Γιατί δεν μπορεί να βγει ο βαρύς λογαριασμός

Η αξιολόγηση, για την παρούσα φάση, έκλεισε στο Eurogroup. Αυτό, από μόνο του, αποτελεί μια καταρχήν θετική εξέλιξη στις συνθήκες που είχαν δημιουργηθεί με μεγάλη ευθύνη της κυβέρνησης, έτσι ώστε να αποφύγουμε τουλάχιστον την ασύντακτη χρεοκοπία της χώρας το επόμενο δίμηνο.



Είναι μια εξέλιξη που δεν λύνει ασφαλώς τα προβλήματα, αλλά δίνει τη δυνατότητα να αναζητηθούν λύσεις. Αποτρέπει τον ξαφνικό θάνατο της οικονομίας και τις δραματικές συνέπειες που θα είχε στη ζωή μας ένα τέτοιο γεγονός.

Μέχρι εδώ όμως.

Γιατί το νέο μνημόνιο είναι το πιο «σκληρό» σε σχέση με τα άλλα που προηγήθηκαν και θα μπορούσε να έχει αποτραπεί ή, στη χειρότερη περίπτωση, να έχει λιγότερα επώδυνα μέτρα, εάν από τον Ιανουάριο ή έστω τον Σεπτέμβριο του 2015 η κυβέρνηση είχε περιορίσει τις «αυταπάτες» της.

Ο λογαριασμός που καλούμαστε να πληρώσουμε είναι πολύ «βαρύς», όσο κι αν γίνεται προσπάθεια από όσους στηρίζουν άκριτα τις κυβερνητικές επιλογές, να αποκρύψουν ή να ωραιοποιήσουν την κατάσταση.

Σε κανένα από τα προηγούμενα μνημόνια δεν έχασε ο χαμηλοσυνταξιούχος το 35% του εισοδήματός του, που προκύπτει από την κατάργηση του ΕΚΑΣ και του κατωτάτου ορίου στις συντάξεις.

Σε κανένα από τα προηγούμενα μνημόνια και όταν ακόμη τα ελλείμματα είχαν διψήφια νούμερα, δεν υπήρξε τόσο μεγάλη αύξηση στους φόρους και τις εισφορές.

Επομένως κανένας δεν δικαιούται να πανηγυρίζει για τα αποτελέσματα των πολιτικών που ακολουθήθηκαν την τελευταία περίοδο.

Πολύ περισσότερο όταν ακόμη και η διευθέτηση του χρέους, όπου είχε «επενδυθεί» μεγάλο πολιτικό και επικοινωνιακό κεφάλαιο, εξελίχθηκε σε μια συζήτηση χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα.

Τώρα εκείνο που χρειαζόμαστε ως χώρα είναι ένα ψύχραιμο και αντικειμενικό απολογισμό για να εντοπιστούν οι αιτίες, να αναλυθούν οι ευθύνες, αλλά, κυρίως για να δούμε πώς αντιμετωπίζουμε τη νέα πραγματικότητα.

Θα ήταν πράγματι ιδιαίτερα χρήσιμο, να γίνει μια έρευνα - ανάλυση, από έναν αν είναι δυνατόν ανεξάρτητο φορέα, για το πώς φθάσαμε στο μνημόνιο του 2010, γιατί οδηγηθήκαμε σε νέο σκληρότερο το 2012 και ακόμα σκληρότερο το 2015 που ολοκληρώνεται το 2016.

Μήπως αυτή η ανάλυση βοηθούσε να βρούμε τον «οδικό χάρτη», έτσι ώστε να αποφύγουμε ένα τέταρτο μνημόνιο ή ακόμη και ένα οριστικό διαζύγιο με την Ευρώπη και το ευρώ;

Γιατί βέβαια εάν δεν αλλάξουμε πορεία και πρακτικές, ως χώρα, δεν πρόκειται να απαλλαγούμε από τα μνημόνια.

Γιατί οι στόχοι που έχουν τεθεί και σε αυτό το μνημόνιο είναι αδύνατο να επιτευχθούν μέσα στις νέες συνθήκες που δημιουργούνται.

Η συζήτηση που γίνεται σήμερα στην αγορά, στις μικρές, μεσαίες αλλά και μεγάλες επιχειρήσεις δεν είναι, δυστυχώς, για επενδύσεις . Είναι για το πώς θα διασωθούν μετά την «καταιγίδα» των νέων μεγάλων επιβαρύνσεων.

Η συζήτηση που γίνεται σε κάθε νοικοκυριό είναι τι θα πληρώσουμε και τι θα αφήσουμε απλήρωτο . Γιατί το ενδεχόμενο να πληρωθούν όλες οι υποχρεώσεις, περιορίζεται πλέον ως δυνατότητα σε πολύ λίγους στη χώρα αυτή.

Μπορεί σήμερα η κυβέρνηση να προσπαθεί να πείσει ότι δεν θα ενεργοποιηθεί ο «κόφτης» σε συντάξεις και μισθούς που θεσμοθετήθηκε με τον τελευταίο νόμο. Αλλά αυτό προϋποθέτει να «βγει» ο λογαριασμός από τα έσοδα κάτι που δεν έγινε ούτε τα προηγούμενα χρόνια και πολύ περισσότερο δεν αναμένεται να γίνει και τώρα, αφού είναι προφανές ότι η φοροδοτική ικανότητα για όσους πληρώνουν έχει εξαντληθεί.

Με αυτά τα δεδομένα λοιπόν και αποκλίσεις θα έχουμε από τους στόχους (όπως είχαμε και πριν και νέα επώδυνα μέτρα μας περιμένουν, δυστυχώς) και η ενεργοποίηση του «κόφτη».

Μόνο η περίσκεψη, η ειλικρίνεια, η υπευθυνότητα και η ανάληψη σοβαρών πρωτοβουλιών μπορούν να αλλάξουν την πορεία των πραγμάτων και να δημιουργήσουν ξανά ελπίδα για κάτι καλύτερο.

Για όσο θα συνεχίζουμε να ακούμε πράγματα που υποτιμούν τη νοημοσύνη μας, ας είμαστε στην καλύτερη περίπτωση, επιφυλακτικοί.