα με τα στοιχεία που παρουσιάζει το ΔΝΤ η εικόνα έχει ως εξής:
* Οσον αφορά τη σχέση του χρέους προς το ΑΕΠ και με δυσμενείς προβλέψεις (το "βασικό” σενάριο του ΔΝΤ ισοδυναμεί περίπου με το "κακό” σενάριο του ESM) η σχέση αυτή παραμένει πτωτική μέχρι και το 2038, δηλαδή μειώνεται το χρέος έναντι του ΑΕΠ και στη συνέχεια αρχίζει να αυξάνεται και πάλι (κόκκινη γραμμή στο διάγραμμα). Αντίθετα στο βασικό σενάριο του ESM (μπλε γραμμή) το χρέος συνεχίζει να μειώνεται ως ποσοστό του ΑΕΠ, ενώ στο "συμβιβαστικό” μεταξύ ΔΝΤ και ESM σενάριο (κίτρινη γραμμή) το χρέος εξακολουθεί να μειώνεται αλλά με μικρότερη ταχύτητα. Στο σενάριο αυτό που θεωρείται και το πλέον ρεαλιστικό οι προϋποθέσεις είναι ότι θα υπάρχουν υψηλότερα (από τα προβλεπόμενα από το ΔΝΤ) πρωτογενή πλεονάσματα, αλλά οι προβλέψεις για το ΑΕΠ είναι αυτές που προβλέπονται από το ΔΝΤ.
* Όσον αφορά την εξέλιξη των ετήσιων δαπανών εξυπηρέτησης του χρέους στο διάγραμμα του ΔΝΤ αποτυπώνεται η πρόβλεψη ότι μόνο το 2038 αυτές οι δαπάνες θα ξεπεράσουν ελαφρά το 20% του ΑΕΠ που αποτελεί όριο βιωσιμότητας του χρέους ενώ στη συνέχεια υποχωρούν και πάλι κάτω του 20% μέχρι και το 2041 – 2042. Για το σενάριο του ESM οι δαπάνες αυτές μέχρι και το 2060 παραμένουν κάτω από το 20% του ΑΕΠ, ενώ για το "συμβιβαστικό” σενάριο (κίτρινη γραμμή) μεταξύ των προβλέψεων ΔΝΤ και ESM οι δαπάνες αυτές παραμένουν κάτω από το όριο του 20% μέχρι και το 2048.
* Το πλέον σημαντικό όμως στοιχείο, πέραν των δύο κριτηρίων που χρησιμοποιεί το ΔΝΤ όσον αφορά τη βιωσιμότητα του χρέους, αποτυπώνεται στο διάγραμμα της σελ. 47 όπου καταγράφεται η σύνθεση του χρέους.
Στο διάγραμμα αυτό είναι σαφές ότι σύμφωνα με το ΔΝΤ μέχρι σχεδόν και στα μέσα της δεκαετίας του 2030 και ειδικά το 2032 που είναι έτος επανεξέτασης του χρέους σύμφωνα με την απόφαση του Eurogroup, η σύνθεσή του παραμένει κατά τα 2/3 οφειλόμενα στους επίσημους θεσμούς (κράτη μέλη και ESM).
Πράγμα που σημαίνει ότι κανένα μέτρο "διόρθωσης” όπως το PSI το 2012, ήτοι επιζήμιο για τους ιδιώτες επενδυτές, δεν μπορεί να περιλαμβάνεται, πέραν τυχόν επιμηκύνσεων κ.λ.π.
Με άλλα λόγια πέραν των κριτηρίων βιωσιμότητας από πλευράς ετήσιων δαπανών εξυπηρέτησης, οι αγορές - σύμφωνα με τις εκτιμήσεις που αποτυπώνονται στο διάγραμμα της σύνθεσης του χρέους - παραμένουν "ασφαλείς” και έναντι ενός ενδεχόμενου επιστροφής σε ξαφνικές τακτικές PSI από πλευράς των ευρωπαϊκών Θεσμών.
