Μεταπολιτευτική υποκρισία για τις επόμενες γενιές

Στην χορωδιακή παρουσίαση τραγουδιών του Μίκη Θεοδωράκη από δέκα δημοτικές χορωδίες την 6η (και την 7η) Φεβρουαρίου 2017, στην οποία αναφέρθηκα την περασμένη εβδομάδα, από τα 33 τραγούδια μόνο δύο ήταν της περιόδου μετά την μεταπολίτευση του 1974.




Ένα εκ των δύο ήταν το «Κάποτε θά ’ρθουν», γραμμένο και τραγουδισμένο το 1979, για την ταινία «Ασυμβίβαστος». Είναι αυτό που ο στίχος του καταλήγει «? υπερασπίσου το παιδί, γιατί αν γλιτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα».

Όμως ο μεταπολιτευτικός κύκλος αποδεικνύεται ιδιαίτερα υποκριτικός. Παρά τα ωραία τραγούδια των αρχών του, το παιδί δεν γλύτωσε... Όχι μόνον γιατί οδηγήθηκε στην αναπαραγωγή του φαινομένου της μαζικής μετανάστευσης, κυρίως των νέων, λόγω οικονομικής και κοινωνικής καχεξίας, αλλά και γιατί αντί «να υπερασπιστεί το παιδί», το φόρτωσε, όχι μόνο το παιδί αλλά και το εγγόνι, με υπέρμετρο δημόσιο χρέος. Και συνεχίζει να το κάνει, ακόμη και σήμερα, εν έτει 2017, φορτώνοντας και το παιδί και το εγγόνι με νέο χρέος, δημόσιο και ιδιωτικό. Και μάχεται? ή «διαπραγματεύεται» γι’ αυτό.

Ο μεταπολιτευτικός κύκλος απεδείχθη ένας κύκλος διαρκούς συσσώρευσης δημόσιου χρέους για τις επόμενες γενιές των Ελλήνων. Κι αυτό (όπως και στην περίπτωση της νέας μαζικής μετανάστευσης των νέων) δεν προκλήθηκε λόγω ξένης κατοχής, εμφυλίου πολέμου, αυταρχικών καθεστώτων, ξένης εξάρτησης κ.ο.κ., αλλά πραγματοποιήθηκε, και πραγματοποιείται, μετά την μεταπολίτευση, με την δημοκρατία, με την ένταξη στην ΕΟΚ, με την αλλαγή και την απαλλαγή, με τον εκσυγχρονισμό, με την επανίδρυση του κράτους κ.ο.κ. Έγινε, και γίνεται ακόμη, από τους υποτιθέμενους «ασυμβίβαστους» της μεταπολίτευσης, ανεξαρτήτως χρώματος και κόμματος.

Στον μεταπολιτευτικό κύκλο υπάρχουν πολλά περισσότερα στοιχεία συνέχειας μεταξύ συμπολιτεύσεων και αντιπολιτεύσεων απ’ ό,τι οι εφήμερες πολιτ(ευτ)ικές αντιπαραθέσεις επιχειρούν να αποκρύψουν. Και ένα από αυτά τα στοιχεία συνέχειας είναι η διαρκής συσσώρευση δημοσίου χρέους στις επόμενες γενιές. Η αντίφαση λόγων και έργων είναι διαρκές στοιχείο του μεταπολιτευτικού κύκλου, και απαύγασμα αυτής η μόνιμη αντίφαση προγραμμάτων και εφαρμογών των πολιτ(ευτ)ικών σχηματισμών.

Στοιχείο συνέχειας στον μεταπολιτευτικό κύκλο, και με έργα αντίθετα από το ωραίο «? υπερασπίσου το παιδί, γιατί αν γλιτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα», είναι η συνεχής προτεραιότητα στις πρόωρες συνταξιοδοτήσεις και στις παροχές συντάξεων αναντίστοιχων με τις εισφερθείσες ασφαλιστικές εισφορές, σε όλες τις μικρές και μεγάλες κρίσεις που αντιμετωπίσθηκαν στην πορεία, από τις προβληματικές επιχειρήσεις του 1980 και του 1990 έως την χρεοκοπία του προβληματικού ελληνικού δημόσιου τομέα το 2010.

Ακόμη και εν έτει 2016 και 2017, για την υπεράσπιση ενός μη βιώσιμου και κοινωνικά άδικου συνταξιοδοτικού, επιστρατεύεται, υποκριτικά, το επιχείρημα ότι με τις συντάξεις ζουν τα παιδιά και τα εγγόνια. Όμως ούτε για τα παιδιά, ούτε για τα εγγόνια, υπάρχει ελπίδα αν αυτή βασίζεται στις συντάξεις των γονιών και των παππούδων. Παιδεία και παραγωγική εργασία είναι η βάση και η πηγή της ελπίδας, και εκεί ο υποκριτικός μεταπολιτευτικός κύκλος δεν τα πήγε καθόλου καλά.