Μην τους ξυπνάτε...

Καμιά φορά ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Κι αυτή τη φορά η κυβέρνηση πράττει καλώς που επιδίδεται σε μια άνευ προηγουμένου εκστρατεία για να πείσει πως το «προσύμφωνο» στο Eurogroup έχει θετικό αποτέλεσμα.



Γιατί, στην παρούσα φάση, ο μεγάλος κίνδυνος είναι να εμφανιστούν ορισμένοι «παλαβοί» που δηλώνουν «ευαίσθητοι» και να μην ψηφιστεί τελικά μια συμφωνία που έπρεπε να είχε κλείσει έναν χρόνο νωρίτερα, τον Φεβρουάριο του 2016.

Έτσι, προέχει να διαμορφωθεί από τώρα ένα κατάλληλο κλίμα, που θα διευκολύνει πολλούς, ώστε η δοκιμασία στη Βουλή να περάσει χωρίς απώλειες και να μην τιναχθούν όλα στον αέρα.

Γι’ αυτό και στην προκειμένη περίπτωση, πολλοί λένε και όχι αδίκως, ότι τα ψέματα, όσο τερατώδη κι αν είναι, μπορούν να δικαιολογηθούν.

Κυρίως σ’ αυτή τη συγκυρία όπου σύσσωμη η αντιπολίτευση δηλώνει ότι δεν πρόκειται να ψηφίσει το πακέτο μέτρων και προκαλεί την κυβέρνηση να αναλάβει κάποτε κι αυτή τις ευθύνες της.

Όλοι αντιλαμβάνονται πια ότι το αντίθετο θα ήταν καταστροφή κι αν ο μη γένοιτο συνέβαινε να μην ψηφιστεί η συμφωνία θα θύμιζε τις Βαρουφάκειες καταστροφικές εμμονές και θα ζωντάνευε τον εφιάλτη του 2015.

Θεωρείται βέβαιο ότι κανείς στην κυβέρνηση, ούτε στην Κοινοβουλευτική Ομάδα των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, είναι τόσο αφελής για να πιστεύει ότι ναι μεν θα προνομοθετηθούν νέα μέτρα, αλλά με «απολύτως ουδέτερο δημοσιονομικό ισοζύγιο».

Ακόμη και αδαείς περί τα οικονομικά θα έβλεπαν ως ανόητη μια διαπραγμάτευση που κράτησε περισσότερο από ένα χρόνο για να παίξουν όλοι ένα παιχνίδι που θα προβλέπει να λαμβάνεται ένα μέτρο το οποίο αμέσως θα ακυρώνεται από ένα άλλο.

Αλλά είπαμε, η επιχείρηση πειθούς αυτή τη φορά υπηρετεί? άγιους σκοπούς. Τα μέτρα είναι σκληρά και το σημαντικότερο είναι ότι η κυβέρνηση καλείται να τα προνομοθετήσει.

Είναι μάλιστα τόσο σκληρά που δεν ομολογούνται, ούτε βέβαια και περιγράφονται, αφού θα θίξουν και χαμηλόμισθους και συνταξιούχους.

Άλλωστε, κατά μια ειρωνεία, το ίδιο το «προσύμφωνο» για το οποίο πανηγυρίζει η κυβέρνηση και κατακρίνει η αντιπολίτευση προβλέπει αυτό που η πρώτη ήθελε να αποφύγει και η δεύτερη αυτό που θεωρούσε απαραίτητο.

Η αντιπολίτευση ζητούσε να κλείσει ο κύκλος της αβεβαιότητας και να υπογραφεί η συμφωνία, τονίζοντας πως είναι προτιμότερη μια λύση τώρα, παρά μια καλύτερη αργότερα, ενώ η κυβέρνηση διατυμπάνιζε σε όλους τους τόνους πως δεν πρόκειται να δεχθεί, ούτε και είναι ηθικό να προνομοθετήσει από τώρα μέτρα.

Η κατ’ αρχήν συμφωνία που επιτεύχθηκε διαψεύδει και τους δύο που συνεχίζουν την αντιπαράθεση, έχοντας όμως αλλάξει θέση, προβάλλοντας ο ένας τα επιχειρήματα του άλλου.

Έτσι, ανεξάρτητα από την ευμετάβλητη πολιτική θέση των κομμάτων και παρά το γεγονός ότι η κατ’ αρχήν συμφωνία είναι η χειρότερη δυνατή, η άνευ προηγουμένου εκστρατεία «εκλαΐκευσης» των μέτρων δικαιολογείται απόλυτα.

Άλλωστε, μια κακή συμφωνία είναι καλύτερη από μη συμφωνία. Γι’ αυτό καλό είναι οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ να συνεχίζουν να νομίζουν ότι κατήγαγαν ρωμαϊκού τύπου θρίαμβο και να ισχυρίζονται ότι δεν επιβάλλεται «ούτε ένα ευρώ περισσότερη λιτότητα». Μην τους? ξυπνάτε τουλάχιστον μέχρι να την ψηφίσουν.