Χαμένοι στις αυταπάτες

Με τη χώρα να διολισθαίνει σε επικίνδυνα μονοπάτια, οι βαθιές πληγές είναι ορατές δια γυμνού οφθαλμού:




Πέρα από το «αποτυχημένο κράτος», υπάρχει ένα ανίατο κομματικό σύστημα. Μέχρι τώρα καμιά κυβέρνηση της κρίσης δεν κατάφερε να βγάλει τη χώρα από αυτή. Αντίθετα απ’ ό,τι συνέβη στην Ισπανία, Ιρλανδία, Πορτογαλία και Κύπρο.

Οι παθογένειες του κομματικού συστήματος είναι γνωστές και μόνιμες: Απουσία ίχνους συναίνεσης, ροπή προς το λαϊκισμό και ακραία πόλωση, πολιτικό προσωπικό χαμηλού επιπέδου και ανύπαρκτων ικανοτήτων διοίκησης. Καθώς όμως τα πράγματα δυσκολεύουν, γίνεται αντιληπτό όλο και περισσότερο, ότι τα κόμματα ζουν στον κόσμο τους. Σε ένα πυκνό σύννεφο από αυταπάτες.

Σε τόσο κρίσιμες ώρες, κάθε μορφή αυταπάτης είναι επικίνδυνη. Τούτο αφορά πρωτίστως εκείνους που κυβερνούν και δευτερευόντως όσους αντιπολιτεύονται. Ο Αλέξης Τσίπρας ασφαλώς κάτι διδάχθηκε από την καταστροφική πρώτη θητεία του. Όμως συνεχίζει να έχει αυταπάτες. Γι’ αυτό στροβιλίζεται σε μετέωρους τακτικισμούς, αντί να πατά γερά στον ρεαλισμό. Αποτέλεσμα: Να χτίζει πρώτα και να γκρεμίζει μετά. Να ξεκινά, αλλά να μην ολοκληρώνει. Να ψάχνει για εντυπώσεις, αντί να επενδύει στην ουσία.

Έτσι, κάθε φορά, προσπαθεί να εμφανιστεί ανυποχώρητος, εκεί όμως που δεν «τον παίρνει». Μετά υποχωρεί. Χαράζει κάθε τόσο κόκκινες γραμμές στην άμμο, που αναπόφευκτα δεν αντέχουν το πρώτο αεράκι. Ενώ η κόκκινη γραμμή που παρουσιάζεται ως αδιαπέραστη, είναι ήδη ένα βήμα πίσω από την προηγούμενη! Και πάει λέγοντας. Γι’ αυτό ο υπουργός Οικονομικών, πολύ σωστά είπε το αυτονόητο: Να κλείσει το ταχύτερο η αξιολόγηση «έστω και με λίγο χειρότερη συμφωνία». Για να παρατηρήσει στην εξαιρετική συνέντευξή του στην «Η» ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου (από τα πιο άδικα θύματα της πολιτικο-κομματικής ανθρωποφαγίας του τόπου), πως αποφάσεις που καθυστερούν, συχνά είναι, εν τέλει, πιο οδυνηρές από εκείνες που λαμβάνονται εγκαίρως.

Προφανώς λοιπόν έχει έρθει η ώρα να σταματήσει το μαρτύριο άκριτων κόκκινων γραμμών, οι οποίες δεν υπερασπίζονται τα ουσιώδη και εν τέλει προκαλούν ζημιά σε μια χώρα, η οποία δεν αντέχει άλλα πολιτικά λάθη. Είναι άλλωστε γνωστό πως όλες οι κυβερνήσεις της κρίσης, προσπαθώντας να αποφύγουν το αναπόφευκτο, αναζητούσαν, επί ματαίω, «πολιτικές λύσεις». Όμως, όλοι έχουμε πλέον αντιληφθεί ότι τα χαμόγελα της Μέρκελ και τα καλά λόγια του Ολάντ δεν υποκαθιστούν εκείνα που διαπραγματεύονται ΔΝΤ, Σόιμπλε, Ντάισελμπλουμ. Σκληροί αριθμοί και αναξιοπιστία των ελληνικών πολιτικών ελίτ σε όλη τη διάρκεια της κρίσης καθορίζουν ελέγχους και αξιολογήσεις. Όλα τα άλλα είναι αφηγήματα για εσωτερική κατανάλωση. Ενώ μία από τις κορυφαίες αυταπάτες είναι η πεποίθηση ότι οι Ευρωπαίοι φοβούνται περισσότερο μια «ελληνική κρίση», απ’ ό,τι θα έπρεπε εμείς να τη φοβόμαστε. Αν είχαμε μυαλό φυσικά!

Είναι καιρός ο Τσίπρας να πάψει να αυταπατάται πως θα διασωθεί πολιτικά είτε δαιμονοποιώντας τον Μητσοτάκη ως «συμβιβασμένο», είτε κραυγάζοντας ότι ο ίδιος είναι «ασυμβίβαστος», είτε και τα δύο. Οφείλει να καταλάβει πως η διαπραγμάτευση είναι μια άνυδρη έρημος, την οποία πρέπει γρήγορα και επίπονα να διασχίσει. Αντί να κοντοστέκεται και να φαντασιώνεται ανύπαρκτες οάσεις. Αλλιώς η χώρα έχει δυσοίωνες προοπτικές. Όπως και ο ίδιος.

Αυταπάτες όμως δεν έχει μόνο η κυβέρνηση. Αλλά και η αντιπολίτευση. Αν η ΝΔ δεν ήταν ένα παθογενές κόμμα, θα ήταν σε επαφή με την πραγματικότητα. Θα έχτιζε μια μετριοπαθή εικόνα ήρεμης και υπεύθυνης δύναμης. Δεν θα κραύγαζε για εκλογές τροφοδοτώντας την πόλωση. Ούτε η δαιμονοποίηση του Τσίπρα βελτιώνει μια εικόνα που θα έπρεπε να χτίζεται με θετικά υλικά. Τώρα η ΝΔ αγκομαχά παρά τη μεγάλη φθορά του ΣΥΡΙΖΑ. Θεωρείται το μικρότερο κακό και οι περισσότεροι δεν την εμπιστεύονται κυβερνητικά. Αν κερδίσει τις εκλογές -κάτι πιθανό- θα είναι ανέτοιμη να κυβερνήσει και γυμνή από ικανά στελέχη. Η νίκη της θα είναι πύρρειος. Ενώ με τη σειρά της η Κεντροαριστερά θυμίζει ένα θλιβερά αναπαλαιωμένο και μίζερο ΠΑΣΟΚ. Κέρδισε 1% στις δημοσκοπήσεις με την επιστροφή ενός πρώην ηγέτη του κόμματος και προσέθεσε καταστροφικές τοξίνες, φαντασιωνόμενη ότι απέκτησε δυναμική!

Το χειρότερο πάντως είναι πως οι αυταπάτες που διαπερνούν τα κόμματα δεν είναι συγκυριακές. Προέρχονται από το DNA του μικρόκοσμού τους. Δύσκολα θα ξεριζωθούν. Και θα αποδειχθούν άλλο ένα φορτίο για τον τόπο.