Αναζητείται μίνιμουμ εθνικής συνεννόησης

Λίγο μετά το δραματικό δημοψήφισμα πέρυσι, αλλά και όταν η κυβέρνηση υπέγραψε το νέο Μνημόνιο, υπήρχαν πολλές πολιτικές δυνάμεις που ζητούσαν εθνική συνεννόηση. Άλλες για λόγους σκοπιμότητας, άλλες για λόγους επιβίωσης κι άλλες γιατί το πίστευαν πραγματικά.



Η ΝΔ ζητούσε από τον κ. Τσίπρα να «πάμε όλοι μαζί» «να διαπραγματευτούμε» και να μην κάνει εκλογές αλλά κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας.

Το ΠΑΣΟΚ μιλούσε συνεχώς για εθνική ομάδα διαπραγμάτευσης, ενώ το Ποτάμι και οι λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις πίεζαν διαρκώς για να καθίσουν όλα τα κόμματα στο ίδιο τραπέζι. Ουδέποτε επιτεύχθηκε κάποιου είδους εθνική συνεννόηση, πλην ίσως της ψήφισης του τρίτου μνημονίου, η οποία έγινε, ωστόσο, γιατί αλλιώς η χώρα θα χρεοκοπούσε.

Εκτοτε όλο το πολιτικό σύστημα έκανε τα πάντα για να βάλει «μπουρλότο» σε μια χάραξη εθνικής στρατηγικής. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ πήγε σε πρόωρες εκλογές με δική της ατζέντα και με την υπόσχεση ότι θα διαπραγματευτεί καλύτερα το μνημόνιο που υπέγραψε. Το πόσο καλά αποτελέσματα πέτυχε το ζούμε τις τελευταίες ημέρες, με τα μέτρα που ψηφίζονται στη Βουλή.

Η ΝΔ και τα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης τράβηξαν τον δικό τους δρόμο σε μια ξεκάθαρη προσπάθεια περιχαράκωσης. Ολοι εναντίον όλων, ακόμη κι εκείνοι που παραδοσιακά θα μπορούσαν να συμπλεύσουν, όπως π.χ. ο χώρος της Κεντροαριστεράς.

Η παντελής έλλειψη εθνικής συνεννόησης στην πιο κρίσιμη περίοδο για τη χώρα κόστισε ακριβά από το 2010 και μετά. Κοστίζει ακόμη περισσότερο αυτή τη στιγμή όπου η εφαρμογή του τρίτου μνημονίου δοκιμάζει τη χώρα. Τα όσα συμβαίνουν στην ελληνική Βουλή, αλλά και ο διχασμός που επικρατεί στην ελληνική κοινωνία δεν είναι καθόλου καλά σημάδια για το μέλλον της Ελλάδας.

Αυτή η σοβαρή σύγκρουση των πολιτικών δυνάμεων και η απουσία έστω ελάχιστης προσπάθειας να βρεθεί ένας κοινός τόπος, είναι η μεγαλύτερη απειλή. Πιο μεγάλη κι από τα βαριά οικονομικά μέτρα που έρχονται.

Τι θα γίνει άραγε το φθινόπωρο, όταν θα ξεκινήσει η δεύτερη αξιολόγηση; Τι θα συμβεί όταν θα μπουν στο τραπέζι «τοτεμικά» θέματα; Δηλαδή, θα πρέπει να ανοίξει μια ατζέντα που κανείς δεν τόλμησε μέχρι σήμερα να θέσει;

Θα μετατραπεί η Βουλή σε «αρένα» και η κοινωνία θα διχαστεί σε τέτοιο βαθμό, που θα επιδεινώνεται αντί να βελτιώνεται η κατάσταση της οικονομίας και της χώρας; Και μέχρι πότε θα ελπίζει ο Ελληνας πολίτης ότι θα δει διέξοδο από την εξαετή κρίση; Αυτά είναι τα πραγματικά ερωτήματα που πρέπει να απαντήσουν οι πολιτικές δυνάμεις.

Ασφαλώς, κανείς δεν υποστηρίζει ότι όλα τα κόμματα πρέπει να ψηφίζουν όλα τα μέτρα που φέρνει η κυβέρνηση. Αυτό θα ήταν αλλοίωση της Δημοκρατίας. Η κυβέρνηση εκλέγεται για να εφαρμόζει την πολιτική της και να κρίνεται καθημερινά, κυρίως δε στις κάλπες. Η αντιπολίτευση επιλέγεται για να ασκεί σκληρή αντιπολίτευση, έλεγχο, αλλά και να προετοιμάζει μια διαφορετική ατζέντα, μια εναλλακτική πρόταση. Οτιδήποτε άλλο απλά αποτελεί σοβαρή δυσλειτουργία του πολιτεύματος.

Όμως, αυτό δεν αναιρεί την απαίτηση των πολιτών να καθίσουν όλοι στο ίδιο τραπέζι και να βρουν μια μίνιμουμ εθνική στρατηγική, χωρίς όρους, προϋποθέσεις, ηγεμονισμούς και παραταξιακές σκοπιμότητες. Πάνω από τα κόμματα είναι η χώρα, η ευρωπαϊκή της πορεία, η βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης του λαού, η πρόοδος, η ανάπτυξη της οικονομίας.

Οταν δεν συμβαίνει αυτό, τότε κι εκεί έχουμε αλλοίωση της Δημοκρατίας.