Κατρακύλα

Το πολιτικό τοπίο της χώρας έχει κατρακυλήσει σε μια από τις πιο υποβαθμισμένες και νοσηρές φάσεις του.



Δεν χρειαζόταν να παρακολουθήσει κάποιος τα όσα συνέβησαν πρόσφατα στη Βουλή για να το διαπιστώσει. Βεβαίως, όλη την περίοδο της Μεταπολίτευσης, η πόλωση παρέμενε μια από τις σοβαρότερες πληγές της χώρας, με μεγαλύτερες ή μικρότερες κλιμακώσεις. Όμως, η παρούσα φάση έχει μια ουσιαστική διαφορά: Δεν είναι καν μια φυσιολογική προέκταση μιας άρρωστης κουλτούρας. Πρόκειται για απολύτως τεχνητή πόλωση. Κακοπαιγμένο θέατρο. Δεν υποστηρίζεται από αντικειμενικά δεδομένα.

Προφανώς η αντιπολίτευση επιβάλλεται να ασκεί κριτική και μάλιστα αυστηρή, σε μια κυβέρνηση που παλινδρομεί σε μια πολύ κρίσιμη διαπραγμάτευση. Άλλωστε και νουνεχή στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ (Χουλιαράκης και Κούλογλου) επισημαίνουν το αυτονόητο: ότι ο χρόνος δεν είναι όπλο, αλλά εχθρός της χώρας. Δεν κερδίζουμε έτσι πόντους στη διαπραγμάτευση. Υπάρχει αυτοτραυματισμός. Που μπορεί να καταστεί μοιραίος.

Η κυβέρνηση Τσίπρα έμοιαζε να μαθαίνει από τα τραγικά λάθη της ανεκδιήγητης φάσης Βαρουφάκη. Σιγά σιγά κέρδιζε την εμπιστοσύνη των δανειστών. Ο Ντάισελμπλουμ έκανε λόγο για την καλύτερη συνεργασία με εγχώρια κυβέρνηση από την εποχή της κρίσης. Η λεπτή κλωστή της εμπιστοσύνης όμως ξαφνικά έσπασε από τη μονομερή και επιπόλαιη απόφαση για αύξηση σε λίγες συντάξεις. Χωρίς κανένα πολιτικό όφελος για τον Τσίπρα εσωτερικά. Επίσης, ομολογήθηκε (Τσακαλώτος) ότι απομένουν πολλά να γίνουν ακόμη στο πεδίο των μεταρρυθμίσεων. Παρά τα αναμφίβολα βήματα. Ο φόβος του πολιτικού-κομματικού κόστους οδηγεί ξανά στα βράχια. Αν και η κοινή γνώμη, ρεαλιστικά, αναμένει υποχωρήσεις της κυβέρνησης.

Την ίδια ώρα, η αξιωματική αντιπολίτευση «κάνει πόλεμο». Ολοκληρωτικό πόλεμο. Και αυτή δεν έχει πολιτικό όφελος από τον αυτοεγκλωβισμό της στην πόλωση μέσω της σταυροφορίας με λάβαρο τις πρόωρες εκλογές. Στις δημοσκοπήσεις προηγείται, αλλά σέρνεται, παρά τη ραγδαία φθορά της κυβέρνησης. Ο τόπος συνεχίζει να βιώνει έναν τραυματικό φαύλο κύκλο πόλωσης. Ξεκίνησε από τον Σαμαρά, που λαϊκιστικά στοχοποίησε την κυβέρνηση Παπανδρέου. Μετά ο Τσίπρας στοχοποίησε την κυβέρνηση Σαμαρά. Τώρα, Τσίπρας και Μητσοτάκης είναι μονίμως στα κάγκελα».

Η εικόνα στη Βουλή υπήρξε άλλο ένα τραγικό επεισόδιο της πολωτικής πρόσκρουσης. Μετωπικά. Ανεξέλεγκτα. Προφανώς ο Μητσοτάκης δεν «φορά τη φανέλα του ΔΝΤ». Ούτε ο Τσίπρας είναι ο κρυφός «μαέστρος της ορχήστρας της δραχμής». Το μέτρο έχει χαθεί από παντού. Ενώ τα «κάτσε κάτω Ρότσιλντ» από τον αντιπρόεδρο του κόμματος της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, που απευθύνθηκε στον πρωθυπουργό, προκαλεί ντροπή μαζί με θλίψη. Το τελευταίο συναίσθημα συνδέεται με τις παρακαταθήκες του ιδρυτή της ΝΔ Κωνσταντίνου Καραμανλή, που ήταν πρότυπο ηγέτη και υπηρετούσε το ήπιο κλίμα και άρα το ίδιο το δημοκρατικό πολίτευμα.

Όλα αυτά συμβαίνουν με την Ελλάδα να κινδυνεύει όχι μόνο από τις δικές της αδυναμίες, που εστιάζονται πρωτίστως στο πολιτικό προσωπικό της, αλλά και από την αντιπαράθεση Ε.Ε. και ΔΝΤ. Στο τελευταίο έριξε την ευθύνη για τυχόν χρεοκοπία της Ελλάδας ο Ντάισελμπλουμ. Την ίδια ώρα, κόμματα και πολιτικοί βρίσκονται στον κόσμο τους, σε φάση ολοκληρωτικής απαξίωσης. Ναι μεν η ΝΔ προηγείται άνετα στις δημοσκοπήσεις, αλλά οι περισσότεροι ψηφοφόροι (42%) ανήκουν στην αδιευκρίνιστη ψήφο. Οι αρνητικές κρίσεις κυριαρχούν και για τους δύο αρχηγούς των μεγαλύτερων κομμάτων. Η ΝΔ και η ηγεσία της είναι απλώς το «μη χείρον». Ουδείς κερδίζει από την πόλωση - τη μεγάλη παθογένεια της χώρας.

Το πιο ανησυχητικό από την κατρακύλα αυτή πάντως είναι πως το κλίμα τούτο δεν είναι περαστικό. Είναι προϊόν άρρωστων κομματικών μικρόκοσμων. Αυτοί οι μικρόκοσμοι το παράγουν και το αναπαράγουν διαρκώς. Ως κουλτούρα πλέον. Και οι αρχηγοί κάνουν τα χατίρια του μικρόκοσμού τους. Γι’ αυτό η κατρακύλα γίνεται μόνιμος μηχανισμός λειτουργίας της πολιτικής μας ζωής.