Νέα μέτρα, νέες θυσίες χωρίς ελπίδα εξόδου από την ύφεση

Ολοι γνωρίζουμε ότι η οικονομική κατάσταση της χώρας είναι τραγικά απελπιστική και καταλαβαίνουμε ότι απαιτούνται θυσίες για να ανακάμψει, όμως αυτό που όλοι δεν καταλαβαίνουμε είναι πως είναι δυνατόν να άγονται στο θυσιαστήριο οι ίδιοι και οι ίδιοι.



Πόσες ακόμα θυσίες πρέπει να κάνει ο μισθωτός του ιδιωτικού τομέα που έχει υποστεί δραματική μείωση των αποδοχών του κινδυνεύοντας με καταγγελία της σύμβασης εργασίας του λόγω των με αμείωτο ρυθμό λουκέτων στις επιχειρήσεις; Πόσες ακόμα θυσίες πρέπει να κάνει ο εργαζόμενος του δημοσίου τομέα πέραν της δραματικής μείωσης των αποδοχών του; Πόσες θυσίες πρέπει να κάνει ακόμα ο συνταξιούχος ο οποίος οριακά επιβιώνει; Πόσες θυσίες πρέπει να κάνει ακόμα ο μικρομεσαίος επαγγελματίας που αντί για ανάπτυξη βιώνει μια πρωτοφανή συρρίκνωση του κύκλου εργασιών του, θύμα και αυτός των απανωτών αυξήσεων στην άμεση και έμμεση φορολογία, των πάσης φύσης «έκτακτων» εισφορών και της αδυναμίας της πολιτείας να καταπολεμήσει το παράνομο εμπόριο και την εκτεταμένη φοροδιαφυγή;

Αλήθεια ποιες είναι οι θυσίες που κάνουν όλοι αυτοί που οδήγησαν τη χώρα σε αυτή την τραγική κατάσταση; Ποιες είναι οι θυσίες όλων αυτών που επί δεκαετίες έκαναν κοινωνική πολιτική με δανεικά, όλων αυτών που πρόσφεραν στους πολίτες μια τεχνητή «ευημερία» την οποία σήμερα μετατρέπουν σε εξαθλίωση; Όλοι αυτοί, η αυτοκριτική των οποίων εξαντλείται μόνο με «κρίσεις ειλικρίνειας» σε τηλεοπτικά πάνελ, ευθυνόμενοι κατά κύριο λόγο για το δημοσιονομικό εκτροχιασμό και την εκτόξευση σε δυσθεώρητα ύψη του δημόσιου χρέους, έρχονται και διακηρύσσουν ότι για να εφαρμοσθεί και να αποδώσει η αναπτυξιακή πολιτική χρειάζεται χρόνο που δεν έχουμε ενώ η ασκούμενη εισπρακτική μπορεί να ανταποκριθεί στις επείγοντος χαρακτήρα υποχρεώσεις που έχουν αναληφθεί έναντι των δανειστών μας.

Όλοι αυτοί που επί σειρά ετών εκμεταλλεύτηκαν την ανάγκη των πολιτών για εργασία στα πλαίσια των πελατειακών - πολιτικών σχέσεων έρχονται σήμερα να τεθούν αντιμέτωποι με το κομματικό κράτος που δημιούργησαν; Όχι βέβαια, αυτή η σύγκρουση κοστίζει περισσότερο πολιτικά, άρα προκρίθηκε και εφαρμόζεται η σύγκρουση με το κοινωνικό κράτος γιατί αυτή κοστίζει λιγότερο. Έτσι λοιπόν οι περικοπές στους μισθούς και τις συντάξεις παγιοποιήθηκαν με αποτέλεσμα να στεγνώνει η αγορά διότι το χρήμα που κινείται καλύπτει οριακά τις απαραίτητες ανάγκες διαβίωσης κάθε πολίτη, περιορίστηκαν ή καλύτερα μηδενίστηκαν οι δημόσιες επενδύσεις, αυξήθηκε η άμεση και η έμμεση φορολογία δημιουργώντας φορολογικό πληθωρισμό, τα λουκέτα στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις είναι συνεχή με αυξητική τάση, η ανεργία έχει φτάσει σε εφιαλτικά ποσοστά, η έννοια της ανάπτυξης συναντάται μόνο στα λεξικά, συνεπώς μόνο η ύφεση ζει και βασιλεύει τροφοδοτούμενη συνεχώς με αλλεπάλληλα εισπρακτικά μέτρα όπως και αυτά με το ασφαλιστικό - φορολογικό νομοσχέδιο το οποίο στην περίπτωση ψήφισης και εφαρμογής του θα δώσει τη χαριστική βολή στη μικρομεσαία επιχειρηματικότητα την κατά κοινή ομολογία ατμομηχανή της οικονομίας.

Τα μέτρα που έχουν ληφθεί αλλά και αυτά που επιχειρούνται να ληφθούν, εμπνευστές των οποίων είναι οι δανειστές υπέρμαχοι των θεωριών του Μίλτον Φρίντμαν και της οικονομικής σχολής του Σικάγο, θα καταστρέψουν την ατμομηχανή που θα μπορούσε να συμβάλει στην έξοδο από την ύφεση