Ή αλλάζει το Δημόσιο, ή βουλιάζουμε όλοι

Οι αλλαγές που φέρνει η νέα συμφωνία με τους δανειστές, όποτε κι αν αυτή κλείσει, ασφαλώς θα είναι επώδυνη.



Και δυστυχώς θα γίνει ακόμη πιο επώδυνη, εφόσον δεν επιτευχθεί η δημοσιονομική ισορροπία τα επόμενα χρόνια. Τότε, εκτός από φόρους και περικοπές σε συντάξεις ή νέες επιβαρύνσεις, θα έρθει και «ψαλίδι» στον δημόσιο τομέα. Το αποκαλυπτικό ρεπορτάζ της σελίδας 3 για το σχέδιο που προωθεί το ΔΝΤ και το οποίο φαίνεται να είναι μονόδρομος, εφόσον δεν πιάσει η κυβέρνηση τους στόχους, δείχνει το μέλλον των δημοσίων υπαλλήλων.

Η χώρα πληρώνει παθογένειες δεκαετιών, την έλλειψη βούλησης για γενναίες μεταρρυθμίσεις, κυρίως στον δημόσιο τομέα, αλλά και στην προσέλκυση επενδύσεων που θα έφερναν χρήματα και περισσότερες θέσεις εργασίας.

Πληρώνει επίσης, ένα υδροκέφαλο κράτος κι ένα πολιτικό σύστημα που αδιαφορεί για την ιδιωτική πρωτοβουλία, για την παροχή κινήτρων ώστε να υπάρξει ανάπτυξη. Αντιθέτως, εδώ και πολλά χρόνια «κανακεύει» τον δημόσιο τομέα και όταν έρχεται η ώρα της πληρωμής, το ίδιο πολιτικό σύστημα κάνει τα πάντα για να το εξαιρέσει από το σκληρό πακέτο των μέτρων.

Ωστόσο, ακριβώς αυτή την έλλειψη μεταρρυθμίσεων μέσω της μείωσης του δημόσιου τομέα θα την πληρώσουν στο τέλος όλοι οι πολίτες.

Τα στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα ο ΣΕΒ αποδεικνύουν τι ακριβώς συμβαίνει και ποιοι πληρώνουν περισσότερο.

Συγκεκριμένα τονίζεται ότι το ελληνικό κράτος πληρώνει υψηλότερους μεικτούς μισθούς από τον ιδιωτικό τομέα, ακριβώς όπως γίνεται και στη μέση ευρωπαϊκή χώρα, με τη διαφορά ότι στην Ελλάδα είναι 20 ποσοστιαίες μονάδες υψηλότερο απ’ ό,τι στην ΕΕ-28.

Επίσης, σημειώνει, η Ελλάδα απασχολεί στον «στενό» δημόσιο τομέα διπλάσιους μισθωτούς εργαζόμενους (16%), ως ποσοστό του συνόλου της μισθωτής απασχόλησης απ’ ό,τι η ΕΕ-28 (8%).

Και το ακόμη πιο εντυπωσιακό: Στην Ελλάδα, οι αμοιβές του προσωπικού της γενικής κυβέρνησης ανέρχονται στο 12,2% του ΑΕΠ, ενώ στην ΕΕ-28 στο 10,2%, για συγκριτικά πολύ χαμηλότερης ποιότητας προσφερόμενες υπηρεσίες.

Καθίσταται σαφές ότι δεν μπορεί να συνεχιστεί μια κατάσταση που από τη μια εμφανίζει χαμηλή παραγωγικότητα κι από την άλλη κοστίζει ακριβά. Η μείωση της δημόσιας δαπάνης θα έπρεπε να έχει γίνει εδώ και χρόνια κι όχι με το «πιστόλι στον κρόταφο».

Στα χρόνια των Μνημονίων το ελληνικό δημόσιο έπαψε να διογκώνεται, όμως είχε ήδη γίνει η ζημιά. Κι όπως αναφέρει η έρευνα, γενεσιουργό στοιχείο των πρωτογενών δαπανών της γενικής κυβέρνησης στη μετα-ευρώ περίοδο είναι η αύξηση των δαπανών για προσωπικό, που εκτινάχθηκε από 10,6% του ΑΕΠ το 2003, σε 11,3% το 2004 και 13,1% το 2009.Οι απασχολούμενοι στο Δημόσιο αυξήθηκαν κατά 19,1% μεταξύ 2000 και 2008, όταν στην ιδιωτική οικονομία αυξήθηκαν μόνο κατά 10,5%.

Κανείς δεν ισχυρίζεται ότι το Δημόσιο φταίει για όλα τα δεινά της οικονομίας. Υπάρχουν κι άλλες «μαύρες τρύπες» που θα πρέπει κάποια στιγμή να βγουν στο φως. Ομως, δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια για περικοπές στον ιδιωτικό τομέα ή για μείωση των κονδυλίων που δίνονται για επενδύσεις. Ο μόνος τρόπος να υπάρξει μια σχετική ισορροπία είναι να αλλάξει ο δημόσιος τομέας, ώστε να μη βουλιάξει όλη η χώρα.