Η αλήθεια για τους υψηλούς φόρους και τις εισφορές

Το αφορολόγητο ή καλύτερα η έκπτωση φόρου για τους μισθωτούς και συνταξιούχους αποτελεί κεντρικό θέμα στη διαπραγμάτευση με τους δανειστές στα πλαίσια της δεύτερης αξιολόγησης.



Με αφορμή τη συζήτηση που γίνεται για το όλο θέμα, ακούγονται διάφορες απόψεις, υπέρ της μιας ή της άλλης επιλογής.

Μια επιλογή θα ήταν η διατήρηση επί της ουσίας ενός αφορολόγητου ποσού κοντά στα 8.600 ευρώ ως ετήσιου εισοδήματος, ενώ η άλλη θα ήταν η μείωση του ανωτέρω ποσού στα 6.000 ή και 5.000 ευρώ.

Όσοι τάσσονται με την μείωση του αφορολογήτου, μέσα και έξω από τη χώρα, επιχειρηματολογούν λέγοντας ότι δεν είναι δυνατόν το 50% των μισθωτών να μην πληρώνει φόρους, ένα ιδιαίτερα μεγάλο ποσοστό σε σχέση με όσα συμβαίνουν στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες.

Ένα βασικό στοιχείο όμως που αγνοούν όλοι αυτοί, είναι ότι ουδείς στην Ελλάδα είναι αφορολόγητος.

Είναι γεγονός ότι ο μισθωτός και ο συνταξιούχος των 600 ευρώ, δεν πληρώνει άμεσο φόρο, σε αντίθεση με τον ελεύθερο επαγγελματία που έχει φόρο από το πρώτο ευρώ του εισοδήματός του. Αυτό έχει μια λογική, από τη στιγμή που κατά κανόνα ο μισθωτός ή ο συνταξιούχος δεν μπορεί να αποκρύψει εισοδήματα. Από την άλλη πλευρά, σημαίνει ότι ο ελεύθερος επαγγελματίας αντιμετωπίζεται από την πολιτεία αδιακρίτως ως φοροφυγάς, κάτι που λειτουργεί σε βάρος του συνεπή επαγγελματία. Άρα ένα θέμα που τίθεται είναι εάν θα πρέπει να υπάρξει μια ενιαία αντιμετώπιση σε σχέση με τους άμεσους φόρους για όλους τους φορολογούμενους, στην κατεύθυνση θέσπισης ενός αφορολόγητου ποσού.

Σε κάθε περίπτωση, όμως, εκείνο το οποίο θα πρέπει να γίνει αντιληπτό είναι ότι ουδείς στη χώρα μας είναι αφορολόγητος. Το αντίθετο, κάθε πολίτης στην Ελλάδα πληρώνει και μάλιστα ιδιαίτερα υψηλούς φόρους.

Οι έμμεσοι και οι ειδικοί φόροι πληρώνονται από όλους, ανεξάρτητα από το ύψος του εισοδήματός τους.

Όταν το 54% των εσόδων του κράτους με βάση τα στοιχεία του 2016 ή το 56,5% με βάση τον Προϋπολογισμό του 2017, προέρχονται από έμμεσους φόρους, ποιος μπορεί να ισχυρίζεται ότι η πλειοψηφία των Ελλήνων δεν πληρώνει φόρους;

Όταν ακόμη και ένας μισθωτός ή συνταξιούχος των 600 ή των 700 ευρώ πληρώνει, τον υψηλότερο ΦΠΑ της Ευρώπης, το ακριβότερο πετρέλαιο θέρμανσης, την ακριβότερη βενζίνη, μπορεί να στοχοποιείται ως «αφορολόγητος»;

Όταν ο ίδιος, μέσα από τους έμμεσους φόρους που όλοι έχουμε συμφωνήσει ότι είναι οι πιο άδικοι, πληρώνει στο Κράτος στην καλύτερη περίπτωση το 1/3 του εισοδήματος, τι άλλο μπορεί να πληρώσει;

Από την άλλη πλευρά η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι πρωταρχικός στόχος είναι να προστατευτούν οι συνταξιούχοι και για τον λόγο αυτό αφήνει να εννοηθεί ότι θα μπορούσε να υποχωρήσει στο αφορολόγητο, προκειμένου να μη μειωθούν έτι περαιτέρω οι συντάξεις.

Όμως με τη μείωση του αφορολόγητου και μόνο, έστω στα 6.000 ευρώ, είναι απολύτως σαφές ότι όλοι οι συνταξιούχοι, όπως και οι μισθωτοί βεβαίως, που έχουν εισόδημα πάνω από το συγκεκριμένο όριο, έχουν μείωση στο εισόδημά τους. Ένα εισόδημα που έχει μειωθεί ήδη σημαντικά τα χρόνια της κρίσης μέσα από τις περικοπές αλλά και τη σημαντική αύξηση των φόρων.

Με αυτά τα δεδομένα και με βάση το γεγονός ότι η Ελλάδα έχει κάνει την πιο βίαιη δημοσιονομική προσαρμογή, μέσα από μεγάλες θυσίες, εκείνο το οποίο θα περίμενε ο Ελληνας πολίτης σήμερα, είναι μια συζήτηση για το πώς θα υπάρξουν εύλογες ελαφρύνσεις έστω μετά από 1-2 χρόνια και όχι βέβαια νέα μέτρα.

Αυτό που θα περίμενε κάθε λογικός άνθρωπος, είναι να υπάρξει ένας ειλικρινής απολογισμός και νέος προγραμματισμός.

Στο πλαίσιο αυτό, δεν μπορεί να μην περιλαμβάνεται στην ατζέντα το θέμα των φορολογικών ελαφρύνσεων. Οι φόροι και οι ασφαλιστικές εισφορές για τους Ελληνες, είναι από τις υψηλότερες μεταξύ των ευρωπαϊκών χωρών και αυτό έχει δύο βασικές συνέπειες.

Η μία αφορά το βιοτικό επίπεδο των πολιτών μέσα από τη δραματική μείωση του διαθέσιμου εισοδήματος.

Η δεύτερη αρνητική συνέπεια αφορά την ανάπτυξη και τις επενδύσεις, που δεν πρόκειται να υπάρξουν με εξοντωτικές επιβαρύνσεις στις επιχειρήσεις και τους εργαζόμενους.

Την ίδια στιγμή κανένας δεν δικαιούται να πανηγυρίζει για την επίτευξη του στόχου στα έσοδα, όταν είναι γνωστό ότι οφείλεται στη σκληρή φορολογία και πολύ περισσότερο όταν είναι «ανοικτό» το ενδεχόμενο και για νέους φόρους.